Sportweddenschappen zijn al eeuwenlang een gevaarlijk tijdverdrijf voor gokkers. Voor veel mensen is het niet genoeg om een sportevenement op zijn eigen competitieve voorwaarden te beleven. Ze hebben een rol in het spel nodig, eigen geld en de hoop op een multi-parlay uitbetaling of een underdog die de kansen verslaat om een wonderbaarlijke meevaller te bewerkstelligen. Voor ervaren gokkers is er de illusie van beheerst risico – en als je geld riskeert dat je kunt missen, is dit concept niet helemaal onzin. Maar kijk eens naar iemand als David Milch. De maker van “NYPD Blue” en “Deadwood” verkwistte zijn fortuin op het circuit en kreeg een schuld van $17 miljoen bij de IRS (en een toelage van $40 per week).
De proliferatie van online sportgokken heeft miljoenen mensen geld ontnomen dat ze niet konden missen. Gelukkig beginnen mensen te beseffen hoe rampzalig deze dwang kan zijn. Volgens een Pew Research-peiling uit 2025zei 43% van de respondenten dat legaal sportgokken slecht was voor de samenleving. Dat was een stijging ten opzichte van 34% in 2022.
Maar de verleiding om veel te winnen bij een sportevenement waarover je geen enkele controle hebt, zal niet snel bestaan, en daarom zullen films als ‘Two for the Money’ van DJ Caruso relevant blijven. Geschreven door Dan Gilroy, schrijver van “Nightcrawler” en “Andor”.Dit drama uit 2005, over een ervaren ‘sportconsulent’ (Al Pacino) die een voormalige universiteitsvoetballer (Matthew McConaughey) met een scherp gevoel voor het uitkiezen van winnaars onder zijn hoede neemt, was tot op zekere hoogte een voorbode van onze huidige sportgokmanie. En hoewel het gemengde recensies kreeg, had het een opmerkelijke kampioen in Roger Ebert. Hoe speelt het vandaag?
Twee voor het geld is The Devil’s Advocate Lite
In zijn recensie met drie en een halve ster van ‘Two for the Money’ wordt Ebert ingebeld over Pacino’s opwindende optreden, waarvan hij dacht dat het de zoveelste was in een reeks prachtige wendingen die werden afgevuurd door zijn acteerdocumentaire ‘Looking for Richard’. Ik hou van deze paragraaf over Pacino als een herboren meester:
“Maar hoe goed hij ook al was, ik denk dat er iets binnenin draaide en klikte terwijl hij aan het regisseren was (‘Looking for Richard’). Hier was een acteur van midden vijftig, die bachelorvragen stelde, opnieuw uitvond hoe hij een rol benadert, vroeg wat acteren is. Hij koos ‘Richard III’, een personage dat in de spiegel kijkt en zichzelf afvraagt hoe hij zichzelf moet spelen. Sindsdien lijkt Pacino in zijn films iets in de spiegel te hebben gevonden.”
Daar ben ik het mee eens, maar ik zal tegenwerpen dat de scherpste reflectie na ‘Op zoek naar Richard’ boosaardig gloeide in Taylor Hackfords sublieme thriller uit 1997 “The Devil’s Advocate” (mede geschreven door Dan’s broer Tony Gilroy). “Two for the Money” is een riff over hetzelfde Faustiaanse thema met McConaughey in de rol van Keanu Reeves. Pacino is hier fantastisch, maar nu de opkomst-en-ondergang-formule van de film zijn onvermijdelijke climax bereikt, waarbij McConaughey nog een laatste briljant gokadvies moet geven, voel je je tekortgeschoten. De sportgokbranche is tot in de kern verrot, en niemand die op de hoop van de financieel kwetsbaren jaagt, verdient het om schoon weg te lopen. En, oh ja, Het mooiste uur van Al Pacino arriveerde in ‘Carlito’s Way’.
