Heb je een favoriet deel van het dagboek?
Ik heb geen favoriet deel van het boek, omdat dit dagboek niet iets is dat ik in stukjes heb meegemaakt. Het is één doorlopende draad van Davide’s vroege stem, zijn gedachten, zijn observaties, zijn vriendschappen, zijn begin. Het citeren van een ‘favoriet’ zou aanvoelen als het scheiden van iets dat nooit bedoeld was om verdeeld te worden. De kracht van dit tijdschrift ligt in zijn totaliteit. Het gaat er niet om dat de ene pagina meer opvalt dan de andere; het gaat over het zien hoe een jonge kunstenaar vorm krijgt terwijl je er doorheen beweegt. Iedere inzending, ook de rustige, draagt daaraan bij.
Welk gevoel hoop je dat mensen overhouden na het doorlezen van de publicatie?
Wat ik hoop dat mensen voelen is een gevoel van verbondenheid, alsof ze in de vroege wereld van een jonge jongen hebben mogen stappen die zichzelf net begon te begrijpen. Dit tijdschrift gaat niet over de mode-industrie of de mythologie die Davide later omringde. Het gaat over een tiener die het leven met oprechtheid, nieuwsgierigheid en instinct observeert. Ik wil dat mensen de eerlijkheid daarvan voelen. De warmte van zijn vriendschappen. De humor. De kwetsbaarheid. Het begin van de geest van een kunstenaar die vorm kreeg voordat iemand, inclusief hijzelf, het volledig besefte. Ik hoop in ieder geval dat de lezers een beter inzicht krijgen in het feit dat creativiteit vaak rustig begint, met opletten, met veel zorg voor je omgeving, met het documenteren van de mensen die belangrijk voor je zijn. Het gevoel dat ze hopelijk bijblijft is de verbondenheid, zijn jeugd en het rauwe begin van de stem waar hij later bekend om zou worden.
Wat is er aan deze publicatie dat een groter inzicht in het leven van Davide biedt dat we niet eerder hebben gekregen?
De dagboeken bieden een inzicht dat we nog nooit eerder hebben gehad, omdat ze Davide van binnenuit laten zien, de jonge jongen. De eerdere publicaties presenteren allemaal zijn visuele wereld: de mensen die hij fotografeerde, de energie van de jaren ’90, de stijl en intimiteit van zijn beeldtaal. Maar de tijdschriften onthullen het ‘waarom’ erachter. Ze tonen zijn privégedachten, zijn humor, zijn onzekerheden, zijn frustraties en de manier waarop hij de wereld verwerkte lang voordat hij er foto’s van maakte. Je begint niet alleen te begrijpen wat hij zag, maar Hoe hij zag, de interne motor achter de beelden. We hebben zijn oog gezien door zijn fotografie. De dagboeken laten ons zijn visie zien. We hebben de buitenwereld gezien die hij documenteerde; de dagboeken openen de deur naar zijn innerlijke wereld. Dat maakt deze publicatie anders. Het voegt de ontbrekende dimensie toe: zijn geest aan het werk, in realtime, vóór het uiteindelijke beeld, vóór de bewerkingen, vóór de legende. Het komt het dichtst in de buurt van het begrip Davide als een echt persoon, niet alleen een kunstenaar of een figuur uit de jaren 90, maar een jong persoon die denkt, ondervraagt en creëert vanuit het hart.
Davide Sorrenti Journals: Deel 1 1994-1995 is te koop hier.
Fotografie met dank aan Idee.
