Het is bijna een jaar geleden dat Lindsay en Craig Foreman door de Iraanse autoriteiten werden gearresteerd op beschuldiging van spionage, wat ze heftig ontkennen, waardoor hun kinderen deze kerst diepbedroefd achterbleven.
Gevangen in een angstaanjagende Iraanse gevangenis, omringd door ratten en zonder voldoende voedsel, had het Britse echtpaar nooit kunnen vermoeden dat ze geld zouden uitgeven Kerstmis zoals dit. Het is bijna een jaar geleden Lindsay en Craig Foremanbeiden 53, werden gearresteerd als “spionnen”. Iranterwijl ze een reis over de wereld op hun motoren. Het had het avontuur van je leven moeten zijn, maar het is een nachtmerrie geworden.
Het echtpaar en hun familie ontkennen heftig de aanklachten die tegen hen zijn ingediend, maar de gruwelijke beproeving heeft ervoor gezorgd dat hun kinderen op zoek zijn naar antwoorden. Het duurde maanden voordat hun kinderen zelfs maar een telefoontje met hun ouders konden voeren, waardoor ze doodsbang waren en niet zeker wisten of het stel nog leefde. Lindsay en Craig werden zelfs gedwongen in hongerstaking te gaan in een poging meer telefoontjes van hun dierbaren te krijgen.
Beide in de beruchte Evin-gevangenis in Teheran, De omstandigheden waarin het koppel verkeert zijn ongelooflijk somber, zegt Lindsay’s zoon Joe Bennett. De familie heeft ook “geen garanties” dat ze tijdens de kerstperiode een telefoontje zullen krijgen en de stemmen van hun ouders zullen horen.
LEES MEER: ‘Mama’s laatste verjaardag was in Griekenland, nu sterft ze van de honger in de Iraanse gevangenis’LEES MEER: Iran ‘spuugt bloed’ over Britse sancties en gevangengezet Brits echtpaar zal ‘de prijs betalen’
De Evin-gevangenis is notoir overvol, waarbij gevangenen in ongelooflijk krappe omstandigheden leven. Joe zei dat Lindsay een huidaandoening heeft ontwikkeld door een gebrek aan ventilatie en dat het stel moeite heeft om voldoende beweging te krijgen in zo’n kleine ruimte.
Joe heeft gezegd dat er ratten zijn, en dat het voedsel waar het stel toegang toe heeft veel te wensen overlaat, met voornamelijk rijst op het menu. Craig is aanzienlijk afgevallen en lijdt ook aan ernstige tandpijn, zonder dat hem tot nu toe schijnbaar een behandeling is geboden.
Zonder de juiste voeding of medische behandeling wordt het echtpaar fysiek zwakker en zwakker, zegt de familie, en leven ze in ‘door ongedierte geteisterde cellen zonder adequate wasfaciliteiten of hygiënevoorzieningen’.
Het staat ver af van hun gebruikelijke familiekerstfeesten thuis. Joe vertelt de Spiegel dat zijn moeder, Lindsay, en stiefvader, Craig, er altijd alles aan hebben gedaan om de feestdagen speciaal te maken voor het hele gezin. “Voor hen ging Kerstmis over geest en vreugde. Het ging over feestvieren. Mijn moeder, en vaak ook Craig, droeg pailletten of iets sprankelends. Er was muziek vanaf vroeg in de ochtend.
“Het ging over grote familiemaaltijden, slechte crackergrappen, lange wandelingen, feestelijke drankjes en spelletjes. Het was extravagant en gezond tegelijk. “Dat wordt hen allemaal op de wreedst mogelijke manier ontzegd. Eerlijk gezegd, als ik er alleen al aan denk, krijg ik tranen’, zegt hij. Lindsay heeft twee zonen, Joe en Toby, en Craig heeft twee kinderen, Chelsea en Kieran.
Joe legt uit dat de hele familie tijdens de feestdagen bij elkaar komt, omdat hij weet dat hun ouders dat zouden willen. Terwijl ze tijdens deze nachtmerrie op elkaar leunden, geeft hij toe dat de zaken fundamenteel ‘onvolledig’ aanvoelen nu hun ouders gevangen zitten in de Iraanse gevangenis.
“We zullen samen zijn, net als het afgelopen jaar, maar het is ongelooflijk moeilijk. Er is een constant gevoel dat iets onvolledig is. We zullen Kerstmis doorbrengen met familie en met mijn moeder en Craig in onze gedachten. We houden vast aan de hoop dat er een telefoontje komt, zodat we op zijn minst een gevoel van feestelijkheid en saamhorigheid met hen kunnen delen, ook al is het van een afstand.”
