In het Star Trek-universum krijgt het publiek af en toe een kijkje naar binnen scholen op de planeet Vulcan. Jonge kinderen staan alleen in pods omringd door 360 graden digitale schermen. Volwassenen dwalen tussen de peulen, maar praten niet met de studenten. In plaats daarvan heeft elk kind alleen interactie met een geavanceerd persoon kunstmatige intelligentiedie hen besprenkelt met vragen over alles, van wiskunde tot filosofie.
Dit is niet de realiteit in de huidige klaslokalen op aarde. Voor veel technologieleiders die modern bouwen AIechter een visie op AI-gestuurd gepersonaliseerd leren heeft een grote aantrekkingskracht. Uitgesproken durfkapitalist Marc Andreessen verbeeldt zich bijvoorbeeld dat “de AI-leraar bij elke stap van hun ontwikkeling aan de zijde van elk kind zal staan.”
Jaren geleden heb ik computerwetenschappen gestudeerd en stage gelopen in Silicon Valley. Later, als leraar op een openbare school, was ik vaak de eerste die technologie in mijn klas bracht. Ik was verblind door de belofte van een digitale toekomst in het onderwijs.
Nu, als een sociale wetenschapper die onderzoekt hoe mensen lerenIk ben van mening dat scholen in het basis- en voortgezet onderwijs de overheersende visies van onderwijs in twijfel moeten trekken AI voor onderwijs.
Geïndividualiseerd leren heeft zijn plaats. Maar decennia van onderwijsonderzoek maken ook duidelijk dat leren in essentie een sociale onderneming is. Klaslokalen die gepersonaliseerde AI-chatbots bevoorrechten, zien dat feit over het hoofd.
Schooldistricten staan onder druk
Generatieve AI komt naar klaslokalen in het basis- en voortgezet onderwijs. Sommige van de grootste schooldistricten in het land, zoals Houston en Miami, hebben dure contracten getekend om AI naar duizenden studenten te brengen. Te midden van afnemende inschrijvingmisschien biedt AI districten een manier om zowel kosten te besparen als geavanceerd te lijken.
Er komt ook druk van zowel de industrie als de federale overheid. Technologiebedrijven hebben miljarden dollars uitgegeven aan het bouwen van generatieve AI en zien een potentiële markt op openbare scholen. Republikeins En Democratisch overheden zijn enthousiast over het potentieel van AI voor het onderwijs.
Tientallen jaren geleden promootten onderwijzers de voordelen van “Eén laptop per kind.” Tegenwoordig lijkt het erop dat we op de drempel staan van ‘één chatbot per kind’. Wat leert onderwijsonderzoek ons over wat dit model zou kunnen betekenen voor het leren en het welzijn van kinderen?
Leren is een sociaal proces
Gedurende een groot deel van de 20e eeuw werd leren vooral gezien als een kwestie van individuele cognitie. Daarentegen is de nieuwste wetenschap over leren schetst een meer multidimensionaal beeld.
Wetenschappers begrijpen nu dat ogenschijnlijk individuele processen – zoals het opbouwen van nieuwe kennis – feitelijk diep geworteld zijn in sociale interacties met de wereld om ons heen.
Neurowetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de sociale relaties van mensen zelfs vanaf jonge leeftijd beïnvloeden welke van onze genen aan en uit gaan. Dit is van belang omdat genexpressie invloed heeft op de manier waarop onze hersenen zich ontwikkelen en ons vermogen om te leren.
In klaslokalen suggereert dit dat mogelijkheden voor sociale interactie – bijvoorbeeld door kinderen te laten luisteren naar de ideeën van hun klasgenoten en te onderhandelen over wat waar is en waarom – de gezondheid van de hersenen en het academisch leren kunnen ondersteunen.
Onderzoek in de sociale wetenschappen heeft de waarde van kwalitatief hoogstaand klassikaal discours al lang bewezen. Bijvoorbeeld, in een goed geciteerd onderzoek uit 1991 Onderzoekers Martin Nystrand en Adam Gamoran, waarbij meer dan 1.000 middelbare scholieren in meer dan 50 Engelse klaslokalen betrokken waren, ontdekten dat kinderen significant beter presteerden in de lessen “waarbij ze meer begrip vertoonden, meer authenticiteit van de vragen, meer samenhang in het lezen en meer discussietijd.”
Kortom, uit onderzoek blijkt dat er sprake is van rijk leren als leerlingen de kans krijgen om op betekenisvolle wijze met andere mensen om te gaan.
