Hoe de wildste erotische thriller van het jaar zijn schokkende wending kreeg

Voor het merendeel van Het dienstmeisjehet is vrij duidelijk dat er iets is uit met de perfecte familie van de Winchesters. Wanneer Nina Winchester (Amanda Seyfried) de wanhopige Millie Calloway (Sydney Sweeney) inhuurt als haar dienstmeisje, lijkt ze lief en normaal, zij het een beetje luchtig. Zwangerschapshormonen, onthult ze samenzweerderig aan Millie. Maar vertel het haar man niet, ze wil dat het een verrassing is…

Maar als Millie de volgende dag arriveert om het prachtige, moderne huis van de Winchesters schoon te maken, vindt ze het een puinhoop. Nina begroet haar haastig; haar luchtige karakter lijkt nu volledig te zijn overgegaan in grillig. En als Nina’s echtgenoot Andrew (Brandon Sklenar) en jonge dochter Cecelia (Indiana Elle) even later thuiskomen, lijken ze allebei geen idee te hebben waarom Millie daar is.

“Je moet er echt een over hen heen trekken.”

Zo begint het verwrongen verhaal van Het dienstmeisjegebaseerd op de gelijknamige roman uit 2022 van Freida McFadden. De bestseller van de New York Times was een grote hit in de trant van de na-Weg meisje thrillerdankzij een schokkende wending verborgen in de tweede helft. Maar regisseur Paul Feig, die met hem de vaardigheid voor campy melodrama had aangescherpt Een simpele gunst films, wilde die ‘tapijttrekking’ voor het filmpubliek nog steeds behouden.

“Je moet het publiek gewoon enorm op het verkeerde been zetten”, vertelt Feig Omgekeerd.

En Feig denkt dat hij zijn werk heeft gedaan. Bij een paar testvertoningen die hij bijwoonde voor zijn nieuwe thriller, was hij blij om te zien dat het publiek op de juiste manier reageerde, voordat de film hun verwachtingen volledig overtreft. “Veel mensen juichen en zeggen: ‘Ja, ze is weg. Boe, we haten haar'”, herinnert Feig zich. Maar dan “hebben we gewoon plezier op de momenten dat je denkt: ‘Oh, godzijdank.'”

Omgekeerd sprak met Feig over hoe hij het delicate evenwicht tussen komedie en drama bewaart, waarom de film niet zou hebben gewerkt zonder Amanda Seyfried en Sydney Sweeney, en waarom de schokkende wending zo goed werkt.

Waarschuwing! Spoilers vooruit voor Het dienstmeisje.

Dit interview is aangepast voor de duidelijkheid en beknoptheid.

Toen je voor het eerst gehecht raakte aan direct Het dienstmeisjewas het oorspronkelijk de campy-thriller die het werd?

Ik vind het helemaal niet campy. Nee, het was alles wat ik leuk vind aan een thriller: hetzelfde wat ik erin had Simpele gunsteen mysterie met een gigantische twist (met) ruimte voor plezier. Het is behoorlijk zwaar en het onderwerp is behoorlijk zwaar. Het gaat over misbruik en zo, maar het is de lol van vergelding, zou ik zeggen. En ook het plezier van het zo volledig misleiden van een publiek dat ik wist dat ik er mijn stempel op kon drukken terwijl ik heel trouw bleef aan het genre, want dat is het enige waar ik echt om geef bij elke film die ik maak. En als het zo is Spion en het is een spionagekomedie, ik wil nog steeds een echte spionagefilm maken. Ik wil gewoon dat het grappig is. Geen parodie. Er moet nog steeds sprake zijn van reëel gevaar. Er moet echte inzet en beweging en investering zijn voor het publiek. En dat is dus wat dit heeft. Het is gewoon veel donkerder. Dit is uiteindelijk gewoon een heel, heel, heel donkere komedie.

Dus afgezien van Een simpele gunst en natuurlijk Het dienstmeisjeje staat bekend als komedieregisseur. Toen je naar deze film kwam, was je van plan om meer komedie toe te voegen? Of stond dat al in het script?

Ik denk dat het er hard in zit. Alles wat extreem is, heeft een… Ik zal er geen komische inslag in hebben, maar het heeft de potentie voor komedie, zoals een komische reactie van het publiek, omdat het op horror lijkt. Daarom zit er zoveel komedie in horror. En dat is de reden waarom Zach Cregger en Jordan Peele, degenen onder ons die uit de komedie komen, graag in deze wereld spelen omdat we een heel primaire emotie bij je opwekken. Lachen is een zeer primaire vorm van emotie. En dus is angst en reageren en gespannen zijn en springen en geschrokken zijn of naar voren leunen en zeggen: “Oh nee”, precies naast: “En ik ga lachen omdat ik die spanning moet loslaten.” Dus als je met die twee dingen kunt spelen en de komedie de spanning, het drama, de duistere plekken en de serieuze plekken niet kunt laten ondermijnen, en het als uitlaatklep kunt gebruiken, dan is dat een beetje de perfecte formule voor ons in de komedie.

Deze film behandelt een aantal behoorlijk donkere thema’s, zoals misbruik. Hoe bewandel je die lijn en balanceer je de toon tussen enkele van de meer serieuze elementen en de meer verhoogde elementen van deze film?

