Een van LA’s meest veelbelovende jonge muzikanten kan haar carrière terugvoeren tot het moment dat ze besloot van huis weg te lopen.
Of heeft haar moeder haar eruit gezet?
“Het is moeilijk uit te leggen”, zegt Alemeda.
Rahema Alameda, die opgroeide in een streng islamitisch huishouden in Phoenix, veranderde de spelling van haar artiestennaam om haar vindbaarheid op internet te vergroten, was voortdurend in conflict met haar moeder over school, religie en de popmuziek waar ze als kind vrijwel niet naar mocht luisteren.
Toen ze zeventien was, herinnert Alemeda zich, ‘kregen we een enorm gevecht – dingen die zich tot dat moment hadden opgestapeld – en ik dacht: ‘Weet je wat? Ik ga weg.’ Toen deed ze iets vreemds: ze belde de politie, maar veranderde ook de sloten en verhuisde naar Afrika.’ Ze lacht.
“Ik heb op de Koran gezworen dat ik nooit meer terug zou komen.”
In feite zou Alemeda later een bijdrage leveren aan het herstel van hun relatie: onlangs is ze net teruggekeerd naar LA van een bezoek aan haar familie in Arizona. Maar zeven jaar nadat ze het huis verliet, heeft ze een filosofische kijk op de onrust in haar puberteit.
“Als mijn moeder me niet had behandeld zoals zij, zou ik niet zijn weggegaan”, zegt Alemeda, die nu 25 is. “En als ik nooit was weggegaan, zou ik nooit een contract hebben gekregen.”
Die ondertekening was een deal met Top Dawg Entertainment, de thuisbasis van Grammy-winnende artiesten als SZA En Doechii en het label dat werd gelanceerd Kendrick Lamar tot superster. Vorige week brachten TDE en Warner Records ‘But What the Hell Do I Know’ uit, een geweldige EP met zeven nummers van Alemeda die pronkt met een gedurfde nieuwe stem in Gen Z-pop.
Over de wazige gitaren van ‘Losing Myself’ heen zingt ze over het verdwijnen in een giftige relatie – ‘I’m just a heart for your arrow’ – terwijl ‘Happy With You’ haar reflex voor zelfsabotage overweegt. In ‘Beat a B!tch Up’ wisselen Alemeda en Doechii ‘ride-or-die’-garanties uit in een explosief Warped Tour-achtig refrein.
“But What the Hell Do I Know” is grappig en bijtend en boordevol haken en ogen. Toch eindigt de EP met een hartverwarmende ballade, ‘I’m Over It’, over het verliezen van iemand aan verslaving. “Leunend achterover, lachend in een Camry / Praten over hoe we onze families haten,” zingt Alemeda, haar stem trillend van emotie, voordat ze zich naar meer pijnlijke herinneringen spoelt: “Ik hield je haar vast, ik spoelde je drugs door / Jij nam de liefde, ik nam de hit.”
Het nummer, dat in zijn dramatische precisie op de ranglijst staat van dingen van Taylor Swift En Olivia Rodrigois een grote emotionele prestatie voor Alemeda, die “in het begin heel nonchalant over muziek ging”, zegt ze op het hoofdkantoor van TDE in Studio City. Ze draagt een spijkerbroek met lage taille en een topje met paisley-print en drinkt een espresso na de zes uur durende rit vanuit Phoenix.
‘Ik probeerde gewoon mijn huishouden te ontvluchten’, voegt ze eraan toe. “Maar ik denk dat ik veel heb genezen door te schrijven over alle dingen die ik heb meegemaakt.”
Hoewel TDE naam heeft gemaakt in hiphop en R&B, plaatst Alemeda’s muziek haar in een duidelijke poppunk-lijn met Paramore, Avril Lavigne en Ashlee Simpson. ‘Stupid Little Bitch’, dat nadenkt over haar spanningen met haar moeder, zet haar ademende zang tegenover rafelig akoestisch getokkel; ‘Chameleon’, met Alemeda’s vriendin Rachel Chinouriri, heeft dreunende drums en een vage gitaarsolo.
“Ik vind het geweldig hoe grungy ze is”, zegt Chinouriri, die eerder dit jaar met Alemeda toerde.
Beide artiesten maken deel uit van een groeiend aantal gekleurde vrouwen die alternatieve rock maken – denk daar ook aan Beabadoobeedie Alemeda als favoriet bestempelt – in een tijdperk waarin streaming en sociale media enkele van de oude orthodoxieën met betrekking tot genre en identiteit hebben ontmanteld.
Sommige, maar niet allemaal: “Ik weet niet of het aan de wereld ligt of alleen aan de muziekindustrie, maar het voelt alsof er een plafond is dat we nog niet hebben gekraakt”, zegt Alemeda. Chinouriri is het daarmee eens. “Ik zal met blanke kunstenaars praten over hun strijd, en ik denk: ‘Oh, dat is een strijd waar ik nog niet eens aan toe ben gekomen'”, zegt ze. “Ik probeer nog steeds over de eerste worsteling heen te komen.”
