Of je ‘Avatar: Fire And Ash’ nu al hebt gezien of net de trailers en advertenties hebt gezien, je hebt waarschijnlijk die gigantische luchtschipachtige voertuigen door de lucht zien vliegen. Dit zijn de ambachten van de Na’vi-clan die bekend staat als de Tlalim, ook wel bekend als de Windtraders, onder leiding van Peylak (David Thewlis). De Windtraders zijn een nomadische groep Na’vi die voortdurend door Pandora reizen en, zoals hun naam zegt, handelen in een verscheidenheid aan goederen en diensten. Ze vervoeren niet alleen fysiek materiaal, maar dragen ook boodschappen en verhalen over de hele planeet. Helaas zijn ze, net als echte handelsschepen, een prooi voor piratenclans, met name de Mangkwan, geleid door de wrede Varang (Oona Chaplin). In “Fire and Ash” sluit de familie Sully een deal om via de Windtraders te reizen, maar de gebeurtenissen lopen uit de hand zodra Varang en haar plunderaars het konvooi aanvallen.
Dit alles is in de film absoluut net zo boeiend en cool als het op papier klinkt; het is ‘Master and Commander’ ontmoet ‘Pirates of the Caribbean’ met een vleugje ‘Mad Max: Fury Road’, all-in de wereld van “Avatar!” Maar als je gaat zitten om na te denken over hoe het allemaal op het scherm werd gebrachtkrijg je misschien duizelig van de dollartekens, zoals ik deed. Er zijn tenslotte altijd opnames gemaakt op de “Avatar” -films een combinatie van motion capture en live-action-fasendus hoe werden deze sequenties waarbij de Windtraders betrokken waren, in vredesnaam tot stand gebracht? Om daar achter te komen, had ik het geluk rechtstreeks naar de bron te gaan. Ik sprak met James Cameron voorafgaand aan de release van ‘Fire and Ash’, en de regisseur vertelde maar al te graag hoe hij, zijn cast en zijn crew deze clan en het decor waar ze deel van uitmaken tot een spannend leven brachten.
De Avatar-crew bouwde de grootste set ooit op een podium voor het vastleggen van prestaties voor de Windtraders
Het vastleggen van de Windtraders en hun vaartuigen op het scherm zou altijd een enorme onderneming zijn. Zeker, de visuele effectenwizards bij Weta Digital hebben veel te maken met de manier waarop ze in de film verschijnen. Maar voordat hun werk überhaupt kon gebeuren, moesten Cameron en zijn team eerst uitzoeken hoe ze de scènes met de acteurs konden vastleggen. Zoals Cameron onthulde, blijkt dat de beste manier om een groot gigantisch decor te fotograferen is met een grote gigantische set:
“Om dit te doen, hebben we in feite de grootste set gebouwd die we ooit hadden gebouwd in onze performance capture-fase. We hebben het schip van begin tot eind gebouwd. Je kon dus op en neer rennen en in het want klimmen en aan de touwen trekken en dergelijke, dus het was een behoorlijk groot productieaantal voor ons. Omdat de performance-capture-dingen meestal vrij klein en intiem en voor het grootste deel stevig geaard zijn.”
Zodra een grote set eenmaal was gebouwd, moest Cameron uiteraard rekening houden met alle fysieke interacties die daaruit zouden voortvloeien. Dit omvatte zowel voor de hand liggende dingen zoals rekwisieten, als minder voor de hand liggende elementen zoals het lange haar van de Na’vi dat in de wind waait – haar dat niet op de acteurs op de set zat:
“Ja, we gebruiken alleen windmachines en als we aan het vastleggen zijn, als het haar van mensen lang of gevlochten is of wat dan ook, en het een rol speelt in hun fysieke prestaties – bijvoorbeeld als je je hoofd naar de wind draait, blaast het haar over je gezicht – dan moet je het bewegen, toch? Dus daar moeten we rekening mee houden. Dus alles wat de acteurs aanraken of fysiek in hun handen hebben of iets dat hen ondersteunt.”
Camerons ervaring op zeeschepen heeft bijgedragen aan het ontwerp van de Windtraders
Het uitzoeken hoe de Windtraders moesten worden afgebeeld, kwam van Cameron en zijn team, die bedachten hoe ze zouden kunnen werken. Daarvoor viel Cameron terug zijn uitgebreide zeevarende ervaring:
“We moesten ons voorstellen hoe je met zo’n vaartuig zou varen. Ik wilde dat het een beetje een nautisch gevoel zou krijgen, maar het moest ook waarheidsgetrouw zijn over hoe je het in werkelijkheid zou doen. Dus ze hebben de Wind Ray, dat is het wezen aan de voorkant dat een beetje pulseert en het hen in staat stelt om overstag te gaan en de wind in de gaten te houden, en dan heeft het deze grote aderen (…) het wezen zelf is niet intelligent genoeg of voldoende ontwikkeld in zijn zenuwstelsel dat ze gewoon kunnen aansluiten en vertellen het is wat ze moeten doen. Ze moeten het controleren met lijnen.
Toen ze eenmaal het idee hadden voor de Wind Ray en hoe deze het schip zou besturen, viel de rest van het ontwerp van het vaartuig op zijn plaats, evenals het gevoel dat het verwant was aan het klassieke zeevarende leven:
“Dus dan wordt het meer een zeilmetafoor. En nu heb je een kapitein en hij zegt: ‘Bovenwaartse ader, vol’, en dan sleept iedereen aan touwen, en ineens heb je het gevoel dat je op een groot schip uit de 18e eeuw zit (…) welke jongen of jong persoon van welk geslacht dan ook zou niet op dat schip willen gaan? Dus nu word je erin gezogen (…) dat was leuk.”
Cameron gebruikt het woord ‘leuk’ niet doelloos, aangezien de Windtraders-scène in de film een van de leukste in jaren is. Ik kan niet wachten om weer die luchtrit te maken!
“Avatar: Fire and Ash” is op 19 december 2025 overal in de bioscoop te zien.