Je hebt te maken met uitersten. Eerlijk gezegd gaan alle films over uitersten. Degenen die dat niet zijn, vind ik erg saai omdat ik van extreme karakters houd, van extreme situaties, maar ze moeten als echt worden behandeld. Wanneer deze dingen overgaan in kamp en in spoof en parodie en satire en zo, dan wordt het niet echt gespeeld. Het wordt gespeeld als: “We weten dat dit gek is, dus laten we…” En op mijn set behandelen we alles bloedserieus. En dat zorgt er gewoon voor dat de kans dat het op een gegeven moment mogelijk grappig is, werkt, maar het moet, nogmaals, binnen de veilige momenten of de loslaatmomenten van een zeer gespannen situatie zijn.

“Je hebt te maken met uitersten.”

Laten we het over de cast hebben. Denk je dat Amanda Seyfried, Sydney Sweeney en Brandon Sklenar het geheim bezitten om die tonen in evenwicht te brengen, omdat ze die lijn op veel manieren bewandelen?

Ja. Zonder hen ben ik niets. En ze konden alles zo bloedserieus spelen, maar dan in de extremen. Het is duidelijk dat Amanda echt in de extremen zit met haar karakter, omdat ze ons zo van ons spel als publiek afhoudt en Millie van haar spel afhoudt van: “Is ze gek? Is ze gewoon hormonaal vanwege de zwangerschap? Wat is er aan de hand… Is ze gewoon met mij aan het neuken?” Maar dan vind ik het geweldig hoe Syd dit speelt. We denken dat ze het lieve, onschuldige karakter is, dit arme meisje dat geen geluk heeft. En om dan langzaam te onthullen: nee, deze persoon, als hij tot het uiterste wordt geduwd, zegt: “Pas op. Ga uit de weg.” En ze is veel slimmer dan waar we haar de eer voor geven als we haar voor het eerst ontmoeten.

En dan heeft Brandon uiteraard de grote beurt, maar hij was zo goed in het inzaaien van dingen in het eerste uur waarvan je dacht: “Hij is de beste man ter wereld.” Het zijn gewoon dingen: de manier waarop hij deze meisjes de hele tijd oppakt, zijn gigantische hand op hun kleine gezichtjes, dat soort dingen. Door de manier waarop hij ergens op reageert, zie je een flits waarin je denkt: “Oh, hij staat onder dwang of zoiets. Het is duidelijk dat hij een gekke vrouw heeft.” Zij spelen het dus bloedserieus, en dat zorgt ervoor dat het werkt.

Laten we het hebben over de wending aan het einde. Hoe houd je de verwachtingen van het publiek onder controle als je aan het opbouwen bent naar zo’n grote twist/tapijt?

Nou ja, je moet er echt een van hen overhalen. En dat is wat ik denk dat ik zo leuk vind aan deze film: we besteden het eerste uur aan het aanmoedigen van alles waar je niet voor zou moeten pleiten. Alles wat je wilt is volkomen verkeerd. Dus als Andrew Nina eindelijk het huis uit gooit, is het publiek zo blij. Ik ben bij testvertoningen geweest waar veel mensen juichten en zeiden: “Ja, ze is weg. Boe, we haten haar.” En dan begin je gewoon te zeggen: “Hier is Millie. En ze is zo blij om in huis te zijn. Ze is de eigenaar van dit ding.” Maar ze brak de afwas en hij zei zoiets van: ‘O, dat zul je wel leren.’ Dan doen we het tapijttrekken. Je hoeft het publiek alleen maar op een grote manier op het verkeerde been te zetten.

“Ik vind het helemaal niet campy.”

Het hele concept van opgesloten zitten op zolder voelt heel erg aan als een stukje gotische thrillers, zoals de gekke vrouw op zolder, letterlijk. Was dat een opzettelijk knikje?

Dat komt allemaal uit Freida’s boek. Het was dus echt een genot om zoveel bronmateriaal voor een film te hebben, want bij veel boeken moet je veel veranderen om ze geschikt te maken voor het grote scherm als ze goed werken in een boek. Maar dat boek was echt een beetje schermklaar. En toen was het gewoon Rebecca Sonnenshine, onze scenarioschrijver, die het boek aanpaste, uitstekend werk deed bij het selecteren van de kersen uit het boek en het in goede banen leiden. En toen kon ik weer naar binnen gaan en zeggen: “Oh, nu hebben we een paar extra pagina’s waar we iets in kunnen stoppen. Laten we dit terugbrengen. Laten we dit terugbrengen waarvan ik denk dat het publiek dat heel leuk zou vinden. En het wordt echt filmisch voor mij om te filmen.”

Dus na de Simple Favor-films en Het dienstmeisjeis campy melodrama jouw nieuwe thuis? Of zie je dat je terugkeert naar de komedie?

Ik beschouw al mijn films als een beetje hetzelfde. Sommige zijn meer regelrechte komedie. Nogmaals, ik beschouw mijn films nooit op een andere manier als komedies. Ik beschouw al mijn films als drama’s die op de een of andere manier grappig zijn, omdat de basis een dramatisch verhaal moet zijn waar veel op het spel staat, of het nu gaat om emotionele hoge inzetten, fysieke hoge inzetten of actie-hoge inzetten. En dan hangt het er maar net vanaf hoe extreem de situaties zijn en hoe donker de situaties zijn. Een film als Spionde wereld is heel serieus. Er staat een atoombom op het spel, maar de personages zijn allemaal erg extreem en nogal gek. En dan Het dienstmeisje er zit dezelfde soort spanning onder, maar ik denk dat de inzet hoger is omdat het misbruik is. Het is een serieus onderwerp. En dus hebben we gewoon plezier op de momenten waarop je denkt: “Oh, godzijdank”, of: “Boe. Oh, goed. Haal die persoon neer.” Dat is waar het plezier zit. Dus ik blijf de films gewoon maken zoals ik dat doe.

Het dienstmeisje speelt momenteel in theaters.