Over vriendelijkheid, macht en hypocrisie
Eerder deze week verscheen Vanity Fair een verhaal in twee delen over de ‘binnenste cirkel’ van het Trump-regime, inclusief uitgebreide interviews met zijn stafchef, die openlijk kritisch was over de mensen met wie ze samenwerkt, vanaf Trump tot nu toe. Het verhaal veroorzaakte opschudding, evenals de foto’s die bij het stuk stonden, gemaakt door Christoffel Anderson.
De Washington Post interviewde Anderson over de foto’s. Het interview is de hele tijd interessant, maar Anderson’s antwoord op de laatste vraag is…Ik weet niet eens hoe ik het moet beschrijven; lees het zelf:
Vraag: Waren er momenten die je hebt gemist? Is er iets gebeurd op de vloer van de uitsnijruimte?
A: Ik denk niet dat ik iets heb gemist dat ik graag had gekregen. Ik zal je een kleine anekdote geven: Stephen Miller was misschien wel het meest bezorgd over de portretsessie. Hij vroeg mij: “Moet ik glimlachen of niet?” en ik zei: “Hoe zou je geportretteerd willen worden?” We spraken af dat we een beetje van beide zouden doen. En toen we klaar waren, kwam hij naar me toe om mij de hand te schudden en afscheid te nemen. En hij zegt tegen mij: “Weet je, je hebt veel macht in de discretie die je gebruikt om aardig voor mensen te zijn.” En ik keek naar hem en zei: “Weet je, jij ook.”
In een of andere bizarre versie van onze wereld, waar mensen op de een of andere manier niet zichzelf zijn, heeft Miller misschien nagedacht over Andersons commentaar, heeft hij nagedacht over alle pijn, angst en dood veroorzaakt door de uitoefening van zijn macht, heeft hij misschien enige spijt gevoeld, een kier in het pantser dat in de loop van de tijd groter zou worden, wat zou leiden tot een verzachting van zijn perspectief en aanpak. Maar we leven in de echte wereld; Miller weet precies wat hij doet en wil niet aardig zijn. Hij wil onaardig zijn, moeder van kind rukken. Ik word eraan herinnerd AR Moxons gedachten over hypocrisie:
Het is het beste om te begrijpen dat fascisten hypocrisie als een deugd zien. Het is hoe ze aangeven dat de dingen die ze mensen aandoen nooit bedoeld waren om op dezelfde manier te worden toegepast.
Het is geen inconsistentie. Het komt zeer overeen met de enige echte fascistische waarde, namelijk overheersing.
Het is heel belangrijk om te begrijpen dat fascisten hypocrisie niet alleen zien als een noodzakelijk kwaad of een onbedoeld neveneffect.
Het is het doel. Het vermogen om te genieten van datgene wat je anderen kunt ontzeggen, omdat je domineert, is het hele punt.
Vriendelijkheid voor mij en niet voor jou.
