Door Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
De lijst met sci-fi-shows die hun eerste seizoen nooit hebben kunnen afmaken is verontrustend lang. Sommigen, zoals Glimwormheeft nooit enkele van hun beste afleveringen uitgezonden. Er is er één, hoorugh, dat wordt door bijna iedereen over het hoofd gezien omdat het een ander soort sciencefiction is, en het wordt het meest nauwkeurig omschreven als “Grey’s anatomie in de ruimte.” Dat is geen tegenslag, zoals Het tarten van de zwaartekracht deelt een maker met het ziekenhuisdrama in Shonda Rhimes.
Degenen die het op ABC hebben bekeken, zouden kunnen denken dat het meer drama dan sciencefiction was, aangezien het één aflevering vóór een wilde plotwending werd geannuleerd.
Het tarten van de zwaartekracht speelt zich af in 2052, maar flitst vaak vijf jaar eerder terug, naar 2047, terwijl het een team astronauten aan boord van de Antares volgt terwijl ze aan een meerjarige reis door het zonnestelsel beginnen. Vervolgens wordt in de flashbacks getoond hoe ze voor de missie werden gerekruteerd en getraind.
De astronauten worden voortdurend geregistreerd en gemonitord door Mission Control, maar dat is niet het meest ontwrichtende deel van hun reis. Weggestopt in de opslag bevindt zich Beta, en dat is alles wat ze ervan weten. Op de een of andere manier beïnvloedt de vreemde container hun dromen, gedachten en misschien zelfs hun emoties.
Het mysterie van Beta was genoeg om me te laten kijken Het tarten van de zwaartekracht draaide op ABC, waardoor ik een van de tientallen was die er last van had. Elke aflevering bevatte veel relatiedrama, aangezien dit een Shonda Rhimes-show is, maar ertussenin was een aantal verrassend moeilijk sciencefiction voor een netwerkreeks.
Het team krijgt te maken met een zonnevlam, plotselinge systeemstoringen en de psychologische impact van het overschrijden van het ‘point of no return’ op weg naar Venus. Weinig shows hebben de mentale moeilijkheid van het leven in de ruimte in deze mate aangepakt.
Het tarten van de zwaartekracht grootste ster is Kantoorruimtes Ron Livingston als ingenieur, maar er zijn andere herkenbare gezichten voor fans van genre-gerechten. Daartoe behoort Malik Yoba (Alfa’s) en Laura Harris (Dood zoals ik).
De cast is uiteraard meer afkomstig uit soapseries dan uit sciencefictionheldendichten, en dat komt tot uiting in de melodramatiek aan boord van de Antares. Aan de ene kant is het geweldig om te zien hoe een sciencefictionserie romantiek laat zien. Aan de andere kant komen ze de wilde hallucinaties tegen die de meeste afleveringen domineren.
Het tijdstip van Het tarten van de zwaartekracht Door de annulering werd het publiek er perfect van weerhouden de ware aard van de missie van de astronaut door de Melkweg te leren kennen. Precies op het moment dat het echte sciencefictionaspect van de show zou beginnen, wat, ja, betekent buitenaardse wezenshet werd uit de lucht gerukt.
De hints van een groter universum en wat daarbuiten op hen wachtte, bleven beperkt tot streamingdiensten of, terwijl ik ernaar keek, Netflix Dvd’s per post.
Glimworm heeft ‘Heart of Gold’ nooit kunnen uitzenden, maar dat was niet het geval de mythologische aflevering van de serie. Het tarten van de zwaartekracht begint een andere show te worden na aflevering 9, “Eve Ate the Apple.” Het is nog steeds een serie met veel drama, maar in de backend begint het in ieder geval een aantal leuke dingen te doen met sci-fi-tropes, en ik moet toegeven: ‘Rubicon’, de aflevering ‘point of no return’, raakt aan thema’s en emoties waarvan ik wou dat meer shows die zouden behandelen.
Gelukkig vandaag je kunt de serie bij elke aflevering op Video on Demand kopen via Amazon Prime-video, Apple TVEn Vudu.
