De hulst en de klimop. Als je de standaardset klassieke vakantiefilms beu bent, geef dan De hulst en de klimop een horloge. In de film komt een gezin bijeen in het huis van hun vader, een pastoor die onlangs weduwe is geworden. Dit is geen blij weerzien; verborgen onenigheid en teleurstellingen, die verband houden met de overtuiging van volwassen kinderen dat ze hun vader niet kunnen vertellen wat er werkelijk in hun leven aan de hand is omdat hij predikant is, komen naar voren en worden besproken. De hulst en de klimop is niet voor niets een klassieker; aangepast naar een toneelstuk, het is een beetje toneelachtig en theatraal, de toon is nogal donker en somber, en er gebeurt niet veel, plotgewijs. Maar de uitvoeringen zijn uitstekend, de spanning die wordt onderzocht tussen individuele vervulling en familiale verplichtingen is overtuigend vanwege zijn realisme, en het einde biedt een aantal interessante existentiële overpeinzingen. Als je in de stemming bent voor een kerstfilm die meer reflecterend dan feestelijk is, zet hem dan in de wachtrij.
Over “The Holly and the Ivy” gesproken – dat is een onderschat nummer, en ik zal de aanbeveling die ik een paar jaar geleden heb gedaan opnieuw naar boven halen luister naar deze versie ervan van The Lower Lights.
Larry Joltin, meesterschoenverkoper. Ik kwam een CBS News-fragment uit 1983 tegen over Larry Joltin, een schoenenverkoper in Sharon, Pennsylvania, die vastbesloten was de beste te zijn in wat hij deed. De man kende zijn inventaris, begreep de pasvorm en gaf er eigenlijk om of een klant met het juiste paar schoenen naar buiten liep. Hij was trots op zijn werk. Als je er nu naar kijkt, voelt het alsof je naar een verloren wereld kijkt. Ik herinner me dat ik naar schoenenwinkels ging zoals die waar Larry werkte en werd geholpen door een vriendelijke, deskundige verkoper die een overhemd en stropdas droeg. Online winkelen is zeker handig, maar het ontbreken van die menselijke aanraking bij het kopen van iets voelt ook als een verlies.
Gebruik deze magische kogel om jezelf in de voet te schieten van Adam Mastroianni. Mastroianni stelt dat velen van ons bezig zijn met collectieve zelfhandicap als het gaat om het oplossen van de problemen in de wereld. We overtuigen onszelf ervan dat deze problemen onoplosbaar zijn, dus het kan ons niet kwalijk worden genomen dat we ze niet hebben opgelost. De democratie is gedoemd, AI is niet meer te stoppen, enz., enz. Als alles al verloren is, kan niemand je verwijten dat je het niet hebt geprobeerd. Het probleem? Als je jezelf in de voet schiet, heb je nog steeds een kogel in je voet. Zelfhandicaps worden self-fulfilling prophecies. Mastroianni herleidt deze handicap tot onze uitgebreide morele cirkel. We moeten om alles en iedereen geven, wat zorgzamer is dan onze hersenen aankunnen. Dus uiteindelijk doen we niets en zijn we wanhopig. Zijn oplossing is niet om de cirkel te verkleinen of te doen alsof we hulpeloos zijn. Het is eerder de bedoeling om één probleem te kiezen. Doe één klein ding. De som van onze kleine daden kan de wereld een betere plek maken. Het is beter dan een mop te zijn.
Vintage kerstglaswasstencils. Kate is opgegroeid met het decoreren van de ramen van haar familie met glaswasstencils, en die traditie hebben we bij ons thuis levend gehouden. Het proces is eenvoudig: u plakt papieren kerststencils op uw ramen en dept er vervolgens met een spons glaswas (een vloeibare glazenwasser die roze aanbrengt en in een witte waas opdroogt) op. Zodra de glaswas is opgedroogd, trek je het sjabloon eraf en het lijkt erop dat Jack Frost op bezoek is geweest. Je kunt vinden vintage stencils op eBay (de oudere ontwerpen hebben meer karakter dan moderne), en glaswas zelf is nog steeds verkrijgbaar op Amazon. Een leuke, praktische manier om je huis een feestelijk gevoel te geven.
Op onze Nieuwsbrief Uitstervend Raswij publiceerden Sunday Firesides: Herstel de ware betekenis van focus En Dying Breed Dialogues: Jimmy Hawkins over It’s a Wonderful Life.
Citaat van de week
De aarde is oud geworden door de zorglast, maar met Kerstmis is ze altijd jong.
—Phillips Brooks
