Netflix’s The Great Flood begint als een survivalthriller maar eindigt als een gelaagd sciencefictiondrama. Met Kim Da-mi als An-na en Park Hae-soo als Hee-jo, onthult de film langzaamaan dat de ramp slechts een deel is van een veel groter experiment. Het einde roept een belangrijke vraag op: heeft Anna de zondvloed echt overleefd, of had de mensheid haar einde al vóór de slotscène bereikt?
Het einde van de Grote Zondvloed uitgelegd: wat is echt en wat niet?
In eerste instantie toont de film een plotselinge wereldwijde overstroming veroorzaakt door een asteroïde-inslag op Antarctica. An-na worstelt om te ontsnappen uit een ondergelopen appartementencomplex met Ja-in, het kind dat ze als zoon heeft grootgebracht. Dit deel van het verhaal is echt. De overstroming vindt daadwerkelijk plaats en regeringen weten al dat de aarde niet kan worden gered.
De wending komt nadat Anna het dak bereikt en wordt meegenomen door een onderzoeksteam. Vanaf dit punt verschuift de film van fysieke overleving naar psychologische tests. Anna werkt voor een geheime organisatie die de mensheid probeert te behouden door middel van kunstmatige intelligentie. Ja-in blijkt een geavanceerde AI te zijn, geen biologisch kind.
De overstroming wordt vervolgens gebruikt als gecontroleerde testomgeving. Wetenschappers willen weten of kunstmatige wezens echte emoties kunnen ontwikkelen. Logica bestaat al in AI. Emotie niet.
Dit is de reden waarom de simulatie belangrijker is dan de overstroming
An-na wordt naar een ruimtelaboratorium gebracht, waar ze leert over de Emotion Engine, een systeem dat is ontworpen om AI echte emotionele diepgang te geven. In plaats van emotie te programmeren, kiest An-na ervoor om het zelf te ervaren.
Ze komt terecht in een simulatie die haar dwingt de overstroming herhaaldelijk opnieuw te beleven. Elke keer dat ze er niet in slaagt Ja-in te redden, wordt de dag opnieuw ingesteld. In eerste instantie mist ze belangrijke herinneringen. Gedurende meerdere loops begint ze zich haar verleden, haar verlies en haar belofte om Ja-in nooit in de steek te laten, te herinneren.
Het experiment gaat niet over het redden van de wereld. Het gaat erom te bewijzen dat liefde, herinnering en opoffering binnen kunstmatige systemen kunnen bestaan.
Uiteindelijk herinnert An-na zich alles. Ze zoekt anders, verzet zich tegen de bewakers en vindt Ja-in verstopt waar hij altijd heen gaat als hij bang is. Hiermee is de test voltooid. De simulatie eindigt en An-na en Ja-in verschijnen samen op een ruimtevaartuig en kijken terug naar de aarde.
De film bevestigt nooit of An-na nog steeds een mens is of een nagebouwd wezen dat is opgebouwd uit haar herinneringen. Die dubbelzinnigheid is opzettelijk. De grote overstroming suggereert dat de mensheid kan overleven door middel van emoties, zelfs als menselijke lichamen dat niet doen.
Het einde maakt één punt duidelijk. Overleven zonder emotie is zinloos. Of Anna aan de overstroming is ontsnapt of niet, doet er minder toe dan wat er met haar overleefde.
