Regisseur Cameron Watson heeft een van de beste slaggemiddelden van de stad.
Zijn producties van “Het geluid van binnen” in Pasadena Speelhuis, “Aan de andere kant zijn wij gelukkig” voor Rogue Machine Theater in de Matrix en “Topmeisjes” bij Antaeus Theatre Company waren moreel stimulerend voor een criticus in de loopgraven en vormden het bewijs dat serieus, menselijk, zeer intelligent en gelukkig onorthodox drama springlevend was in Los Angeles.
De benoeming van Watson tot artistiek directeur van Los Feliz’s Skylight Theatre Company vanaf 1 januari is goed nieuws voor de theaterecologie van de stad. Producerend artistiek directeur Gary Grossman, die het gezelschap veertig jaar lang met enorme integriteit leidde, bouwde het kleine maar ambitieuze Skylight uit tot een broedplaats voor nieuw werk dat diversiteit en de lokale gemeenschap omarmt.
Het ontwikkelen van nieuwe toneelstukken is vol risico’s. Watson beschikt over het artistieke inzicht en de gevoeligheid van het publiek die nodig zijn om Skylight door dit gevaarlijke moment in het Amerikaanse theater te loodsen, wanneer zoveel gezelschappen zich aan een zijden draadje lijken vast te houden.
Watsons productie van ‘Heisenberg’, die zondag wordt afgesloten bij Skylight, toont een van zijn sterke punten als regisseur: zijn vermogen om ingewikkeld emotioneel materiaal in evenwicht te brengen met speelse dramatische vormen. Het drama van Simon Stephens, gepresenteerd op het Mark Taper Forum in 2017, is een tweehander die de geldigheid van het onzekerheidsprincipe op het gebied van menselijke relaties test.
Juls Hoover en Paul Eiding spelen de hoofdrol in “Heisenberg” van Simon Stephens, geregisseerd door Cameron Watson in het Skylight Theatre.
(Jeff Lorch)
Het grote inzicht van de Duitse natuurkundige Werner Heisenberg, vanuit het wetenschappelijke perspectief van een theatercriticus, is dat er compromissen bestaan tussen wat bekend kan worden. Hij onderzocht de verwante maar verschillende eigenschappen van snelheid en positie. Maar Stephens heeft te maken met iets dat nog complexer is: de emotionele variabelen van liefde. In dit geval is het de liefde tussen twee onwaarschijnlijke mensen: Alex Priest (Paul Eiding), een in Londen gevestigde vrijgezelle slager van midden zeventig, en Georgie (Juls Hoover), een manische Amerikaanse vrouw van in de veertig die als een onstuitbare drone zijn leven binnendringt.
In de Broadway-productie van de Manhattan Theatre Club die in de Taper verscheen, voorzag Mary-Louise Parker (die tegenover Denis Arndt speelde) Georgie met haar kenmerkende raspende charme en excentrieke listen. Het personage, een dwangmatige prater wiens sociale gedrag net zo subtiel is als een bladblazer, vormt een enorme acteeruitdaging, omdat ze even intens irritant als mysterieus aanlokkelijk is. Alex wordt verliefd op haar, en het publiek moet haar kunnen verdragen.
Hoover, die in het begin onstabiel was, wordt beter naarmate de productie in een groove terechtkomt. Maar door haar rauwe Georgie vroeg ik me af waarom deze eenzame oudere heer haar opdringerige waanzin tolereerde.
Eidings portret verwijst naar een man die zich bewust wordt van zijn eigen eenzaamheid. Hij kampt met iets diepers dan Georgie’s achterdochtige en onaangename karakter. Hij rekent af met de oude wonden en grimmige compromissen die hem in de nadagen van zijn leven geïsoleerd hebben achtergelaten.
Hoe komt iemand terecht waar hij is? Zoals Alex leert, kan het niet kunnen voorspellen van je toekomstige positie het geheim van geluk zijn.
Dit verhaal over volwassen liefde overleeft niet alleen de dreiging van Georgie’s huurlingenmotieven, maar ook een kleine productie die het moet doen met een saaie set en een discrepantie in het niveau van de uitvoeringen. Maar de menselijkheid van het stuk straalt er doorheen als het licht van een slinkende kaars die weigert zijn vlam op te geven.
Watson, zoals Peter Beek vóór hem weet een lege ruimte om te zetten in een rijk van magie en betekenis. Voor Watson draait het om het toneelstuk. Maar voordat de vonk overslaat, hebben acteurs en toeschouwers een regisseur nodig die net zo intuïtief is afgestemd op het onzekere menselijke drama als de nieuwe leider van Skylight Theatre Company.
