Dit zoals verteld-essay is gebaseerd op een gesprek met Gemma Bonham-Carter, 40, een werkende moeder in Ottawa, Canada. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Nadat we ons eerste kindje kregen, begonnen mijn man en ik erover te dromen woonachtig in Frankrijk. Voordat we kinderen kregen, hadden we in het buitenland gewoond, in Engeland en Nieuw-Zeeland, en we wilden dat onze kinderen opgroeiden met hetzelfde gevoel voor avontuur.
Na de pandemie besefte ik dat het leven te kort was om ‘ooit’ te blijven zeggen. Zittend op de kade bij het huisje van mijn ouders in Ontario, terwijl de zon in het meer smolt, drong het tot ons door: “Als het niet nu is, wanneer dan?”
Bijna een jaar later, in september 2023, pakten we onze twee kinderen in en naar Zuid-Frankrijk verhuisd voor een jaar.
Voorbereiden op de verhuizing
Ik run een online bedrijf waar ik ondernemers leer hoe ze kunnen groeien en opschalen met behulp van marketing- en AI-tools. Vóór de reis waren onze dagen snel: de kinderen de deur uit krijgen, in telefoontjes duiken, gymtijd in de praktijk brengen, jongleren met het ophalen van school en gezinsverplichtingen.
Het was niet schokkend om ons leven te ontwortelen – we hadden veel gereisd – maar dit doen met een 8- en 10-jarige voegde een laagje angst toe.
Ter voorbereiding, mijn echtgenoot nam een sabbatical van zijn baan als adviseur bij de overheid. Ik heb mijn uren ingekort. We verhuurden ons huis aan een alleenstaande vader die zijn huis aan het renoveren was.
Het gezin genoot van het langzamere, gemeenschapsgerichte ritme van Zuid-Frankrijk. Geleverd door Gemma Bonham-Carter
Frankrijk was om vele redenen zinvol
We wilden dat onze kinderen Frans leerden, en het langzamere, gemeenschapsgerichte ritme van Zuid-Frankrijk voelde als de juiste keuze. Mijn man en ik spraken allebei de taal.
Aix-en-Provence – zonnig, beloopbaar en boordevol cultuur en eten – leek perfect. Toen we een appartement op SabbaticalHomes.com vonden, voelde het als het lot.
Natuurlijk lagen er angsten op de loer. Het veiligstellen van visa, het inschrijven van de kinderen op schoolen het budgetteren van ons spaargeld – ongeveer $ 75.000 – deed mijn hoofd duizelen. Kunnen de kinderen zich aanpassen? Kunnen we? Met zuinige creativiteit – overal naartoe lopen, thuis koken, alleen in het weekend een auto huren – was het antwoord ja.
Ons appartement met drie slaapkamers in een oud gebouw had schuine plafonds, stenen details en een prachtig uitzicht over de daken. De klokken van de kathedraal werden onze ochtend-soundtrack. Een paar details van de lokale markten en de kunstwerken van de kinderen zorgden ervoor dat het als thuis voelde.
Onze huisbaas en haar man waren hartelijk en gastvrij en hielpen ons bij het regelen van de schoolinschrijving, het papierwerk en andere zaken Franse leven. Ze voelden zich een jaar lang surrogaatgrootouders.
Frankrijk was een eyeopener
Onze verlegen zoon, die net Frans begon te leren, had er in het begin moeite mee. Zenuwachtig stuurde ik een bericht via de WhatsApp-groep van de lokale ouders om ons gezin voor te stellen. Diezelfde dag keerde hij terug naar huis met zeven nieuwe vrienden.
Het dagelijkse leven in Aix was zalig anders. Op weekdagen betekende het dat we de kinderen naar school moesten brengen, vers brood moesten pakken en vanuit een café moesten werken. De middagen waren bedoeld om te verkennen; avonden om te koken, wandelen of gewoon kijken naar de wereld die voorbijgaat.
Ze brachten weekenden en schoolvakanties door met reizen, waaronder een reis naar Parijs. Geleverd door Gemma Bonham-Carter
Woensdagen – waarop veel Franse scholen, waaronder de onze, gesloten zijn – werden onze favoriet: blijven hangen bij de koffie terwijl de kinderen zwommen en genoten van het langzame, gemeenschappelijke ritme.
Weekends brachten avonturen: dwalende dorpen in de Luberon, de Calanques in Cassis en het Provençaalse platteland. Tijdens de schoolvakanties waagden we ons verder: Italië, Malta, België, Griekenland. Kijken naar onze kinderen absorberen cultuur en de geschiedenis met zoveel openheid was onvergetelijk.
Bonham-Carter genoot ervan overal naartoe te wandelen en een minimalistische levensstijl te omarmen. Geleverd door Gemma Bonham-Carter
Ik heb ook veel over mezelf geleerd
Ik gedij goed als het leven langzamer, doelbewuster en minder rommelig is door consumentisme en overplanning. Overal lopen en minimalisme omarmen bracht een aanwezigheid en vreugde waarvan ik niet wist dat ik die miste.
In augustus 2024 keerden we terug naar Ottawa. Thuiskomen was bitterzoet. Ik heb de ‘derde ruimtes’ gemist: de levendige pleinen, cafés en patio’s waar op natuurlijke wijze gemeenschap ontstaat.
Canada voelde zich stiller, autoafhankelijker en meer binnenshuis. Maar ik werd ook fel beschermend tegen onze tijd en energie. Ik ontwerp mijn werk nu rond het leven dat ik wil, en niet andersom. Het ouderschap veranderde ook: ik geef mijn kinderen meer onafhankelijkheidwetende dat ze buiten hun comfortzone kunnen gedijen.
Op papier zien onze dagen er hetzelfde uit – schooluitval, werkblokken, tijd voor het gezin – maar ze voelen heel anders aan. Ik heb bewust geprobeerd om het rustiger aan te doen, het aantal telefoontjes te verminderen en ademruimte in mijn schema te creëren. Mijn man heeft ook een grote verandering doorgemaakt: hij heeft de overheidsadvisering verlaten en werkt nu fulltime bij mij, wat ongelooflijk is geweest voor ons gezin.
Ottawa zal altijd thuis zijn. Vanaf het begin kenden wij onze jaar in Frankrijk was een avontuur, geen permanente verhuizing.
Op een dag, als de kinderen ouder zijn, dromen we ervan een charmante opknapper te bezitten in Zuid-Frankrijk.
Ons jaar in het buitenland heeft ons getransformeerd – en we zijn al bezig met het plannen van onze volgende ontsnapping.
Heeft u een verhaal over het nemen van een tussenjaar dat u wilt delen? Neem contact op met de redacteur: akarplus@businessinsider.com.
