De legendarische comedyserie uit de jaren 90 had slechts één seizoen, maar de erfenis ervan is voor altijd

Door Robert Scucci
| Gepubliceerd 1 minuut geleden

Ik heb die van mijn moeder opgebrand Meneer Boon Toen ik op jonge leeftijd VHS-banden maakte, had ik eigenlijk geen idee dat de serie slechts 15 afleveringen in één seizoen had. Maar nogmaals, ik was nog maar een kind, en die vijftien afleveringen voelden als een schat aan fysieke komedie dankzij de toewijding van Rowan Atkinson aan een personage dat zelden spreekt en de meest belachelijke manieren vindt om zijn leven te leiden. Eerlijk gezegd, seizoen 1 van Meneer Boon Dankzij het langzame, sporadische releaseschema strekte het zich uit over vijf jaar (1990 tot 1995), en de komedie is zo ongemakkelijk dat sequenties van vijf minuten als een eeuwigheid aanvoelden voor mijn zich ontwikkelende geest.

Met zijn eigen animatieserie en twee zeer succesvolle speelfilms beschikt Mr. Bean als personage over een niveau van charme dat ik met vertrouwen zou omschrijven als een echte terugkeer naar het tijdperk van de stomme film. In de originele serie spreekt hij nauwelijks, en zijn bewegingen zijn overdreven pantomimes van alledaagse situaties die sterk neigen naar slapstick en situationele humor. Door alledaagse scenario’s om te zetten in absurde avonturen, Meneer Boon is een absoluut genot om naar te kijken, en je kunt in één middag door de hele serie bladeren.

Bean, Bean, hij is goed voor je hart

De opstelling voor elke single Meneer Boon sketch is zo simpel dat het bijna idioot is, en dat is precies het punt. Dagelijkse taken zoals winkelen in een warenhuis, zwemmen in een openbaar zwembad, een fauteuil vanuit een meubelwinkel naar huis vervoeren of een kerstkalkoen vullen, veranderen in regelrechte beproevingen waar de meeste normale mensen met weinig tot geen moeite doorheen kunnen komen. Mr. Bean, die net zo goed een vreemdeling zich verschuilend in een menselijk pak in zijn pogingen om op te gaan in de samenleving, dwaalt hij zowel doelloos als doelbewust rond terwijl hij praktische taken probeert te voltooien zonder enige aandacht voor sociale normen of etiquette.

Je zou denken dat iemand als Mr. Bean een moeilijk personage zou zijn om voor te pleiten, maar hij is zo oprecht onnozel en oprecht dat je niet anders kunt dan hem zien slagen terwijl je ook om zijn kosten lacht. Toeschouwers zijn verbijsterd door zijn gedrag, maar aangezien we zijn logica van begin tot eind volgen, begint het allemaal op de een of andere manier logisch te worden.

Zoals Rowan Atkinson zelf het personage heeft beschreven, kijken we in wezen naar een kind dat gevangen zit in het lichaam van een volwassen man en probeert te functioneren als lid van de beleefde samenleving. Elke beweging die hij maakt, heeft een episch averechts effect, en de grootste lach ontstaat als je ziet hoe hij ernstig lichamelijk letsel riskeert in situaties waar geen normaal mens ooit mee zou worstelen.

Maakte vloedgolven aan de kassa

Die van meneer Bean De blootstelling bereikte de kritische massa in 1997 toen zijn eerste speelfilm, toepasselijk getiteld Boonbreidde het personage uit tot een lange komedie. Hier krijgen we Meneer Boonmaar groter en beter. De shtick blijft grotendeels hetzelfde, maar de film voegt meer emotionele context toe, waardoor hij iets sympathieker overkomt in plaats van puur geen idee. Hij is nog steeds een gigantische idioot, maar er is iets meer hart dat het personage helpt contact te maken met een veel breder publiek.

Hoewel de film niet meer welkom was bij critici die vonden dat het personage beter geschikt was voor op schetsen gebaseerde komedie dan voor een speelduur van 90 minuten, Boon domineerde de kassa. De film haalde wereldwijd ongeveer $ 251 miljoen op tegen een gerapporteerd productiebudget van $ 18 miljoen, wat bewijst dat de aantrekkingskracht van het personage zich prima vertaalde buiten de korte televisievorm.

Natuurlijk zou een intellectueel eigendom dat zulke cijfers trok altijd een vervolg krijgen. Dat heeft ons uiteindelijk gebracht De vakantie van meneer Beandat eveneens goed presteerde en tijdens de bioscoopvoorstelling in 2007 ongeveer $ 232 miljoen verdiende.

Het is eenvoudig, het is dom, en de erfenis ervan spreekt voor zich

De humor erin Meneer Boon is pijnlijk Britsmaar de charme ervan is volkomen universeel gebleken. Tientallen jaren later houdt het nog steeds opmerkelijk goed stand. Soms heb je gewoon behoefte aan wat goed, dom plezier en een middagje mee doorbrengen Meneer Boon is een perfecte manier om tot rust te komen terwijl je lacht om een ​​alledaagse idioot die zijn uiterste best doet om te bestaan ​​in een wereld die voortdurend conformiteit vereist.

Er is niets normaals aan Meneer Boonen dat is precies waarom het personage blijft bestaan. Zijn zorgeloze benadering van het leven, hoe misleidend ook, voelt verfrissend in een samenleving die geobsedeerd is door regels, optica en sociale verwachtingen. Het leven voortdurend serieus nemen is vermoeiend, en Meneer Boonmomenteel gestreamd op Hulu, herinnert ons eraan dat het oké is om los te laten, met de stroom mee te gaan en je niet langer zorgen te maken over wat alle anderen denken.