Verhaal: In deze meta-reboot van de blockbuster Anaconda uit 1997 komen twee jeugdvrienden uit Buffalo samen om een spiritueel vervolg op de film te maken met een klein budget en een haveloze skeletploeg. Maar wanneer ze worden achtervolgd door een echte gigantische Anaconda, verandert hun filmreis naar de Amazone in een levensbedreigend avontuur. Kan er toch een happy end zijn?Beoordeling: Achtentwintig jaar is een lange tijd. En wanneer een superhit, nostalgische en ooit legendarische film na bijna drie decennia opnieuw wordt opgestart, zijn de verwachtingen begrijpelijkerwijs torenhoog. Zeker als het project wordt bekroond door grote sterren met bewezen komische en dramatische karweitjes, en als het niet alleen een angstaanjagende reuzenslang belooft, maar ook een gezonde dosis humor. Helaas, Anaconda, met in de hoofdrol Jac Zwart als aspirant-kleinstedelijke filmmaker Doug en Paul Rudd als worstelende acteur van middelbare leeftijd Griff, blijkt een bedrieglijk verpakte horrorkomedie te zijn die op beide fronten tekortschiet.Geschreven door regisseur Tom Gormican samen met co-schrijvers Kevin Etten en Hans Bauer is het uitgangspunt zelf rijp voor organische komedie. Twee door films geobsedeerde jeugdvrienden komen samen om een klassieker opnieuw te maken, maar zijn vanaf het begin gedoemd. Hun bemanning bestaat uit een bizarre mix van persoonlijkheden: een excentrieke slangenhandelaar Santiago (Selton Mello), een mysterieuze vrouw op de vlucht genaamd Ana (Daniela Melchior), en twee extra metgezellen: Kenny (Steve Zahn), een herstellende drugsverslaafde die vecht tegen nuchterheid, en Claire (Thandiwe Newton), een onlangs gescheiden vrouw die worstelt om richting te vinden. Samen wagen ze zich diep in de Amazone aan boord van een gammele boot, in een poging een slangenfilm op te nemen waarin, voorspelbaar, alles wat fout kan gaan absoluut gebeurt.Op papier voelt de opzet ideaal voor een horrorkomedie van epische proporties. Het ongelijke, vaak ongrappige schrijfwerk blijkt echter de grootste ondergang van de film te zijn. Het script is zo frustrerend inconsistent dat het de film berooft van zijn inherente potentieel om te entertainen. Terwijl de filmmakers herhaaldelijk de draak steken met het gebrek aan creatieve originaliteit in moderne studio’s die eindeloos franchises uitmelken via sequels en reboots, maakt de film zelf zich uiteindelijk schuldig aan het begaan van precies dezelfde zonde. Er heerst scherp sarcasme rond gevechten over intellectueel eigendom, creatief eigendom en ster-ego’s, en hoewel sommige van deze momenten zich voordoen, zijn ze veel te weinig om de beloofde gekke humor of duistere komedie vol te houden.Visueel is de enorme CGI-anaconda werkelijk indrukwekkend wanneer deze verschijnt, en zorgt voor momenten van ontzag. Helaas zijn deze momenten van voorbijgaande aard. Er is een merkbaar gebrek aan echt angstaanjagende ontmoetingen met slangen of bloedstollende avonturenscènes – precies de elementen die de originele Anaconda tot een genrefavoriet maakten. De spanning wordt nooit helemaal strak genoeg om toe te slaan.De cast doet wat ze kan met materiaal dat zowel bite als humor mist. Een groot deel van de eerste helft wordt moeizaam besteed aan het voorbereiden van de scène, terwijl de tweede helft naar een climax snelt die slechts een handvol echt lonende verrassingen biedt. Jack Black, hoewel enigszins getypeerd als een vermoeide, uitgeputte man van middelbare leeftijd die zijn filmdromen heeft opgegeven voor een zielszuigende baan om zijn gezin te onderhouden, blijft overtuigend. Hij is in staat om authentiek te lachen, maar het script geeft hem zelden de kans om dat te doen. Paul Rudd doet een oprechte poging om Griff menselijker te maken, maar de chemie met Thandiwe Newton klikt nooit helemaal. De overige personages doorlopen grotendeels de bewegingen zonder een blijvende indruk achter te laten.Over het geheel genomen voelt dit opnieuw opgestarte slangenavontuur als een gemiste kans. Het leunt zwaar op nostalgie en de belofte om een grootmoedig wezen nieuw leven in te blazen dat ooit het publiek bang maakte, maar uiteindelijk naar zijn conclusie glijdt zonder er ooit zijn tanden in te zetten. Wat een scherpe, zelfbewuste en opwindende heruitvinding had kunnen zijn, kruipt in plaats daarvan zijn weg naar de finish als een grotendeels tandeloos avontuur.