Er is geen wetenschappelijk bewijs voor AI in klaslokalen
Wat betekent dit alles voor AI in het onderwijs?
Het introduceren van nieuwe technologie in een klaslokaal, vooral een technologie die zo buitenaards is als generatieve AI, is een grote verandering. Het lijkt redelijk dat beslissingen waarbij veel op het spel staat, gebaseerd moeten zijn op solide onderzoeksgegevens.
Maar er is één probleem: de onderzoeken die schoolleiders nodig hebben, zijn er gewoon nog niet. Niemand weet echt hoe generatieve AI in klaslokalen in het basis- en voortgezet onderwijs het leerproces en de sociale ontwikkeling van kinderen zal beïnvloeden.
Het huidige onderzoek naar de impact van generatieve AI op het leren van leerlingen is beperkt, niet doorslaggevend en richt zich meestal op oudere leerlingen – en niet op kinderen in het basis- en voortgezet onderwijs. Studies naar het gebruik van AI hebben zich tot nu toe op beide gericht leerresultaten of individuele cognitieve activiteit.
Hoewel gestandaardiseerde testscores en kritische denkvaardigheden van belang zijn, vertegenwoordigen ze een klein deel van de onderwijservaring. Het is ook belangrijk om de werkelijke impact van generatieve AI op studenten te begrijpen.
Bijvoorbeeld: Hoe voelt het om dag in dag uit te leren van een chatbot? Wat is de impact op langere termijn op de geestelijke gezondheid van kinderen? Hoe beïnvloedt het gebruik van AI de relaties van kinderen met elkaar en met hun leraren? Wat voor soort relaties kunnen kinderen aangaan met de chatbots zelf? Wat zal AI betekenen voor onderwijsongelijkheid die verband houdt met sociale krachten zoals ras en handicap?
Meer in het algemeen denk ik dat dit het moment is om te vragen: wat is het doel van onderwijs in het basis- en voortgezet onderwijs? Wat willen wij als samenleving eigenlijk dat kinderen leren?
Natuurlijk moet elk kind essays leren schrijven en basisrekenkunde leren. Maar naast academische resultaten geloof ik dat scholen studenten ook kunnen leren hoe ze nadenkende burgers in hun gemeenschap kunnen worden.
Om jongeren voor te bereiden op het omgaan met complexe maatschappelijke vraagstukken, heeft de Nationale Academie van Onderwijs heeft opgeroepen tot klaslokalen waar studenten leren deel te nemen aan het maatschappelijk debat over verschillende vakgebieden heen. Dat soort leren gebeurt het beste door rommelige discussies met mensen die niet hetzelfde denken.
Voor alle duidelijkheid: niet alles in een klaslokaal hoeft discussies tussen klasgenoten met zich mee te brengen. En onderzoek geeft aan dat geïndividualiseerd onderwijs ook mogelijk is sociale vormen van leren te verbeteren.
Ik wil dus niet de mogelijkheid uitsluiten dat generatieve AI in het klaslokaal het leerproces of de kwaliteit van de sociale interacties van leerlingen zou kunnen verbeteren. De grote investeringen van de technologie-industrie in geïndividualiseerde vormen van AI, evenals de teleurstellende geschiedenis van technologie in klaslokalen– zou scholen een pauze moeten geven.
Goed onderwijs combineert sociale en individuele processen. Mijn zorg over gepersonaliseerde AI-docenten is hoe ze de toch al zeldzame mogelijkheden voor sociale interactie kunnen verdringen, waardoor kinderen in klaslokalen verder worden geïsoleerd.
Centrum voor het leren en de ontwikkeling van kinderen
Onderwijs is een relationele onderneming. Technologie kan een rol spelen, maar als studenten besteden steeds meer lestijd op laptops en tabletsIk denk niet dat schermen de mens-tot-mens-interacties die centraal staan in het onderwijs, moeten verdringen.
Ik zie de nuttige toepassing van elke nieuwe technologie in het klaslokaal – AI of anderszins – als een manier om voort te bouwen op de sociale structuur van menselijk leren. Op zijn best vergemakkelijkt het de ontwikkeling van kinderen als mensen, in plaats van ze te belemmeren. Terwijl scholen nadenken over hoe en of ze generatieve AI moeten gebruiken, biedt het jarenlange onderzoek naar de manier waarop kinderen leren een manier om vooruit te komen.
Niral Sjah is universitair hoofddocent leerwetenschappen en menselijke ontwikkeling aan de Universiteit van Amsterdam Universiteit van Washington.
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.
