Nadat een Menselijk Experimentatiecomplex was blootgelegd, ontdekten ze de brutale manieren waarop de faciliteit mensen vermoordde en opereerde als onderdeel van hun verwrongen ‘onderzoek’.
Terwijl we ons de wreedheden herinneren die plaatsvonden in concentratiekampen en krijgsgevangenenkampen tijdens de Tweede Wereldoorlog, zijn velen zich niet bewust van het menselijke experimentencomplex dat was gehuisvest in China al bijna een decennium.
Het Manchu Detachment 731, beter bekend als Unit 731, was een geheime onderzoeksfaciliteit die werd beheerd door het Japanse keizerlijke leger. De faciliteiten waren verantwoordelijk voor een verontrustende hoeveelheid grootschalig onderzoek naar biologische en chemische oorlogvoering, waarbij vaak dodelijke menselijke experimenten plaatsvonden.
De gebouwen nummer zeven en acht huisvestten al hun zogenaamde ‘onderzoek‘ en werden omgeven door strikte geheimhouding met constante bewakers. Gebouw zeven was de thuisbasis van de mannelijke mannelijke slachtoffers en acht van de vrouwen en kinderen. Samen werden ze gebouwd om maar liefst 400 gevangenen te huisvesten, hoewel er op elk moment ongeveer 200 mensen zouden kunnen zijn.
Om het leven van degenen die onderzoek doen gemakkelijker te maken, werd elke cel zorgvuldig ontworpen met een raam dicht bij de grond waar ze bloedmonsters konden nemen. Ondertussen waren de muren tot 40 cm dik en voorzagen ze elk slachtoffer van een doorspoelbaar toilet. De cellen werden goed schoongehouden, waardoor de geleverde werkzaamheden van goede kwaliteit waren.
Het is moeilijk om te weten hoeveel mensen precies zijn gedood door de onderzoekers van Eenheid 731, omdat wordt aangenomen dat zodra het aantal mensen de 1.500 bereikte, ze weer bij 101 begonnen. Gevangenen werden met opzet geïnjecteerd met allerlei ziekten, die ze vermomden als vaccinatiesom te zien hoe zij op de effecten zouden reageren.
Vaak werden de slachtoffers opzettelijk besmet met een verscheidenheid aan dodelijke infecties die deel uitmaakten van de ziekelijke experimenten die werden uitgevoerd door degenen die de nachtmerrieachtige faciliteit runden. Deze omvatten pest-, cholera-, miltvuur- en tyfusbacteriën, met als doel te zien hoe de gevangenen reageerden op de gevolgen van de ziekten.
Anderen kregen syfilis en gonorroe, terwijl de onderzoekers gewoon achterover leunden en hun reacties bestudeerden. Men denkt dat het hun doel was om het onderzoek te gebruiken om de ontwikkeling van biologische wapens in oorlogsvoering te stimuleren. Hoewel een gevangene, als hij enige vorm van inenting overleefde, experimenten zou herhalen zonder enige vorm van behandeling, tenzij dit zou helpen bij het testen van verschillende methoden. Als gevolg hiervan heeft geen enkele gevangene deze faciliteit ooit levend verlaten.
De verschrikkingen van de faciliteit hielden daar niet op. Een van de gruwelijke manieren waarop de verantwoordelijken met mensen experimenteerden, was vivisectie. Hierbij werden gevangenen levend ontleed, doorgaans zonder enige vorm van verdoving, waardoor de artsen ter plaatse de effecten van de opzettelijk geïnfecteerde ziekten op hun inwendige organen konden bestuderen.
Door de effecten van de ziekten verder te testen, werden vrouwelijke gevangenen verkracht en gedwongen zwangerschap. Dit was een tactiek om te zien hoe de overdracht van de ziekten vrouwen tijdens de zwangerschap en hun foetussen trof. Op andere wrede manieren werden deze mensen slechts als speelgoed gebruikt, waarbij de bewakers hen als levende doelwitten zagen voor het testen van wapens. De gevangenen stonden tegenover granaten, vlammenwerpers en andere wapens, en zodra ze ernstig gewond raakten, werden ze uit elkaar gehaald om hun wonden te bestuderen.
Bevriezingstests waren ook een methode die bij de slachtoffers werd gebruikt als een ziek experiment, waarbij mensen werden blootgesteld aan extreme kou om de effecten van bevriezing te bestuderen en behandelingen te testen. Als gevolg hiervan zouden hele ledematen bevroren en later ontdooid worden, zodat ze de eigenaardige schade aan de zenuwen konden inspecteren.
Degenen die specifiek werden uitgekozen om aan de experimenten deel te nemen, werden doorgaans beschuldigd van elke vorm van misdaad, van het roken van opium tot het communisme, evenals mensen die leden aan psychische aandoeningen of zelfs dakloosheid. Toen ze vervolgens de pech hadden dat ze bij Unit 731 terechtkwamen, werden ze pas daarna via een geheime tunnel het gebouw binnengebracht, zodat ze niet precies wisten waar ze waren.
Nakagawa Yonezo, een professor aan de Universiteit van Osaka, herinnerde zich dat hij tijdens zijn studie tijdens de oorlog beelden had gezien van de menselijke experimenten die plaatsvonden in Unit 731. Later getuigde hij dat hij meent dat een aantal van deze experimenten niet om medische redenen zijn uitgevoerd, maar uit pure nieuwsgierigheid en ‘speelsheid’.
