De (grotendeels) teleurstellende blockbusters van 2025 hebben ons een waardevolle les geleerd

2025 was opnieuw een geweldig filmjaar – maar dat wil niet zeggen dat het voor iedereen geweldig was type van de film, hoor. December zou een tijd moeten zijn voor viering en reflectie op de staat van de cinema die er was, maar er zit ook een andere kant aan de medaille. De tekortkomingen en misstappen die in een specifiek deel van de taart worden aangetroffen, kunnen vaak een indicatie zijn van waar we als geheel naartoe gaan. En hoewel de voorkeur voor recentheid met succesverhalen als ‘Sinners’ of de (hopelijk) box office-besparende release van ‘Avatar: Fire & Ash’ onze perceptie enigszins kan vertekenen, kunnen we niet om het blauwe oog van 2025 heen: Blockbusters voelden over het algemeen als de ene verpletterende teleurstelling na de andere.

Is dat zelfs maar enigszins een goede keuze? We zijn hier niet om met een brede kwast te schilderen en alle sporen van populistisch entertainment uit te wissen, alleen maar om een ​​snobistisch punt te bewijzen. 2025 gaf ons twee van de meest boeiende Marvel-films tussen ‘Thunderbolts*’ en ‘The Fantastic Four: First Steps’, een sterke basis om het DC-universum te (her)bouwen in James Gunn’s ‘Superman’, en verschillende visionaire auteurs die met blanco cheques uit de kast gingen: Bong Joon-ho’s ‘Mickey 17’, Ryan Coogler’s ‘Sinners’, Paul Thomas Anderson’s ‘One Battle After Another’ en Guillermo del Toro’s “Frankenstein.” Dit was geenszins een verloren zaak.

Maar om dezelfde reden zou het strafrechtelijk nalatig zijn om alle stinkers die de reguliere bioscoopbezoekers de afgelopen twaalf maanden zijn aangedaan over het hoofd te zien. Weet je nog toen de franchise-herstart “Captain America” ​​plaatsvond letterlijk getiteld “Brave New World” veranderde in plaats daarvan in een veilige, ongeïnspireerde herhaling? Of toen Universal “Jurassic World Rebirth” met spoed in productie bracht, alleen maar om een ​​releasedatum voor de zomer te halen? Heck, wie vroeg er überhaupt om een ​​”Tron” threequel met Jared Leto-front? De eindresultaten waren verschrikkelijk … maar ze hebben ons ook enkele waardevolle lessen geleerd.

De afgelopen tien jaar en veranderingen heeft het publiek studio’s geconditioneerd (en vice versa) om te geloven dat het aanspreken van de fans en het zich voorover buigen om hun wensen te bevredigen de enige weg vooruit is. “Star Wars: Episode VII — The Force Awakens” zette deze trend precies 10 jaar geleden in gang met zijn flagrante toewijding aan de verhalende beats en structuur van ‘Episode IV – A New Hope’ maar sindsdien zijn de zaken alleen maar erger geworden. Tegenwoordig zou het sarcastisch verwijzen naar een Marvel-film als ‘Fan-Service: The Movie’ leiden tot verwarring over de vraag of je ‘Avengers: Endgame’, ‘Spider-Man: No Way Home’, ‘Deadpool & Wolverine’ of de komende (en, voor sceptici, onheilspellend genaamde) ‘Avengers: Doomsday’ bedoelt. We bevinden ons regelrecht in het tijdperk van Glup Shitto.

In veel opzichten voelde het maken van blockbusters in 2025 heel erg als het omslagpunt op deze steile schaal. Waar anders zou deze ouroboros leiden dan naar een klimaat waarin het een goed, gezond zakelijk idee lijkt om onze pas gekroonde Captain America te kapen voor een achterdeurvervolg op ‘The Incredible Hulk’, het ex-zwarte schaap van het Marvel Cinematic Universe dat het internet op onverklaarbare wijze heeft teruggewonnen? Of een plek waar meerdere studio’s enorme hoeveelheden middelen hebben besteed aan ‘live-action’-remakes die precies hetzelfde zijn als de geanimeerde originelen, maar dan erger? (Ik kijk naar jou, ‘Sneeuwwitje’, ‘Hoe train je je draak’ en ‘Lilo & Stitch.’)

Als een groot deel van onze consumptie naar de bioscoop wordt overladen met alleen maar suikerhoudende snacks en junkfood, kunnen we dan werkelijk verrast zijn als we er alleen maar buikpijnveroorzakend afval voor terugkrijgen? Wat het publiek nodig heeft (een gezond, goed afgerond dieet) kan niet meer in tegenspraak zijn met wat ze willen (een sensatie met lege calorieën). Gelukkig voor ons is dat waar a erg Er komt een andere groep films binnen.

Niet alle hoop is echter verloren – niet als zelfs een vluchtige blik verder dan wat de studio’s ons door de strot dwingen zoveel creativiteit en innovatie naar de oppervlakte brengt. Hoe somber dit sectorbrede probleem ook mag zijn (en het kan alleen maar erger worden). als die Netflix-Warner Bros.-deal doorgaat), kan zelfs het wankelste studiosysteem uit de recente geschiedenis niet voorgoed worden afgeschreven als het nog steeds geweldig werk blijft produceren. Of het nu komt door de Sisyphean-inspanningen van onze laatste reserves aan filmtalent uit de A-lijst of door hardnekkige creatieven die echte kunst binnensluipen in de meedogenloze machine van legacy-sequels en andere IP-toneelstukken, dit zijn de titels die een licht aan het einde van een zeer wazige tunnel suggereren.

Laat nooit gezegd worden dat kunst zelfs onder de meest onherbergzame omstandigheden niet kan floreren. Dit is tenslotte het jaar waarin een vervolg op ’28 Days Later’ ontketende een van de meest beklijvende en prachtige meditaties over verdriet je ooit zult zien, terwijl ‘The Long Walk’, waarschijnlijk alleen groen verlicht vanwege de Stephen King-oorsprong, een soortgelijk wonder teweegbracht door de meest hartverscheurende ervaring die je je kunt voorstellen. Elders bewezen “Novocaine” en “Drop” dat films uit het middenbudget nog steeds high-concept, publieksvriendelijke sensaties kunnen bieden, en zelfs ‘Frankenstein’, Guillermo del Toro’s passend schuifelende en toegeeflijke puzzel van een passieprojectherinnerde ons eraan dat niet alle remakes en/of aanpassingen verstoken hoeven te zijn van echte inspiratie. Het enige dat nu nog rest, is dat James Cameron ons een paar biljoen kilometer verderop meevoert op de vleugels van “Avatar: Fire & Ash” en een uitroepteken plaatst aan het einde van de zin van 2025.

Blockbusters kenden dit jaar moeilijke tijden, maar ze leerden ons dieper te graven en verder te kijken om echte filmmagie te vinden.