Verhaal: Dit is een herinterpretatie van de klassieker van Mary Shelley, waarin een briljante wetenschapper leven creëert, alleen om zijn creatie te laten worstelen in een wereld die het afwijst, waardoor een reeks tragische gebeurtenissen op gang komt die iedereen om hem heen beïnvloeden.Beoordeling: Guillermo del Toro‘Frankenstein’ voelt aan als de film waaraan hij zijn hele carrière heeft gewerkt. Bekend om het vinden van schoonheid in duistere verhalen, stapt Del Toro eindelijk in de wereld van Mary Shelley en geeft er zijn eigen tintje aan. Dit gaat niet alleen over wetenschap die fout is gegaan; het gaat over verdriet, schuldgevoelens en de rommelige zoektocht naar ergens bij horen. Het verhaal speelt zich af in een koud, regenachtig Europa, waar zelfs het licht zwak en kwetsbaar aanvoelt. Vanaf de allereerste scène kun je zien dat del Toro van monsters en buitenbeentjes houdt. Hij laat ze niet zien om ons bang te maken; hij wil dat we ze zien als zielen die proberen begrepen te worden. Hoewel de film er groots en gotisch uitziet, gaat het in de kern om de kosten van het proberen voor God te spelen en de pijn om afgewezen te worden.Het complot begint in het bevroren Noordpoolgebied, waar kapitein Anderson (Lars Mikkelsen) en zijn mannen een bijna dode Victor Frankenstein vinden.Oscar Isaak). Terwijl ze hem aan boord nemen, begint Victor zijn verhaal te vertellen. Hij is een briljante maar gekwelde wetenschapper die de dood wil overwinnen. Met financiering van een mysterieuze beschermheer, Harlander (Christoph Waltz), en met de hulp van zijn jongere broer William (Felix Kammerer), verzamelt hij in het geheim lijken en hecht ze tot een levend lichaam. Op een stormachtige nacht slaagt hij erin. Het wezen (Jacob Elord) opent zijn ogen – doodsbang, trillend, als een pasgeboren baby in het lichaam van een man. Geschokt laat Victor hem in de steek. Alleen gelaten dwaalt het wezen door bossen en dorpen, leert taal en emoties, maar vindt wreedheid in plaats van vriendelijkheid. Uiteindelijk keert hij terug om Victor te confronteren, en er volgt een tragedie – zowel William als… Elisabeth sterven, Victor’s relatie met Elizabeth (Mia Goth) valt uiteen en hun verhaal keert terug naar het Noordpoolgebied voor een laatste, grimmige confrontatie.Wat het meest opvalt in deze film is hoe del Toro elke scène laat ademen. Hij overhaast het verhaal niet, en dat geduld loont echt. De zachte gloed van kaarslicht, de opdrijvende mist en het kraken van oud hout geven de wereld een doorleefde textuur. Soms voelt het tempo langzaam aan, maar die rustige momenten maken de emoties nog harder. Een hand die boven een wond zweeft, muizen die zich comfortabel in hun schuilplaats nestelen, of een stille blik tussen twee mensen die er ooit om gaven: deze kleine details blijven veel langer hangen dan welke schrik dan ook ooit zou kunnen doen. Het is zeldzaam en verfrissend om een film te zien die erop vertrouwt dat het publiek deze kleine details opmerkt. Dat is waar het echte liefdesverdriet leeft.De optredens vormen het hart van de film. Oscar Isaac toont Victor als briljant maar zelfdestructief – je ziet zijn intelligentie en ook hoe het hem verblindt voor mededogen. Het wezen van Jacob Elordi is het emotionele centrum. Hij heeft niet veel woorden nodig; zijn ogen en bewegingen vertellen het verhaal. Het is hartverscheurend om hem te zien evolueren van verward en bang naar gekwetst en wraakzuchtig. Elizabeth van Mia Goth brengt warmte en stille kracht, en Christoph Waltz is volkomen sluw en zakelijk als Harlander. De cast brengt het verhaal met zorg en aandacht tot leven. Elk optreden voegt diepte toe en helpt het publiek de emoties op het scherm te voelen. Samen zorgen ze ervoor dat de wereld van de film echt aanvoelt, waardoor je elke scène wordt ingezogen.‘Frankenstein’ gaat er niet om je te choqueren. Het gaat erom dat je voelt en nadenkt. De film vraagt ons om het wezen niet als kwaadaardig te zien, maar als iemand die probeert te overleven in een wereld die hem niet accepteert. Het is niet perfect (sommige scènes zouden strakker kunnen zijn), maar de emoties, beelden en zorg in elk frame blijven je bij. Het is een verhaal over gezien worden, geliefd willen worden, en hoe dat verlangen je kan redden of vernietigen. Donker, poëtisch en diep menselijk: dit is misschien wel een van de meest oprechte films van del Toro tot nu toe. Guillermo del Toro verandert een klassiek verhaal in een spiegel voor onze eigen angsten, spijt en hoop – een film die stilletjes rondspookt.