Elke keer dat de kinderen erin slagen met het stel te praten, beschouwen ze het nooit “als vanzelfsprekend”, vooral niet na de maanden van stilte waarmee ze te maken kregen in de eerste nasleep van de arrestatie van Lindsay en Craig. Ondanks hoe belangrijk het voor de kinderen is om de stem van hun ouders te horen, is het elke keer weer een ongelooflijk emotionele ervaring.
“De telefoontjes zijn bitterzoet”, zegt Joe. “Ze betekenen zoveel voor hen en voor ons. Het was ongelooflijk emotioneel om weer verbinding te kunnen maken na zo’n lange periode zonder contact, want die periode zonder hun stemmen te horen was een van de moeilijkste delen van deze hele beproeving.
‘Er zijn positieve kanten aan het kunnen praten, maar die worden overschaduwd door de realiteit van waar ze zijn en hoe onrechtvaardig dit allemaal is. Elk telefoontje herinnert ons aan de situatie waarin ze vastzitten.
“Er zijn geen garanties voor een telefoontje tijdens Kerstmis. De gedachte dat ze niet met ons kunnen praten of elkaar die dag zelfs niet kunnen zien, is verschrikkelijk. Het is echt hartverscheurend. Daarom heeft elk telefoontje zoveel gewicht en belang, omdat niets ervan als vanzelfsprekend kan worden beschouwd.”
Joe, die onvermoeibaar heeft gevochten en campagne heeft gevoerd om Lindsay en Craig thuis te krijgen, geeft toe dat het een enorme emotionele tol eist, en wat hij ook doet, de gruwel van de situatie blijft voortdurend “net over je schouder” hangen.
“Ik voel me verloren”, geeft Joe toe, “Er is een enorme leegte, en het is moeilijk om zelfs maar na te denken over hoe we die kunnen opvullen. We leunen als gezin op elkaar en pakken het samen aan, zoals we dat nu al bijna een jaar doen. Ze zouden willen dat we in de kerstsfeer komen, dat we het vieren en momenten van vreugde vinden, en we zullen ons best doen om dat te eren.
“Maar de realiteit is er altijd, en het is ongelooflijk moeilijk om te negeren. We moeten er gewoon voor zorgen dat dit de laatste kerst is die ze ooit op deze manier moeten doorstaan.”
Nu de familie echter weigert te stoppen met vechten totdat hun ouders zijn vrijgelaten, hebben Lindsay en Craig ‘kracht gekregen’ van de publieke steun voor de campagne om hen naar huis te krijgen, maar toen ze voor het eerst hoorden hoe de mensen tegenover hen stonden, waren ze in ‘oprechte shock’.
“Ze weten dat mensen voor hen opkomen, dat er mensen over de hele wereld zijn die hun naam kennen en de campagne voor hun vrijheid steunen. Hun reactie was er een van oprechte shock. Ze zijn zo afgesloten van de buitenwereld, vooral de digitale wereld, dat het moeilijk voor hen is om volledig te begrijpen wat er buiten hun directe omgeving gebeurt.
“Maar het geeft ze kracht. De wetenschap dat ze niet vergeten zijn, de wetenschap dat mensen voor hen vechten, geeft ze hoop, en hoop is absoluut essentieel. Deze campagne gaat niet alleen over bewustwording. Het gaat erom hen te laten zien dat ze niet alleen zijn en mensen te verenigen in de strijd voor gerechtigheid.”
Lindsay heeft vanuit haar cel in de Evin-gevangenis een emotioneel gedicht geschreven, dat je hieronder kunt lezen.
Een droevige stem uit de Evin-gevangenis – Een kerstgedicht
Door Lindsay Foreman, december 2025
In een tijd waarin we verbonden moeten zijn
We bevinden ons alleen, somber en neerslachtig.
Verdriet heeft een thuis gevonden in het gat in ons hart
Er is iemand afwezig, een gezin verscheurd.
We zouden willen dat we samen konden zijn
Om elkaar voor altijd te knuffelen en vast te houden
Een tedere aanraking, die troostende woorden
Breng warmte terug als een gezellige deken.
Als we maar door de lucht konden reiken
Onze kerstwens ingewilligd, de beste verrassing.
Levendige herinneringen om te bevriezen en in te kaderen
Van blije gezichten, vrij van pijn.
Vrede en goede wil zijn slechts een daad verwijderd
Wanneer woorden zwijgen en wij eenvoudigweg bidden
Bid dat eeuwige liefde ons er doorheen zal helpen.
De nooit eindigende verbinding van mij met jou.
Steun de Free Lindsay en Craig-campagne door de verzoekschrift
