Eva Victor’s speelfilmdebuut, ‘Sorry, Baby’, heeft een lange weg afgelegd sinds ze eerder dit jaar een Sundance-lieveling werd. De film werd bij de release kritisch geprezen en beschikt momenteel over een geweldige film 97% op Rotten Tomatoes. Deze uitstorting van liefde is zeker verdiend: de film is een scherpe, verfrissende zwarte komedie die laveert tussen oprechte hilariteit en het meest hartverscheurende onderzoek naar trauma en de nasleep ervan. Je zou verwachten dat Victor zich in deze zware emotie zou leunen, maar ze erkennen het oprecht met het doel vooruit te marcheren en er uiteindelijk aan te ontgroeien. Maar er zijn momenten waarop deze pijn en dit ongemak aanhouden, waardoor Agnes (Victor) gedwongen wordt alles over haar evoluerende identiteit in twijfel te trekken.
Agnes’ verhaal is onvolledig zonder Lydie (Naomi Ackie, die ook briljant is in “Mickey 17” van Bong Joon Ho), aangezien hun vriendschap het vaste anker is dat ons verankert in de gegronde realiteit van de film. Hun gedeelde verleden is een schat aan dierbare herinneringen, en deze reünie had niet beter getimed kunnen worden, met gelach en kameraadschap die deze personages binnen de kortste keren geliefd maken. BJ Colangelo van /Film sprak met Victor en Ackie over de gelaagde thema’s in ‘Sorry, Baby’, en de regisseur zei het volgende over de betekenis van de Agnes-Lydie-relatie:
“Ik heb het altijd geschreven als een niet-lineair verhaal, en ik wilde altijd beginnen met de vriendschap, en de vreugde van de vriendschap, om zo te zeggen dat de film over dit soort genezende vriendschap gaat (…) We moesten ze leren kennen, want anders, als je chronologisch kijkt, begint de film met dit bepalende slechte ding dat is gebeurd, terwijl deze film in werkelijkheid over mensen gaat en hoe ze ermee proberen om te gaan.”
Laten we, met dat in gedachten, eens een van de beste releases van het jaar eens nader bekijken en waarom deze essentieel is om te bekijken.
Sorry, Baby is een ongebruikelijk speelfilmdebuut dat opvallend resoneert
Op trauma gerichte verhalen worden niet altijd behandeld met de tact en gevoeligheid die ze verdienen. Zelfs als aan deze vereisten is voldaan, bestaat er de neiging om diepgewortelde elementen sensationeel te maken of de identiteit van de overlevende te reduceren tot hinderlijk beperkte definities. “Sorry, Baby” vermijdt deze attributen, omdat het niet geïnteresseerd is in het dramatiseren van een gruwelijke aanval of het in een dramatisch licht plaatst. Victor vestigt hun aandacht op het feit dat het leven voortdurend een manier vindt om zich te ontvouwen, zelfs als sommige van onze meer pijnlijke gevoelens in het alledaagse sijpelen. Lydies vriendschap werkt als een verzachtende balsem, en de vreugde die ermee gepaard gaat is warm, teder en veerkrachtig.
Het contrast tussen de dagelijkse routines van Agnes en Lydie onderstreept de verschillende smaken van hun leven. Terwijl Lydie zich bezighoudt met het stichten van een gezin, is Agnes meer gericht op overleven en houdt ze vast aan de routinematige voorspelbaarheid van haar omstandigheden. Dit is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak; genezing is niet lineair, en Ages zou zichzelf niet voortdurend moeten uitdagen om te groeien of te evolueren. De emotionele intimiteit die gepaard gaat met een vriendschap die zo diep en bevredigend is, is genoeg. Zowel Victor als Ackie weven een naturalistische band tussen hun respectievelijke personages, wat veel nuance aanbrengt in een film over ons thuis voelen bij iemand die ons een veilig gevoel geeft.
“Sorry, Baby” wordt momenteel gestreamd op HBO Max, waardoor het de perfecte gelegenheid is om jezelf onder te dompelen in Victor’s liefdevol vormgegeven wereld waarin Agnes en Lydie verblijven. Dit is ook zo een van de meer onvergetelijke films die A24 heeft gedistribueerd in de recente herinnering, dus geef het een kans als je nieuwsgierig bent.
