In 2023, Barbie brak de box office door zoiets simpels als een pop zonder echt verhaal erachter te transformeren in een blockbusterfilm. Veertig jaar geleden, nog een film haalde een soortgelijke truc uit en het werd een cultklassieker die een nieuw niveau van speelsheid op het scherm inspireerde dat nog steeds te zien is. De film zelf voelt net zo innovatief (en grappig) aan als toen hij voor het eerst in première ging, en zelfs zonder de centrale gimmick is hij een must-see voor mysteriefans.
Aanwijzing is geschreven en geregisseerd door de Britse komedielegende Jonathan Lynn, en druipt van dat uitgesproken komische tintje. Geïnspireerd door het gelijknamige bordspel, volgt het vijf vreemden terwijl ze worden verzameld voor een ongewoon etentje, maar dit verandert in een moordonderzoek waarbij iedereen verdacht is.
Mevrouw Peacock (Eileen Brennan), professor Plum (Christopher Lloyd), Mr. Green (Michael McKean), kolonel Mustard (Martin Mull), Miss Scarlet (Lesley Ann Warren) en dienstmeisje Mrs. White (Madeline Kahn) moeten hun krachten bundelen om erachter te komen wie meneer Boddy (Lee Ving) heeft vermoord, waar en met welk wapen. Dit alles staat onder toezicht van de excentrieke butler Wadsworth (Tim Curry), die zo dichtbij is als Aanwijzing moet een echte ster zijn.
Maar het meest interessante deel van Aanwijzing is niet de hectische energie, de eindeloze citeerbare momenten, of de monoloog van mevrouw White die sinds het begin van het internet in GIF’s voortleeft. Het is het einde. Toen de film in première ging in de bioscoop, was er sprake van een van de drie willekeurige eindes, wat betekende dat het publiek pas echt een idee had wie de moordenaar zou zijn tot de grote onthulling.
De gimmick verdeelde critici en kon het publiek niet boeien – Aanwijzing gebombardeerd aan de kassa, en als je het vandaag streamt, bevat het eenvoudigweg alle drie de eindes. Toch werd de truc bevestigd Aanwijzing plaats in de filmgeschiedenis en beïnvloedde toekomstige media. Het laatste seizoen van Zwarte spiegel bevatte een aflevering over het Mandela-effect waaraan willekeurig een van de twee werd toegewezen twee verschillende versies aan kijkers, in een poging het publiek in verwarring te brengen wanneer ze de show met vrienden bespraken. De Netflix-serie Caleidoscoop is volledig op deze gimmick gebouwd, waarbij elke kijker de afleveringen in een (grotendeels) willekeurige volgorde.
Nu werkt Netflix aan een reality-wedstrijdserie geïnspireerd door Aanwijzing, hoewel het meer geïnspireerd is door het originele bordspel dan door Tim Curry’s avonturen in butlering. Maar zelfs als je het spel nog nooit hebt aangeraakt, Aanwijzing blijft een hilarisch mysterie vol farce, slapstick en onverwachte wendingen.
.png "Gay Voice: de eerste manier waarop homomannen werd geleerd tot zelfpolitie")
