Opnieuw bezoeken Red Dead-verlossing op de Nintendo Switch 2 was de perfecte gelegenheid om herinneringen op te halen aan alles wat het zo goed doet. De open wereld is dor en toch fascinerend en de moeite waard om te verkennen. Het heeft een gedenkwaardige centrale cast van schurken en freaks die typerend zijn voor een Rockstar-game. John Marston is net zo boeiend als altijd, vooral na het spelen van de prequel uit 2018. Rode Dood houdt het zelfs 15 jaar later opmerkelijk goed vol en blijft een maatstaf voor de klim van Rockstar naar de top van de industrie.
Maar wat mij het meest opvalt aan deze meest recente playthrough is hoe goed geschreven en oprecht Red Dead-verlossing is, vooral vergeleken met de andere grote blockbuster-franchise van de ontwikkelaar. En nog minder dan een jaar verwijderd van Grand Theft Auto 6opnieuw afspelen Rode Dood Ik heb goede hoop dat Rockstar naar zijn meesterwerk uit 2010 zal kijken in plaats van naar de ongelijke geschiedenis van de franchise.
Wat werkt erin Red Dead Redemption’s gunst is de onorthodoxe setting ervan. In plaats van zich af te spelen op het hoogtepunt van de legendarische periode van het wilde westen in de 19e eeuw, Rode Dood vindt stevig aan het einde plaats. Het spel begint in 1911, een tijd waarin de Amerikaanse regering haar controle over de westerse staten verstevigt na de snelle expansie na de burgeroorlog. Marston, een voormalige outlaw die een nieuwe weg heeft ingeslagen (een kans die hem wordt geboden door Red Dead Redemption 2-versies Arthur Morgan), wordt gedwongen voor zijn zonden te boeten door op jacht te gaan naar zijn medebendeleden die ondergedoken zijn voor de Amerikaanse regering. Als hij daartoe in staat is, zal de overheid zijn vrouw, zoon en huis aan hem teruggeven, waarna hij de rest van zijn leven kan doorbrengen.
De eerste vier uur van Rode Dood zijn erg laagdrempelig. Je voert ondergeschikte taken uit op een boerderij voor een vrouw die je leven heeft gered. Je helpt een sheriff uit de plaatselijke stad om criminelen op te pakken. En af en toe een handje helpen aan enkele van de sluwe personages in de omgeving die mogelijk essentiële informatie hebben over de man op wie je het eerst jacht maakt.
Maar wat deze trage start zo aangrijpend maakt, is het schrijven en regisseren van de game. Er zit warmte en aandacht in alle interacties die Marston al vroeg heeft. Er zijn lange stiltes tussen de personages, van het soort dat volgens mij heel gebruikelijk was voordat schermen en radio de dode lucht vulden. Zelfs als twee personages tegen elkaar botsen, gaat het minder om grove snark die bedoeld is om een speler aan het lachen te maken. Het gaat over subtielere gesprekselementen, waarbij de ene persoon macht en kennis over de ander probeert uit te oefenen. Het zijn deze immateriële activa die Red Dead-personages als Bonnie McFarland, Leigh Johnson en Abigail Marston zo gedenkwaardig maken.
Games worden al eeuwenlang goed geschreven. Ga terug naar de gouden eeuw van pc-gaming, halverwege de jaren negentig, en je zult merken dat titels als Deus Exde Fall-out -serie, en de iconische LucasArts-avonturenspellen legden de lat hoog voor het medium, lang voordat hun nakomelingen met een hogere betrouwbaarheid alle mainstream-credits zouden krijgen. Dus als ik het schrijven van Red Dead prijs, is het niet zozeer een vergelijking met andere games als wel met de andere games van Rockstar.
De langzame start van Red Dead Redemption weet de speler mee te trekken met zijn geweldige schrijf- en regiewerk.
Rockstar-spellen
Voor elk geweldig verhaalmoment in oudere Grand Theft Auto-games zijn er ongeveer een dozijn waardoor ik me schaam om ze hardop te spelen. Dit gaat verder dan dat ze producten van hun tijd zijn, want zelfs de meest recente game in de GTA-serie (die drie jaar later werd uitgebracht) Red Dead-verlossing) zit vol ongrappige grappen, uitgebraakte tirades die je al tientallen keren hebt gehoord van de slechtste mannen die je kent, en perverse toespelingen die zelfs een tienerjongen een beetje te veel zou vinden. GTA is nooit consistent goed geweest in satire. Het was gewoon het grootste en leukste spel dat de moeite kostte om dit soort humor te proberen.
Als ik speel Red Dead-verlossingHet laat echter een andere kant van Rockstar zien. Het is het bewijs dat ze dialogen kunnen schrijven die niet irriterend zijn. Ze kunnen een wereld bouwen zonder de hele tijd naar de speler te grijnzen of hardhandig commentaar op de wereld op oppervlakkig niveau te proberen te verwerken. Er schuilt een oprechtheid in de originele Red Dead die in elke GTA-game ernstig ontbreekt. Die oprechtheid is iets dat ik graag heb overgenomen in het vervolg uit 2018, een game die alle lof verdient die het krijgt voor het verweven van een uitstekend verhaal met ongelooflijk goed geschreven personages.
Wat mij betreft: opnieuw bezoeken Red Dead-verlossing heeft het bewijs geleverd dat de grootste fout die de populairste franchise van Rockstar achtervolgt een keuze is, en dat al minstens anderhalf decennium. Ik hoop alleen dat tijdens de lange en moeilijke ontwikkeling van Grand Theft Auto 6Rockstar ziet zijn westerse klassieker als een leidraad voor zijn ultrasuccesvolle maar slecht verouderde voorganger.
