Roald Dahls roman “The BFG” uit 1982 is een van zijn meest ongewone verhalen. Het gaat over Sophie, een jonge wees die, terwijl ze op een nacht wakker is, een mysterieuze reus ter grootte van een gebouw door de straten van Londen sluipt. De reus realiseert zich dat hij gezien is, ontvoert Sophie en neemt haar mee terug naar een heel, heel ver land waar reuzen leven; hij kan bovennatuurlijk snel rennen, dus het land kan zich overal op aarde bevinden. Het grootste deel van “The BFG” houdt in dat Sophie over deze reus leert en hoe zijn leven eruit ziet. De reus, die ze de bijnaam BFG (voor Grote Vriendelijke Reus) geeft, werkt als distributeur van dromen. Hij reist naar een mystiek vlak en vangt dromen op in potten. Dromen zijn wilde, levende rookwolken van gekleurde rook. Vervolgens sluipt hij naar Londen en blaast dromen in het hoofd van kinderen met een gespecialiseerde vuvuzela.
Thuis eet de BFG walgelijke groenten genaamd snozzcumbers en drinkt ze een grillige frisdrank genaamd frobscottle. Frobscottle veroorzaakt magisch krachtige scheten. De BFG wordt ook gepest door de andere reuzen van zijn land, aangezien hij de kleinste en meest zachtaardige van het stel is. Bovendien kan de BFG niet in een heel eigenaardig patois lezen en spreken. Uiteraard leert Sophie hem over mensen en beschaafd zijn.
In 2016 bracht Steven Spielberg een verfilming uit van “The BFG”, waarbij gebruik werd gemaakt van motion capture en CGI om Mark Rylance in het titelwezen te transformeren. De jonge acteur Ruby Barnhill speelde Sophie, en net als in het boek besteedt ze de film aan het leren over de ins en outs van het leven van de BFG, inclusief de middelen waarmee hij dromen verspreidt. Spielberg beschikt over zijn kenmerkende gevoel voor verwondering en zijn vaardigheden in het construeren van magische beelden, maar toch behoudt hij de nuchtere Britse eigenaardigheden van Dahl. Hoewel het in de bioscoop werd gebombardeerd, is het eigenlijk best goed en de moeite waard om te streamen op Disney+.
De BFG is eigenlijk goed
Sinds het begin van de 21e eeuw lijkt Spielberg meer geïnteresseerd te zijn in het regisseren van drama’s voor volwassenen die commentaar geven op de politiek van die tijd, dan in de avontuurlijke blockbusters die de eerste delen van zijn carrière bepaalden. Spielberg-films als ‘Munich’, ‘Lincoln’, ‘The Post’ en de historische spionagethriller “Bridge of Spies” lijken veel meer aandacht en regie-aandacht te krijgen dan op effecten gebaseerde kleinigheden zoals ‘De avonturen van Kuifje’ of het verschrikkelijke ‘Ready Player One’. “The BFG” blijkt een uitzondering op die regel te zijn, aangezien het een effectgedreven fantasiefilm is, gebaseerd op een geliefde kinderroman, maar ook rijk, gestructureerd en intrigerend is. Een groot deel van de effectiviteit van “The BFG” komt voort uit Rylance’s optreden als titelpersonage. De BFG wordt gevisualiseerd met motion-capture, maar hij is ook ontworpen om veel van Rylance’s werkelijke gelaatstrekken te behouden, waardoor de reus des te expressiever wordt.
Spielberg kon het natuurlijk niet laten om “The BFG” meer, nou ja, Spielbergiaans te maken. In het boek van Dahl legt de BFG onzichtbare dromen vast uit de lucht in een verre prairie. In de film zinkt hij weg in een alternatieve realiteit waar dromen, al gekleurd, dansen rond een enorme, magische boom. Die reeks voelt alsof de regisseur zichzelf een beetje verwende.
Over het geheel genomen behoudt Spielberg echter het vreemde gevoel voor humor van de originele roman. Het is inderdaad de moeite waard om op te merken dat ‘The BFG’ de eerste schetengrap van de regisseur bevat – met name tijdens een scène waarin koningin Elizabeth II (Penelope Wilton), die er op haar best uit de jaren vijftig uitziet, wat frobscottle probeert en zichzelf een scheet laat laten tot extase. Ondertussen laten haar corgi’s zo hard scheten dat ze over de vloer van Buckingham Palace rennen. Dit is iets dat daadwerkelijk voorkomt in een dure Disney-film. Je moet de durf van Spielberg bewonderen.
De BFG bombardeerde behoorlijk zwaar
“The BFG” was echter geen kaskraker. In plaats daarvan was het een zeer dure film die er niet in slaagde de aandacht van het publiek te trekken. Het falen ervan zou gedeeltelijk te wijten kunnen zijn aan het feit dat het rechtstreeks moest concurreren met de Pixar-film ‘Finding Dory’, die slechts een paar weken eerder in première ging. Het familiepubliek verkoos, misschien niet verrassend, het vervolg op ‘Finding Nemo’ boven ‘The BFG’. Omdat de productie maar liefst 140 miljoen dollar kostte, werd ‘The BFG’ uiteindelijk een van de grootste flops van 2016. Niet alleen dat, maar als je rekening houdt met de inflatie van de ticketprijzen, zou ‘The BFG’ misschien wel de grootste geldverliezer in de carrière van Spielberg kunnen zijn.
Critici hielden echter over het algemeen van ‘The BFG’. De film heeft momenteel een goedkeuringsscore van 74% Rotte Tomatengebaseerd op 308 beoordelingen. Matt Zoller Seitz, die voor RogerEbert.com schreef, genoot van de algehele zachtheid van de film. Hij erkende dat veel kijkers misschien bezwaar hebben tegen het gebrek aan plot en actie, maar hij vond het leuk dat de monsters nogal grillig en dom zijn. Natuurlijk was niet iedereen er dol op (Richard Roeper vond de film bijvoorbeeld “lusteloos en vervelend”), maar de algehele indruk was positief.
Het is mogelijk dat de carrière van Barnhill een beetje ontspoorde door het mislukken van ‘The BFG’, aangezien ze sinds de release meestal alleen maar stemrollen op zich heeft genomen. (Aan de andere kant, ze is nog erg jong, dus misschien is ze nog aan het uitzoeken wat ze als carrière wil doen.) Wat Spielberg betreft, hij volgde ‘The BFG’ op met ‘The Post’ (een van zijn beste films), dus hij had zeker geen pijn vanwege zijn werk. Zijn films zijn echter niet zo betrouwbaar succesvol geweest als in het verleden, met zijn ‘West Side Story’. en “The Fabelmans” beide bombarderen. Maar neem dat hen niet kwalijk.
