NPR’s Michel Martin praat met Richard Haass, emeritus-president van de Council on Foreign Relations, over de Amerikaanse inbeslagname van een olietanker voor de kust van Venezuela.
MICHEL MARTIN, HOST:
Voor meer informatie hierover hebben we Richard Haass gebeld. Hij is een ervaren diplomaat, emeritus voorzitter van de Council on Foreign Relations en auteur van een wekelijkse Substack-nieuwsbrief genaamd Home & Away. Goedemorgen, meneer Haass. Bedankt dat je weer bij ons bent geweest.
RICHARD HAASS: Goedemorgen, Michel.
MARTIN: Wat vertelt de regering-Trump de wereld door een olietanker voor de kust van Venezuela in beslag te nemen?
HAASS: Welnu, ik denk dat als je dit koppelt aan de onlangs vrijgegeven nationale veiligheidsstrategie, dit in wezen een signaal aan de wereld is dat we op het westelijk halfrond zullen handelen – ik zal het diplomatiek zeggen – met grote onafhankelijkheid, zullen sommigen misschien zeggen – critici zouden het woord straffeloosheid kunnen gebruiken – om doelen te bevorderen en belangen te bevorderen zoals wij die zien. En in dit geval is er duidelijk interesse in het tot stand brengen van een regimeverandering in Venezuela. En zoals Steve zojuist opmerkte: dit is een manier om – wat? – escaleren, afstuderen en stapsgewijs de druk op de overheid vergroten.
MARTIN: En kunnen we het kort hebben over de olie, zoals Steve en Steve zojuist zeiden? Een verslaggever vroeg Trump woensdag in het Witte Huis wat er met de olie op het schip gebeurt. Hij zei dat hij het niet weet. Het Maduro-regime noemt dit piraterij, wat suggereert dat het hier om het innemen van de olie gaat. Wat denk je?
HAASS: Nou, de olie die er echt toe doet, is niet de olie op de tanker. Als je bedenkt wat de Verenigde Staten in Venezuela zou kunnen motiveren, lijken het niet echt drugs te zijn. Venezuela is geen centrale speler in de drugshandel, zeker niet in de fentanylhandel. Ongeveer acht miljoen mensen hebben Venezuela al verlaten, maar die stroom is grotendeels gestopt. Ik denk dat de grootste reden voor de Verenigde Staten om regimeverandering te bevorderen, is om de Venezolaanse oliereserves te bemachtigen. Ze zijn de grootste ter wereld. Op dit moment produceren ze nauwelijks iets, slechts een miljoen vaten per dag. Ze zouden vele malen zoveel kunnen produceren. En ik denk dat deze regering, die economische belangen op de voorgrond plaatst in haar buitenlands beleid, er erg in geïnteresseerd is om een regime aan de macht te krijgen dat Amerikaanse bedrijven uitnodigt om in te grijpen. Dus ik – meer dan wat dan ook – denk ik dat het de olie op de grond is, en niet de olie op de tanker die er echt toe doet.
MARTIJN: Interessant. Als we dus breed naar deze drukcampagne kijken, hebben we sancties gehad, aanvallen op vermoedelijke drugssmokkelaars en een vloot oorlogsschepen in het Caribisch gebied. Als het doel regimeverandering is, denkt u dan dat de regering dat daadwerkelijk kan bereiken?
HAASS: Nou, dat is de vraag. Je doet het door middel van honing en azijn. Het mooie is dat je het Maduro-regime een veilige uitweg biedt. Ze kunnen live gaan bij een of andere Club Med (ph) in Havana, en de druk wordt groter. En het kunnen bijvoorbeeld gerichte aanvallen zijn op bepaalde installaties die dicht bij het politieke centrum van het regime liggen. Het probleem met dit soort escalatie, met dit soort dwang, is dat je wacht tot de Venezolaanse regering ‘oom’ zegt. En de vraag is: als ze niet ‘oom’ zeggen, is het aan jou om te escaleren. En ik denk niet dat deze regering bijzonder bezorgd is over een grote militaire betrokkenheid in Venezuela.
MARTIN: Zijn er nadelen aan een regimeverandering voor de Verenigde Staten?
HAASS: Nou, er is altijd het nadeel dat je achteraf niet per se weet wat je krijgt. Je hebt een democratische oppositie in Venezuela, maar je hebt ook andere krachten in dat land. Je kunt er dus niet zeker van zijn dat de overgang soepel verloopt, en het resultaat is dat mensen de Federalist Papers lezen, in dit geval in het Spaans. De geschiedenis van regimeverandering is, zullen we maar zeggen, nogal moeilijk, en vaak duurt het lang om iets te consolideren dat, weet je, meetbaar beter is dan wat je had.
MARTIN: Voordat we je lieten gaan, zei de president ook heel kort: hij gaf een soort vage waarschuwing aan Colombia, waarin hij zei: weet je, jij bent de volgende. Wat denk je dat dat betekent?
HAASS: Nou, nogmaals, ik denk dat het het gevoel versterkt dat we het westelijk halfrond als een prioriteit beschouwen als onze achtertuin. Ik denk niet dat het goed ontvangen zal worden op het halfrond, maar raad eens? Het zou zowel in Moskou als in Peking goed ontvangen kunnen worden, omdat ze het idee waarderen dat deze regering de wereld steeds meer in termen van invloedssferen ziet: we kunnen hier doen wat we willen doen. Maar dat suggereert dat Rusland kan doen wat het wil doen in Europa, en China kan het in Azië doen.
MARTIN: Er valt hier veel te bespreken. Dat is Richard Haass. Hij is emeritus-president van de Council on Foreign Relations. Richard Haass, heel erg bedankt dat je weer bij ons bent gekomen.
HAASS: Dank je.
Copyright © 2025 NPR. Alle rechten voorbehouden. Bezoek onze website gebruiksvoorwaarden En machtigingen pagina’s bij www.npr.org voor meer informatie.
De nauwkeurigheid en beschikbaarheid van NPR-transcripties kunnen variëren. Transcripttekst kan worden herzien om fouten te corrigeren of updates voor audio aan te passen. Audio op npr.org kan na de oorspronkelijke uitzending of publicatie worden bewerkt. Het gezaghebbende record van de programmering van NPR is de audio-opname.