Alemeda werd geboren in Chicago, maar bracht een deel van haar basisschooljaren door in Ethiopië, waar haar moeder vandaan komt. (Haar vader komt uit Soedan.) Rond de vijfde klas verhuisde ze met haar gezin naar Phoenix, wat voelde als ‘naar een andere wereld komen’, zegt ze nu, ook al bleef haar consumptie van Amerikaanse muziek beperkt tot wat ze kon horen op Disney Channel en op haar analoge wekkerradio.
“Ik kende niet eens het ras van de persoon naar wie ik luisterde”, zegt ze. “Behalve Beyonce. Ik wist dat Beyoncé zwart was.”
Alemeda treedt in augustus op in Londen.
(Jim Dyson / Getty Images)
Alemeda omschrijft zichzelf als ‘een geest’ op de middelbare school. “Niemand wist zelfs hoe mijn stem klonk”, zegt ze. “Vroeger droeg ik de hijab, en ik heb het gevoel dat als je die draagt, het al intimiderend is, vooral als je niet in de buurt van andere moslimmensen bent. Mensen komen dus niet naar je toe en praten niet met je tenzij het moet.”
Ze studeerde vroeg af tijdens de climax met haar moeder. Tegenwoordig staat ze sympathiek tegenover de opvoedingsaanpak van haar moeder: “Ze was een vluchteling – trouwde toen ze twaalf was, beviel toen ze dertien of veertien was”, zegt de zangeres. Maar als tiener die drie baantjes combineerde, had Alemeda ‘het gevoel dat mijn leven verschrikkelijk was’, wat haar ertoe bracht liedjes te gaan schrijven over de beats die ze van YouTube had gehaald.
TDE’s co-president, Moosa Tiffith, kwam een van haar nummers tegen tijdens ‘een late night deep dive op Instagram’, zoals hij het zelf zegt. “Alleen daardoor zag ik een ster.” De twee begonnen te communiceren via DM; Alemeda, die in het onderhoud werkte voor American Airlines, bood uiteindelijk aan om op het vliegtuig te stappen om voor Tiffith op te treden.
“Ik dacht: ‘Je hoeft niet eens voor mijn kaartje te betalen'”, herinnert ze zich lachend. “Hij wist niet dat ik vluchtvoordelen kreeg van mijn baan. Ik probeerde alleen maar de indruk te wekken dat ik het echt serieus meende.”
Alemeda verhuisde in 2020 naar LA en verdiepte zich in de muziek, scherpte haar geluid aan door tientallen nummers te schrijven en haar stem te versterken tijdens lessen bij zangcoach Willie Norwood (die ook de vader is van Brandy). In 2021 ging haar nummer “Gonna Bleach My Eyebrows” viraal op TikTok; ze scoorde nog meer hits met ‘Post Nut Clarity’ en ‘First Love Song’.
Omdat ze in een rockstijl werkt, zegt Alemeda dat ze op zoek moest naar medewerkers buiten de favoriete schrijvers en producenten van TDE. “Mensen hier zijn gewend om te zeggen: ‘Hier is de beatlijst'”, zegt ze over het typische opnameproces van het label. “Voor mij is elke sessie een jamsessie – zoals in de films waarin de kinderen in de garage zijn en de moeder zegt: ‘Kinderen, wees stil!'”
Onder haar studiopartners op ‘But What the Hell Do I Know’ bevinden zich de producers Stint en Tyler Cole en de songwriter Salem Ilese, de laatste bekend van haar vroege TikTok-hit ‘Mad at Disney’.
Toch wordt ik “zo vaak rapper genoemd” omdat ze zwart is, zegt Alemeda. “Ik heb geen bars! Het is respectloos tegenover rappers om mij een rapper te noemen.” Ze lacht. “Het doet me letterlijk ineenkrimpen – zoals: Oh mijn God, ze doen het weer.”
Alemeda en Chinouriri zeggen allebei dat het enorme succes van SZA met genrevervagende albums als ‘SOS’ en ‘Lana’ deuren heeft geopend voor artiesten als zij. Idem Doechii, die “een ander perspectief biedt op het rare zwarte meisje”, zegt Alemeda.
“Van wat ik online heb gezien – omdat ik chronisch online ben – zijn mensen het beu om keer op keer naar hetzelfde te kijken”, voegt de zanger eraan toe, die dit weekend in LA zal optreden op het Camp Flog Gnaw-festival onder toezicht van Tyler, the Creator. “Ze willen verschillende mensen verschillende dingen zien doen.”
Waar zou Alemeda zichzelf over een jaar of twee graag willen zien?
“Je hebt me betrapt in het tijdperk van mijn seizoensdepressie, dus dit klinkt waarschijnlijk een beetje negatief, maar ik denk dat het gewoon beter is dan waar ik nu ben”, zegt ze. “Ik weet niet of je mijn TikTok hebt gezien, maar ik promoot de f- uit mezelf.”
Toen ze aan het spel begon, zegt ze, was ze blij om het algoritme te voeden met memes, grappen, dansjes – alles wat nodig was om iemands aandacht te trekken.
“Ik dacht: ik ben twintig, het is oké om oubollig te zijn”, zegt ze. “Maar ik had niet verwacht dat ik nog steeds kleine dansjes online zou doen. Ik sta er niet boven. Ik heb zoiets van: nee, dat kan ik niet doen – ik ben nu oud.”
