Dit zoals verteld-essay is gebaseerd op een gesprek met Lee Wan Yu, 30, een Disneyland-paradedanser uit Hong Kong die freelance danskunstenaar, docent en choreograaf is geworden. Het volgende is aangepast voor lengte en duidelijkheid.
Ik begon met dansen toen ik drie jaar oud was, nadat ik mijn moeder om balletlessen had gevraagd toen we langs een studio liepen.
Vanaf dat moment wilde ik alleen maar dansen. Die liefde bracht me uiteindelijk ergens waar ik, als introvert, nooit had verwacht: Disneyland Hongkong.
Het begon in 2017, toen Disneyland Hongkong auditie gedaan aan de Nanyang Academy of Fine Arts in Singapore, waar ik studeerde voor mijn dansdiploma.
Ik ging met een vriend die niet alleen wilde gaan. Ik had geen verwachtingen en wilde gewoon zien hoe een professionele auditie werken.
Er deden ongeveer 50 dansers uit de regio mee aan de auditie.
Ze gaven ons een korte jazzcombinatie en liet ons het in kleine groepen uitvoeren, waarbij we dansers afsneden totdat er ongeveer twintig van ons over waren. Ze namen foto’s van ons, maten onze lengte en registreerden onze lichaamsafmetingen.
Maanden later, terwijl ik studeerde voor mijn studie beeldende kunst in New York, kreeg ik een standaardcontract van een jaar aangeboden als paradedanser in Hong Kong Disneyland.
Lee Wan Yu bracht een jaar door in New York, waar ze studeerde aan het Purchase Conservatory of Dance. Zie er een van jou
Disney’s energie
Toen ik in mei 2018 aankwam, besefte ik dat ik destijds de enige Singaporese paradedanser was. Het team bestond uit dansers uit Hong Kong, Japan, de Filippijnen, Rusland, Taiwan en Thailand.
Een typische dag begon rond 11.00 uur. We hadden een warming-uples, gevolgd door make-up en kostuums.
Normaal gesproken voerden we twee optochten per dag uit, één in de middag en één ’s avonds, elk ongeveer 30 minuten. Tijdens feestelijke seizoenen zoals Kerstmis konden we wel vier optochten per dag houden.
Halverwege elke parade stopten we voor het kasteel voor een korte “showstop” om met de gasten te communiceren.
De repetities voor de Halloweenparades eindigden soms rond 02.00 uur omdat ze plaatsvonden nadat het park voor de nacht gesloten was.
De hitte in Hong Kong kan verschrikkelijk zijn, en de nachtparadekostuums waren voorzien van doorlopende verlichting en batterijen. Je voelde het gewicht op je schouders drukken.
Soms voelde ik heimwee of eenzaam, maar als je eenmaal verkleed bent, moet je je volle energie inbrengen.
Disney’s ‘magie’
Wanneer je Disneyland binnenstapt, zou je het gevoel moeten hebben dat je naar een andere wereld wordt getransporteerd – een plek waar je de verbinding kunt verbreken, je problemen een tijdje kunt vergeten en gewoon gelukkig kunt zijn.
Dit is de reden waarom gasten tijdens de pauzes nooit dansers zouden zien trainen, omdat Disney de illusie wilde behouden. Ook mochten we geen backstage foto’s of video’s maken.
De magie is de reden dat sommige gasten naar elke parade komen. Er waren volwassenen die de route volgden en foto’s maakten, en kinderen die elke dag naar ons zwaaiden. Ik herinner me een tienerjongen die bijna elk weekend langs de route kwam dansen.
Sommigen van hen herkenden ons buiten het park zonder onze kostuums. Anderen gaven ons afdrukken van foto’s die ze van ons hadden gemaakt.
Het was meer dan alleen branding en de beleving.
In Hong Kong Disneyland respecteerde iedereen, van de dansers tot de geluidsploeg, elkaar. Zelfs als mensen moe waren, waren ze nog steeds beleefd. Die houding is mij echt bijgebleven.
Ik heb geleerd dat de manier waarop ik mensen behandel – niet alleen het publiek, maar ook mijn collega’s, het kostuumteam en de toneelmanagers – echt invloed heeft op hoe soepel alles verloopt en of mensen bij je in de buurt willen zijn.
Aan de andere kant waardeerde Disney zijn artiesten. Het was heel serieus wat betreft veiligheid en welzijn. We hadden een goede ziektekostenverzekering, wat belangrijk is voor dansers.
Na een jaar besloot ik niet opnieuw auditie te doen voor contractverlenging. Ik wilde nieuwe uitdagingen verkennen.
Creëer de magie van Disneyland in het dagelijks leven
Ik ben nu een freelance danser, docent en choreograaf in Singapore, waar ik Disney’s geest van ‘magie’ in mijn werk probeer te gieten.
Danstraining kan stressvol zijn voor kinderen, vooral tijdens het dansen examens of wedstrijden, Daarom probeer ik dat gevoel van plezier levend te houden en een omgeving te creëren waarin mijn leerlingen zich veilig en enthousiast voelen om te leren.
Lee Wan Yu besteedt nu een groot deel van haar tijd aan het overbrengen van de vreugde van dans aan jonge studenten in Singapore. Zie er een van jou
De magie gaat over het creëren van dat kleine moment in de klas waarop iemand zich trots of geïnspireerd voelt.
Diezelfde magie probeer ik ook in mijn choreografie te brengen. AI speelt een kleine rol bij het uiten van mijn ideeën.
Als choreograaf moet ik vaak synopses schrijven voor schoolvoorstellingen of wedstrijden, en dat deel is lastig omdat dansers denken in beweging, niet in zinnen.
Onlangs ben ik ChatGPT gaan gebruiken om mijn ideeën te helpen ordenen. Ik laat het niet voor mij schrijven, maar ik gebruik het om te structureren wat ik al heb en om mijn gedachten duidelijker uit te drukken.
Ik sta ook open om het te proberen AI-software voor grootschalige producties met apps die kunnen helpen bij het lokaliseren van formaties, het in kaart brengen van zaken en het visualiseren van de tussenruimte.
De afgelopen twee jaar was ik choreograaf voor de uitvoeringen van de Nationale Dagparade in Singapore, waarbij ik voor één daarvan toezicht hield op bijna 600 studenten. Ik herinner me dat ik wekenlang met de hand formaties moest uitzoeken, tot 3 of 4 uur in de ochtend opbleef en mensen in Excel verplaatste.
Als AI daarbij zou kunnen helpen, zou dat zoveel tijd besparen.
Maar technologie kan alleen maar helpen – de emotie achter de beweging moet nog steeds van mensen komen.
Zo ontstaat magie.
