Wandelen langs de decoraties voor de feestdagenIk zie de lichten. Het is moeilijk om ze te missen omdat ze overal zijn: knipperend aan plastic bomen en bungelend aan het plafond. Het is ongetwijfeld een goed verlicht wonderland, maar ik blijf niet kijken. Dat wil zeggen: ik kan niet stoppen.
De gekleurde lichten zijn een ogenblik herinnering aan mijn vader. Herinneringen aan hem die zorgvuldig zijn favoriete blauwe lichtsnoeren aan onze boom plaatste, brengen een grillige leegte met zich mee. Het is drie jaar geleden dat mijn vader onverwachts overleed, en de feestdagen zorgen nog steeds voor een behoorlijke klap.
Ik leer wat ik met mijn vakantieverdriet moet doen
Vakantierouw is iets waarvan ik niet had verwacht dat ik het elk jaar zou uitpakken. Toen mijn vader overleed aan een plotselinge hartaanval, raakte mijn familie in een soort shock. Hij verkeerde in goede gezondheid en had slechts een paar maanden eerder een routinecontrole ondergaan zonder afwijkingen. Zijn heengaan had geen zin.
In de weken nadat hij ons verliet, hebben we alles gedaan wat jij doet, mijn moeder zo goed mogelijk helpen, maar we waren niet voorbereid. Nu ben ik een statistiek die past bij de 76% van de volwassenen die dat wel hebben gedaan een ouder verloren vóór de leeftijd van 59 jaar, en de 36% die wil het niet vieren de feestdagen vanwege gevoelens van verdriet. Ik ben er 100% zeker van dat ik er niet in ben geslaagd de vakantie zonder hem door te brengen.
Het zijn de ogenschijnlijk onbelangrijke dingen die me besluipen en mijn verdriet veroorzaken: tijdens mijn eerste kerst zonder hem liep ik langs het aanrecht en zocht zonder nadenken naar de koekjesvorm van mijn overgrootmoeder. Mijn vader gebruikte het om oma’s koekjes te vormen, en terwijl hij het deeg aansnijdde, hoorde ik hem grijnzend vragen: “Heb ik je ooit het verhaal verteld over toen ik op de middelbare school zat, en oma een geheim bord met koekjes voor me maakte?” Ja, elke kerst.
Dan waren er de batterijen. Zoals mijn vader vertelt, vergat de kerstman, toen ik een jaar of acht was, en mijn jongere zusje vier, batterijen te kopen voor onze elektronische cadeautjes. Batterijen waren absoluut niet inbegrepen, en mijn vader reed naar alle benzinestations en supermarkten binnen een straal van 50 kilometer om ze gesloten te vinden, want, nou ja, het was Kerstochtend. “En daarom heb ik altijd extra batterijen”, legde papa uit terwijl hij de gevulde (maar overzichtelijke) batterijlade open schoof.
Deze herinneringen aan koekjes, batterijen en familieverhalen spelen zich allemaal af in mijn hoofd. De leegte volgt, en dan komt het verdriet ervoor in de plaats. Ik kan de herinneringen van mijn vader niet losmaken van die van ons vakantie rituelen. Hoe kan ik het vieren zonder hem?
Door familieverhalen te vertellen, blijf ik verbonden met mijn vader
Vorig jaar waren mijn elfjarige en ik aan het genieten van de stilte bij de kerstboom toen het bij me opkwam om te vragen: “Wist je dat papa’s favoriete gekleurde lichtjes blauw waren?” Ik vertelde hem hoe ik ben opgegroeid met allemaal blauwe lichten, omdat papa er zo dol op was. “En hij had een systeem om ze dichter bij de stam te rijgen, omdat papa zei: ‘Het deed de boom gloeien.'”
We zaten een tijdje samen naar de lichten te staren, en uit het niets sloeg mijn zoon zijn armen om mijn nek en gaf me een verrassende knuffel. ‘Ik hou van papa’s verhalen,’ fluisterde hij. En zo werd er een nieuwe traditie geboren. Mijn vader vertelde de verhalen die het meest voor hem betekenden, en nu moet ik er nog een toevoegen: alles over mijn vader. Familie verhalen houd ons verbondenen het is dit ritueel dat mij door de feestdagen heen helpt. Dus ik zal doorgaan.
‘Heb je die ene gehoord over de keer dat oma een geheim bord met koekjes voor je vader maakte,’ vroeg ik. Toen mijn zoon opkeek, weerkaatste de gloed van de blauwe lichten in zijn ogen, en even had ik het gevoel dat papa misschien niet zo ver weg was als ik dacht.
