NIEUWJe kunt nu naar Fox News-artikelen luisteren!
“Ik heb het gevoel dat we er allemaal maar mee bezig zijn”, zegt een arts van de World Professional Association for Transgender Health (WPATH). recent rapport die een opname blootlegde van wat voorstanders van zogenaamde genderbevestigende zorg hebben gezegd als ze denken dat niemand kijkt. ‘En (dat is) oké, jij doet er ook mee. Maar misschien kunnen we er gewoon samen mee aan de slag.’
Het ‘het’ waarmee ze ‘zwaaiden’ was mijn lichaam. Hun roekeloosheid heeft mij verlaten levenslange littekens, zowel fysiek als psychologisch.
Ik was nog maar een jaar of vijftien toen ik kennis maakte met transgenderisme. Veel van wat ik hoorde, sprak mij aan. Ik haatte mezelf en haatte mijn lichaam. Bij mij werd de diagnose borderline-persoonlijkheidsstoornis en anorexia gesteld, dus het was voor mij geen onbekende dat ik me ongemakkelijk voelde in mijn eigen lichaam. Ik was naar de dokter gegaan om hulp te krijgen voor mijn mentale toestand, en na mijn eerste afspraak vertrok ik met een goedkeuringsbrief voor testosteron.
Prisha Mosley vertelt: “Ik bevond me niet op een plek die goed genoeg was of niet oud genoeg om te begrijpen dat ik medisch werd mishandeld, of dat het vernietigen en weggooien van mijn gezonde lichaamsdelen mijn trauma alleen maar zou verdiepen.” (Prisha Mosley)
Slechts één afspraak leidde mij op een pad van permanente vernietiging en verminking. Ik geloofde mijn artsen toen ze me vertelden dat meisjes jongens konden worden, en dat het verwijderen van mijn borsten de ‘levensreddende zorg’ was die ik nodig had om zelfmoord te voorkomen. Ik geloofde oprecht dat de artsen zeiden dat de transitie de remedie zou zijn voor mijn mentale en emotionele problemen.
Ik bevond me niet op een plek die goed genoeg was of niet oud genoeg om te begrijpen dat ik medisch werd mishandeld, of dat het vernietigen en weggooien van mijn gezonde lichaamsdelen mijn trauma alleen maar zou verdiepen. Toch kon het degenen die zichzelf ‘medische professionals’ noemden niets schelen. Ze waren er tenslotte mee bezig.
Artsen zijn verplicht om ‘geen kwaad te doen’. Als tiener die kampte met ernstige psychische problemen, wist ik niet dat er met mij werd geëxperimenteerd. Ik ging naar deze artsen omdat ik hulp nodig had. Echte hulp. Ik was in nood, geestelijk ziek en suïcidaal. Hoe dan ook, ik was een kwetsbaar klein meisje, en het laatste wat ik nodig had was onder het mes gaan.
Er zijn hele terreinen gewijd aan het stabiliseren van jongeren in crisis. Geen van deze protocollen omvat het experimenteren op gezonde, zich ontwikkelende lichamen. Geen van hen omvat waardoor kinderen onherstelbare schade oplopen. Geen daarvan omvat het overhaasten van kinderen in permanente procedures zonder langetermijngegevens, consensus of fundamentele voorzichtigheid.
Dit specifieke nieuwsverhaal was ongelooflijk pijnlijk om te lezen. De zinsnede “wing it” galmt al dagen door mijn hoofd. Maar dat is precies wat er met mij is gebeurden dat is wat er met talloze anderen gebeurt. Mijn verhaal is helaas een van de veleen ik kies ervoor om mij uit te spreken.
De gevolgen van het feit dat deze artsen ‘er mee bezig zijn’ achtervolgen mij elke dag. Ze zijn er als ik in de spiegel kijk en als ik naar de badkamer ga. Ze zijn er als ik een band heb met mijn kinderen. Elk onderdeel van mijn dagelijks leven is een herinnering aan wat mij is aangedaan onder het mom van ‘compassie’.
Als ik de levensveranderende gevolgen zie die ik niet anders kan dan dragen, vraag ik me af hoe welke medische professional, instelling of organisatie dan ook die de levens van kinderen toevertrouwt, deze roekeloosheid zou kunnen rechtvaardigen. Hoe konden ze gokken met de toekomst van duizenden kinderlevens, inclusief die van mij?
VADER DEELT DE STRIJD OM ZOON TE REDDEN VAN TRANSGENDER-CULTUUR IN NIEUWE DOCUMENTAIRE
De waarheid is dit: de doktoren hebben nooit aan mijn toekomst gedacht. Ze beschouwden hun ideologieën, persoonlijke agenda’s en portemonnees boven de levens van degenen die ze behandelden. Ik heb nu een baby, een kind wiens leven is gevormd door de medische beslissingen die mij zijn opgelegd toen ik veel te jong en onstabiel was om in te stemmen met wat er gebeurde.
Dankzij de dokters die mij opereerden toen ik zo jong was, was ik dat ook Ik kan mijn zoon geen borstvoeding geven. Mijn lichaam is nooit ontworpen om hormonen te verdragen die bedoeld zijn voor mannen en operaties waarbij mijn gezonde borsten worden weggesneden. Toch hebben de verantwoordelijken, degenen die mij moesten beschermen, hun eigen onzekerheid van zich afgezet en toch beslissingen genomen.
Ze waren er mee bezig. Met mijn leven. Met het leven van mijn kind. Met de levens van talloze jonge patiënten die hen vertrouwen.
KLIK HIER VOOR MEER FOX NIEUWS ADVIES
Als suïcidale tiener zocht ik naar wat mij werd verteld dat het levensreddende zorg zou zijn. Wat ik me niet realiseerde, was dat de artsen die de taak hadden voor mij te zorgen, mijn toekomst aan het herschrijven waren en deze in de handen legden van mensen die geen zin hadden om mijn psychische aandoening te helpen. Nu de waarheid aan het licht komt, is de vraag waar ik steeds op terugkom pijnlijk eenvoudig:
Waarom gaven mijn artsen niet genoeg om mij te beschermen?
KLIK HIER OM DE FOX NEWS-APP TE DOWNLOADEN
Wat het antwoord op die vraag ook is, het gaat erom dat de medische gemeenschap Ik moet verantwoordelijk worden gehouden, niet alleen voor de schade die mensen zoals ik al zijn aangedaan, maar ook om te voorkomen dat kwetsbare kinderen meemaken wat ik heb gedaan. Geen enkele jongere mag ooit nog onderworpen worden aan onomkeerbare interventies gebaseerd op giswerk.
Geen enkele ouder mag onder druk worden gezet om in te stemmen met experimentele geneeskunde, vermomd als zekerheid. En geen enkel kind zou moeten opgroeien om te leren dat de volwassenen aan wie hun zorg is toevertrouwd verzonnen het terwijl ze verder gingen.
