Dana Scully (Gillian Anderson) uit “The X-Files” was mogelijk een eerbetoon aan een ander personagemaar ze is op zichzelf al een icoon. Scully is de blauwdruk voor de zelfverzekerde vrouw in STEM, zozeer zelfs dat de krachtige representatie van het personage op gang kwam Het Scully-effect. Ze is een uitzonderlijke FBI Special Agent/arts en een geaarde tegenhanger van haar meer instinctieve partner, Fox Mulder (David Duchovny). Deze tegenstrijdige persoonlijkheden zijn heerlijke ondermijningen van bekende stereotypen, waarbij Mulders obsessieve impulsen worden gecontrasteerd tegen Scully’s wetenschappelijk onderbouwde scepticisme. Het duo werkt ongelooflijk goed samen en is meer dan alleen hun basispersoonlijkheid: het zijn complexe, dynamische mensen die gebreken mogen vertonen en, belangrijker nog, mogen evolueren.
Maar wat wakkerde Andersons oprechte interesse in sciencefiction als genre aan? In een interview met Radiotijdenlegde de acteur uit dat haar betrokkenheid bij “Tron: Ares” een soort rond moment is, aangezien de originele “Tron” haar interesse in het genre in de eerste plaats had aangewakkerd:
“Ik was een fan van de eerste (‘Tron’ uit 1982). Ik denk dat ik er een beetje laat mee kwam, maar het had waarschijnlijk een impact of beïnvloedde – naast andere sciencefictionfilms – mijn interesse om zelfs maar in te gaan op enkele van de sciencefictiondingen die ik vroeg in mijn carrière deed. (Het was) een opeenstapeling van verschillende dingen, en dit is absoluut een van de films die waarschijnlijk die positieve impact had. “
“Tron” heeft om twee redenen een verbazingwekkende, ahem, erfenis. Ten eerste werd er gebruik gemaakt van uitgebreide CGI in een tijd dat dat nog niet de norm was, en ten tweede schetst het een interessant beeld van kunstmatige intelligentie en de relatie ervan met de mensheid. “Tron: Ares” probeert deze thema’s opnieuw uit te vinden, maar wordt helaas overtroffen door zijn voorganger (de crimineel over het hoofd gezien “Tron: Legacy”), dat een betekenisvollere benadering van het centrale uitgangspunt hanteert.
Anderson’s personage in Tron: Ares had zoveel meer kunnen zijn
“Tron: Ares” heeft niet echt veel te bieden behalve een knaller van een soundtrack van Nine Inch Nails (lees /Film’s recensie hier). De verhalende en thematische verdiensten zijn vrijwel onbestaande, aangezien veel van de berichten leeg aanvoelen en volledig gescheiden zijn van wat al door de franchise is vastgelegd. Greta Lee en Jodie Turner-Smith krijgen heel weinig om mee te werken, en zelfs de aanwezigheid van Anderson slaagt er niet in de expositie-zware sequenties die ernstig momentum of eigenzinnigheid missen naar een hoger niveau te tillen.
‘The X-Files’-acteur speelt Elisabeth Dillinger, die het bedrijf van haar vader ombouwde tot een technologiegigant en het doorgaf aan haar zoon Julian (Evan Peters). Het is Julian die “de perfecte, vervangbare soldaat”, Ares (Jared Leto), de echte wereld in stuurt met de bedoeling iets belangrijks van ENCOM te stelen.
Anderson’s Elisabeth is grotendeels gedelegeerd aan ouderlijk toezicht, waarbij ze Julian alleen maar herhaaldelijk waarschuwt als hij de grenzen van zijn ambitie overschrijdt. Iemand met het kaliber van Anderson verdient toch zeker een vleziger personage dat meer doet dan alleen aan de rand van het verhaal bestaan? In plaats daarvan wordt Elisabeth het slachtoffer van een zwakke karakterisering in een film boordevol mensen met versleten motivaties, wat jammer is gezien de enorm getalenteerde cast die veel, veel meer had kunnen krijgen om mee te werken.
Hoewel ‘Tron: Ares’ een (teleurstellende) terugkeer naar sci-fi voor Anderson markeert, kun je enkele over het hoofd geziene genretitels bekijken waarin ze door de jaren heen heeft gespeeld, waaronder ‘Robot Overlords’ en ‘UFO’. Als je meer van Dana Scully wilt na je zoveelste herhaling van ‘The X-Files’, zijn er altijd ‘The X-Files Game’ en ‘The X-Files: Resist or Serve’, waarin Anderson opnieuw de stem van het geliefde personage vertolkt.
