Dit artikel bevat spoilers voor de finale van seizoen 1 van ‘Pluribus’ van Apple TV.
Fellow misantropen, Seizoen 1 van “Voor velen“Is gedaan. Wat moeten we nu doen, anders dan leunen op ons gebruikelijke harde oordeel en wantrouwen jegens anderen?
Onze spirit-serie liet ons afvragen wie of wat de laatste spijker in de collectieve kist van de mensheid zal slaan: een buitenaards virus of een ontevreden persoon met een atoombom. Wat betreft het redden van iedereen? Chagrijnige hoofdpersoon Carol Sturka (Rhea Seehorn) had gedurende een groot deel van de serie moeite om manieren te vinden om het menselijk ras te behouden, maar tegen de finale was ze er redelijk van overtuigd dat de planeet beter af zou zijn zonder ons.
Voor degenen onder u die de nieuwsbrief nog niet hebben gevolgd beste programma op televisie Dit jaar behoort Carol tot de dertien mensen die op aarde zijn achtergebleven en die immuun zijn voor een buitenaards virus dat anders het hele bewustzijn van de mensheid heeft samengesmolten tot één gelukzalige bijenkorfgeest. Nu denkt iedereen hetzelfde en heeft dezelfde kennisbasis, wat betekent dat obers van TGI Fridays passagiersvliegtuigen kunnen besturen en kinderen operaties kunnen uitvoeren. Niemand is meer een individu. Ze bezetten eenvoudigweg het lichaam dat voorheen bekend stond als Tom of Sally of wie dan ook. ‘Ons’ is hun gekozen voornaamwoord.
Dit leger van lachende, lege vaten wil Carol alleen maar een plezier doen, totdat ze haar in een van hen kunnen veranderen. Als ze zich bij hen aansluit, wordt ze blij, wordt haar verteld. Het is iets moois om je gedachten te laten wissen. Maar de terminaal ontevreden Carol zou liever blijven hangen in haar eigen lichte depressie en angst die haar vrije wil verspeelt. Bovendien is haar woede en woede kryptoniet tegen degenen die ‘zich hebben aangesloten’. Wanneer ze met haar woede worden geconfronteerd, lopen ze fysiek vast en stoppen ze met functioneren. Hun verlammende angst voor Carols woede is krachtig, zielig en hilarisch. De wereld staat letterlijk stil als ze snauwt. Geen wonder dat ze mijn held is.
‘Pluribus’ komt van Vince Gilligan, dezelfde briljante geest achter ‘Breaking Bad’ en ‘Better Call Saul’. De Apple TV-serie lijkt in niets op zijn eerdere successen, behalve dat het zich afspeelt in Albuquerque, met Seehorn in de hoofdrol en buitengewoon briljant is. En net als die andere baanbrekende drama’s werpt het diepere vragen op over hoe we onszelf zien, wie we werkelijk zijn en wie we ernaar streven te zijn.
Om eerlijk te zijn, Carol was al geïrriteerd door de mensheid lang voordat het buitenaardse virus hen in werkbijen veranderde. Ze was ervan overtuigd dat de meeste mensen schapen waren, inclusief degenen die hielden van de bloemrijke teksten en goedkope romantische plots van haar romans. Maar het totale verlies van een vrijdenkende gemeenschap is ook niet zo bevredigend.
In de finale maakt ze contact met Manousos Oviedo (Carlos-Manuel Vesga), een mede-overlevende die ook immuun is voor het virus. Hij wil niets te maken hebben met de getroffenen, hoe vredelievend ze ook lijken. In de vroegere tijden leek het erop dat hij een zelfvoorzienende eenling was. Na de Apocalyps reist hij helemaal vanuit Paraguay om Carol te ontmoeten nadat hij een videoboodschap van haar heeft ontvangen. Hij rijdt het grootste deel van de weg voordat hij bij de verraderlijke Darién Gap aankomt, waar hij buitenspel staat nadat hij in een doornige boom is gevallen, maar ‘ze’ redden hem, tot zijn grote ergernis. Uiteindelijk vervolgt hij de reis, per ambulance.
Het redden van de mensheid is nu aan twee mensen die er in de eerste plaats nooit veel liefde voor hebben gehad. Ze praten via een vertaalapp, wat hun zware taak des te ingewikkelder en hilarisch maakt.
Er zijn meerdere theorieën ontstaan over wat ‘Pluribus’ is Echt over. Eén heersende gedachte is dat ‘het verbinden’ een metafoor is voor AI die een wereld creëert waarin alle individuele gedachten en creativiteit worden gesynthetiseerd in één enkele, ontvankelijke stem. Geef uw kritische denkvermogen op voor gemakkelijke antwoorden, of in het geval van ‘Pluribus’: een gemakkelijk leven waarin u nooit meer zelf een beslissing hoeft te nemen. De meeste mensen zijn liever een deurmat dan een stormram, ongeacht de urgentie of omstandigheid.
Optimisten zouden kunnen zeggen: “Waarom het ene uiterste of het andere kiezen? Er is zeker een plek in het midden, waar we allemaal in harmonie kunnen leven terwijl we vasthouden aan onze meningen en zelfgevoel.” Dat is lief. Carol en ik zijn het er hartgrondig mee oneens, gezien de geschiedenis en zo.
Hoe mijn favoriete nieuwe antiheld zal omgaan met haar minachting voor de Anderen valt nog te bezien. De wereld redden of vernietigen? We zullen allemaal moeten wachten tot volgend seizoen om erachter te komen. Tot die tijd heeft ‘Pluribus’ alleen wat ruimte nodig.
