Toen ik dat voor het eerst hoorde Chloe Zhao geïnteresseerd was in het maken van een film van mijn roman ‘Hamnet’, was ik meteen geïntrigeerd. Nadat ik al haar films had gezien, wist ik dat ze niet het soort regisseur zou zijn waar ze voor zou renderen “Hamnet” een ongerept, conventioneel kostuumdrama. Je kent ze wel: er is altijd een hoog aantal mobcaps, en de landschappen zien er pastoraal en geïdealiseerd uit, zoals een shampoo-advertentie, en acteurs zien er anachronistisch schoon uit en zeggen dingen als: “Geef mij mijn dradenkruis, goede heer.” Ik wist ook dat ze geen bardolater was; ze zou niet, zoals ik had gevreesd toen een verfilming voor het eerst ter sprake kwam, William Shakespeare op de voorgrond plaatsen en het verhaal van zijn kinderen en vrouw verdoezelen.
Er was mij verteld dat ze samen met mij het script wilde schrijven. Ik ging aan ons allereerste Zoom-gesprek ooit met de volledige en vaste bedoeling dat ik beleefd zou afwijzen: ik was met andere dingen bezig, was ik van plan te zeggen, en hoewel ik haar succes wenste met het script, wilde ik er niet bij betrokken zijn. Het werkzame leven van een romanschrijver is van nature een zeer eenzaam leven; Ik had nog nooit meegewerkt aan een schrijfproject en ik dacht niet dat ik eraan wilde beginnen.
Veertig minuten later sloot ik mijn laptop en vroeg me af wat er in hemelsnaam zojuist was gebeurd. Ik had afgesproken om het script samen met haar te schrijven, en ik had mezelf net horen zeggen dat ik zeker de eerste passage zou schrijven en deze binnen een paar maanden zou opleveren.
Jessie Buckley en Paul Mescal in ‘Hamnet’.
(Agata Grzybowska / Focus-functies)
Wat kan ik zeggen over deze complete ommekeer? Chloé is een zeer overtuigend en verrassend persoon. Ik kan me niet herinneren wat ik verwachtte te zien tijdens een Zoom-gesprek met een Oscar-winnende filmregisseur: gouden deurklinken misschien, op zijn minst een butler? Het was zeker niet wat leek op een kleine caravan met meerdere honden die op de achtergrond ronddwaalden, en een hartstochtelijk persoon in een hoodie met oceaannat haar, die fel met een exemplaar van mijn boek naar me zwaaide en zei: ‘Ik wil iets maken dit.”
Dus schreven we het script samen, over continenten en tijdzones heen, met Chloé voornamelijk in Californië en ik in Groot-Brittannië. Vanaf het begin was het een volledig synergetisch proces: we gaven de concepten heen en weer tussen ons, terwijl we de hele tijd bespraken; Ik creëerde een nieuwe scène, zij introduceerde een idee; er was nooit een tocht die duidelijk van haar of van mij was.
Een andere verrassing die ze in petto had, was dat dit een samenwerking was die tot stand moest komen in de smeltkroes van stemnoten, wat enigszins tegengesteld lijkt aan een verhaal dat zich afspeelt in de 16e eeuw, maar dat moet wel zo zijn. Chloé is de koningin van de stemnoten. Er waren dagen dat ik in Schotland wakker werd en mijn telefoon aanzette, alleen maar om een snelle reeks pings uit te zenden, en ik dacht bij mezelf: Chloé heeft het druk gehad.
1. Chloe Zhao. 2. Maggie O’Farrell. (Anthony Avellano / For The Times)
Op sommige ochtenden kunnen er drie of vier berichten zijn; andere keren zou Chloé zich misschien hebben laten meeslepen en twaalf of dertien gedachtengangen hebben vastgelegd. De kortste kan 30 seconden of een minuut zijn; de langste ooit was 58 minuten. Toen mijn dochter de keuken binnenkwam en me naar dit epos hoorde luisteren – stop-start, stop-start, de hele tijd aantekeningen maken – vroeg ze me: “Luister je naar een podcast?” Er waren gesproken notities over immense vragen, zoals: Wat is het overkoepelende thema van deze film? En er waren gesproken aantekeningen over kleine maar cruciale details: als Hamnet zich voorstelt dat hij met zijn vader in het speelhuis werkt, wat zou hij zichzelf daar dan zien doen? Als ik terugblader door onze chats, zie ik dat er mogelijk ook berichten zijn geweest over minder relevante maar even belangrijke onderwerpen: foto’s van Chloé’s honden bijvoorbeeld, de heldendaden van mijn katten, bomen die we toevallig leuk vonden, de beste soort vitamine tegen luchtweginfecties, onze favoriete geothermische warmwaterbronnen, muziek waar we naar luisterden, enzovoort.
Als het op scenarioschrijven aankomt, hebben Chloé en ik heel verschillende, maar compatibele vaardigheden. Zoals blijkt uit de vele gesproken notities, houdt ze ervan om te extemporiseren, om erachter te komen hoe zij over een idee denkt door het onder woorden te brengen; Ik heb daarentegen pen en papier nodig om te beseffen waar iets naartoe zou kunnen gaan. Vanaf het begin had ze een heel duidelijk beeld van de vorm van de film die ze wilde maken, en welke delen van het boek ze wilde behouden en welke ze wilde weggooien; Ik behield een doordringend gevoel voor de dramatische beats van het verhaal, waardoor ik kon onderscheiden welke van deze draden structureel belangrijk waren. En met het risico het voor de hand liggende te zeggen, heeft ze een intuïtief begrip van de taal van de cinema, terwijl ik zo’n enorme nerd ben dat ik elke vermeende uiting kan omzetten in een dialoog uit de 16e eeuw.
Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik die dag van gedachten veranderde.
