“Kom je met ons mee naar de dienst van 9 uur?” Ik vroeg het aan mijn 22-jarige zoon. Het was een zaterdagavond, ongeveer een maand nadat hij daarna naar huis was verhuisd afstuderen aan de universiteit.
‘Eigenlijk ga ik een kijkje nemen in de katholieke kerk,’ antwoordde hij.
Ik pauzeerde. Het feit dat hij de bijeenkomst wilde bijwonen Katholieke kerk was enigszins verrassend, maar niet schokkend. Zijn vriendin van drie jaar was tenslotte katholiek. Ze woonde een paar uur verderop en was daarheen verhuisd om naar de graduate school te gaan.
Ik was teleurgesteld dat hij liever alleen naar de katholieke kerk ging dan naar de onze Protestantse kerk. Ik vroeg me af of hij zijn vader, mij en onze tradities had afgewezen.
Ik ben blij dat mijn zoon weer thuis is
Toen mijn zoon afgelopen voorjaar na zijn afstuderen weer naar huis verhuisde, verwelkomden we deze bonustijd met hem toen we ons weer aanpasten aan het delen van een huis.
Voorbij was de slungelige tiener die op 18-jarige leeftijd het huis verliet, vervangen door een jonge man die zich op zijn nieuwe carrière concentreerde. Het leek me onwerkelijk dat we als collega’s over het werk konden praten eettafelen seconden later zou ik hem zeuren dat hij zijn handdoek aan de badkamervloer moest ophangen.
Het voelde alsof ik mijn zoon terug had, maar er was iets veranderd.
Als tiener was hij nooit geïnteresseerd in het geloof
Hoewel ons gezin altijd naar de kerk ging en daar steun en betekenis vond, was mijn zoon er niet enthousiast over geweest, vooral niet als tiener. Hij wilde nooit aanwezig zijn bij de jeugd groepwaarin hij zei dat het niet klikte met de andere kinderen. Toen we hem later bij de universiteit afzetten, gewapend met een lijst van plaatselijke kerken en studentenverenigingen om te bekijken, sprak hij er niet over.
Hij leek een tijdje van zijn geloof af te dwalen, of het in ieder geval op de achtergrond te laten sudderen.
Dat veranderde toen hij na zijn studie naar huis verhuisde. Hij ging weer met ons mee naar de kerk. Het voelde als een andere manier waarop mijn zoon bij mij terugkwam. Maar nadat hij de katholieke kerk in de stad had bezocht, begon hij daar regelmatig de mis bij te wonen.
Ik zag dat mijn zoon de zijne meenam geloof reis ernstiger, en ik werd er stilletjes blij van. Toch bleef het me storen dat hij niet langer naar dezelfde kerk ging als mijn man en ik.
Ik realiseerde me dat hij als volwassene zijn eigen pad uitstippelt
“Waar is de grote man?” onze pastoor informeerde een paar maanden geleden naar onze zoon.
Toen ik het nieuws deelde dat mijn zoon naar de katholieke kerk in de stad ging, knikte onze pastoor nadenkend. Ik volgde dit op met het gelukkige nieuws dat mijn zoon zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd en dat ze nu verloofd waren. Toen ik vertelde dat zijn verloofde katholiek was, begon onze pastoor te glimlachen.
Hij sprak zijn oprechte steun uit voor het feit dat mijn zoon naar een andere kerk ging, en benadrukte hoe belangrijk het voor onze zoon was om een diepere kerk na te streven relatie met God op dezelfde plaats waar zijn verloofde aanbad. Het zou hem alleen maar een betere echtgenoot maken, concludeerde hij.
Ik voelde een scala aan emoties: verrassing, opluchting en geluk. Mijn pastoor heeft mijn perspectief omgedraaid, en terecht. Ik besefte dat mijn zoon ons niet afwees; hij streefde eerder naar zijn onafhankelijkheid en bereidde zich voor op een leven met zijn verloofde.
Hij liep niet van ons weg, maar met behulp van de zaden die zijn vader en ik misschien al die jaren hebben geplant, namen we hem mee naar de kerk om zijn geloof te laten groeien langs een pad dat van hem was.
Mijn zoon en zijn verloofde plannen hun bruiloft voor later volgend jaar. Ze zullen in een katholieke kerk trouwen, en ik zal gezegend zijn om te zien hoe ze zich daar met elkaar verbinden. Ik ben dankbaar dat hij zijn geloof weer heeft gevonden, en dat wat ooit voelde alsof hij afdreef, in werkelijkheid was dat hij groeide naar zijn eigen volwassen geloof en toekomst.
