Recensie ‘The Voice of Hind Rajab’: Docu-fictie dramatiseert schokkend incident

Tunesische filmmaker Kaouther Ben Hania‘The Voice of Hind Rajab’, over de poging om een ​​Palestijns meisje te redden dat vastzit in het genocidale oorlogsgebied van Gaza, is gemaakt van de stof uit je ergste nachtmerries. Dat komt omdat – geen spoiler, als je het internationaal gerapporteerde verhaal volgt – de verhoopte redding van dat leven op 29 januari 2024, ondanks de inspanningen van de in Ramallah gevestigde noodcoördinatoren van de Palestijnse Rode Halve Maan, niet heeft plaatsgevonden.

Deze gedramatiseerde film probeert echter iets anders terug te halen: een vonk van onmiskenbare menselijkheid uit een media-ecosysteem van krantenkoppen en statistieken dat niet altijd begrijpt hoe afstandelijk dit kan zijn. Het idee van Ben Hania is om de instrumenten van docudrama te combineren met het bewijs van een schokkende tragedie: de daadwerkelijke audio van de stem van de zesjarige Hind Rajab terwijl ze vastzat in een auto bij een benzinestation in een wijk die wordt belegerd door Israëlische troepen, smekend om gered te worden.

De film is een real-time heropvoering opgebouwd rond die 70 minuten durende telefoonopname, die we in al zijn verpletterende wanhoop horen terwijl een kerncast de Rode Halve Maan-werknemers speelt die zich haasten om de administratieve rompslomp te doorbreken om te regelen dat een ambulance naar haar toe komt. Al die tijd houden ze online gezelschap met die zwakke, doodsbange stem. Haar groeiende bewustzijn – Hind Rajab zat in een auto tussen dode familieleden – is te hartverscheurend om volledig te begrijpen.

In het callcenter rafelen de zenuwen. Omar (Motaz Malhees), die aanvankelijk de oproep aanneemt en steeds meer wordt aangewakkerd door verontwaardiging, ergert zich aan het labyrintische protocol (waarbij zowel het Rode Kruis als het Ministerie van Volksgezondheid betrokken zijn) waarop zijn nuchtere opzichter Mahdi (Amer Hlehel) aandringt. Maar Mahdi heeft te veel heroïsche hulpverleners onnodig zien vermoorden – een poster met afbeeldingen van hun gezichten aan de muur is een grimmige herinnering – om iemand anders op te offeren voor een niet-goedgekeurde missie, zelfs als het ogenschijnlijk maar een paar minuten zou duren.

Hind Rajab wordt aan het lijntje gehouden door Omars collega’s Rana (Saja Kilani) en Nisreen (Clara Khoury), die de kwetsbare veerkracht van het meisje versterken met de ontroerende suggestie dat zij een ander soort gezin zijn dat voor haar zorgt. Ironisch genoeg is het een tactiek die averechts werkt als het de bedoeling is dat de coördinatoren het hoofd koel houden.

De film is een krachtig bot instrument van empathie. Ben Hania’s nadruk op close-up melodramatiek – gezichten in angst, een handcamera erop geplakt – overschaduwt soms de honger naar iets analytischers. Maar het is beslist een visioen, doordrenkt van kolkende pijn. En hoewel die spookachtige opname altijd een anker is van echt gevoel, helpt het apparaat met één locatie dat eromheen is gebouwd niet noodzakelijkerwijs de acteurs, die het niet kunnen helpen ons eraan te herinneren dat ze in het uitgevoerde deel van deze ellendige gebeurtenis zijn.

Ben Hania’s laatste film was wederom een ​​gedurfde combinatie van het feitelijke en het gefictionaliseerde, de gehybridiseerde, voor een Oscar genomineerde documentaire “Vier dochters,” waarin een echte Tunesische familie persoonlijke tragedies verwerkt via rollenspellen voor de camera van de regisseur. Deze keer valt er niets te verwerken, omdat we naar iets kijken dat zich al heeft afgespeeld. Wat in plaats daarvan wordt gepresenteerd is een herinnering en een pleidooi om het vuur van de morele urgentie brandend te houden. Hoe wankel het soms ook is als kunstwerk, er is ook een argument dat een film als deze de kritiek tart. Haat wordt tegenwoordig luider en luider en ‘The Voice of Hind Rajab’, wat de goedbedoelde fouten ook zijn, geeft prioriteit aan het geluid van een onschuldige die nog steeds bij ons zou moeten zijn.