Het Amerikaanse immigratiesysteem heeft altijd geleken op een gigantische Rube Goldberg-machine: uitgebreid, onvoorspelbaar en bij elkaar gehouden door papierwerk, druk en politieke stemmingswisselingen. Studenten komen aan de ene kant binnen, werknemers vallen door de loterijgoot, gezinnen komen vast te zitten op transportbanden die eens in de paar jaar bewegen, en investeerders zoeken rond op zoek naar de minst pijnlijke route. In dit excentrieke apparaat komt het meest glanzende nieuwe onderdeel: de Trump Gold Card.Op de markt gebracht als een ‘directe weg naar burgerschap’, belooft de Gold Card snelheid, zekerheid en een eersteklas ervaring, het soort dat doorgaans gereserveerd is voor eersteklas instaplijnen en Silicon Valley-conferentiebadges. Bedrijven zijn enthousiast. Critici zijn woedend. En alle anderen zijn druk bezig om erachter te komen of dit een visumcategorie is, een politieke stunt of een luxeproduct voor mensen die vinden dat immigratie als een luchthavenlounge moet werken.Om te begrijpen wat de Gold Card eigenlijk doet, moet je eerst begrijpen welk labyrint hij binnengaat.
Wat de Trump Gold Card werkelijk is
De Gold Card creëert geen gloednieuw burgerschapstraject. Het wist niet op magische wijze de Amerikaanse immigratietijdlijnen uit. Wat het doet is sollicitanten snel in de bestaande, op werkgelegenheid gebaseerde categorieën van groene kaarten plaatsen – de categorieën die gereserveerd zijn voor buitengewone vaardigheden, hogere graden en mensen die bedrijven niet kunnen missen.Er bestaan twee versies:
- Individuele gouden kaart: Een flinke verwerkingsvergoeding, gevolgd door een bijdrage van één miljoen dollar aan de Amerikaanse overheid. In ruil daarvoor wordt de aanvrager gedwongen tot een versnelde beoordeling onder de bestaande EB-1/EB-2-regels. Zie het als de ‘skip ahead’-knop die immigratieambtenaren gewoonlijk doen alsof deze niet bestaat.
- Zakelijke Gold-kaart: Een bijdrage van twee miljoen dollar, betaald door een sponsorbedrijf voor een werknemer die het wil behouden. De bijdrage kan later tegen extra kosten opnieuw worden toegewezen aan een andere medewerker – een soort talentabonnementsmodel, maar dan voor groene kaarten.
Een geruchten Platinum Card ligt aan de horizon. Volgens de eerste beschrijvingen klinkt het als een premiumclub voor de ultrarijken: lange verblijven in de VS, minimale belastingcomplicaties en een bijdrage die groot genoeg is om accountants te laten zweten.Kortom: de Gold Card is een express-strook binnen het bestaande EB-systeem, maar voorzien van een branding die krachtig genoeg is om te wedijveren met een luxe creditcard.
Het Amerikaanse visumuniversum: een rondreis door de chaos waar de Gold Card aan deelneemt
De Verenigde Staten exploiteren twee belangrijke visumkoninkrijken: niet-immigrantenvisa voor tijdelijke bezoeken en immigrantenvisa voor mensen die permanent verblijf zoeken. De Gold Card behoort tot de laatste, ook al klinkt de marketing ervan als iets glamoureuzer.1. Niet-immigrantenvisa (tijdelijk)Deze visa fungeren als kortetermijnpassen voor de Amerikaanse ervaring.
- B-1/B-2: Zakelijke bijeenkomsten en Disneyland.
- F-1, M-1, J-1: Academische graden, beroepsopleiding en uitwisselingsprogramma’s.
- H-1B: Het beroemde (en beroemde overtekende) specialiteitsvisum.
- H-2A/H-2B: Seizoensgebonden agrarische en niet-agrarische arbeid.
- L-1: Overdrachten binnen een bedrijf, populair bij internationale bedrijven.
- O-1: De categorie ‘buitengewone vaardigheden’, favoriet bij wetenschappers, kunstenaars en mensen die op overtuigende wijze kunnen bewijzen dat ze uitzonderlijk zijn.
- P alles: Voor atleten, artiesten en tourgroepen.
- E-1/E-2/E-3: Verdragshandelaren, investeerders en bepaalde Australische professionals.
- TN: Beroeps uit
Canada en Mexico. - I / A / G: Media, diplomaten en personeel van internationale organisaties.
- CD: Bemanning en doorvoer.
- R-1: Religieuze werkers.
- U/T: Slachtoffers van misdaden en mensenhandel.
- Vraag-1: Culturele uitwisselingsrollen.
Deze categorieën houden de Amerikaanse economie, universiteiten en culturele circuits draaiende. Ze zorgen er ook voor dat immigratieadvocaten comfortabel aan het werk blijven.2. Immigrantenvisa (permanent verblijf)Dit is waar de Gold Card zijn aanvragers wil landen.
- EB-1: Mensen met buitengewone capaciteiten, uitmuntende onderzoekers en topmanagers.
- EB-2: Houders van een gevorderd diploma en personen met uitzonderlijke vaardigheden.
- EB-3: Geschoolde werknemers, professionals en enkele ongeschoolde rollen.
- EB-4: Speciale immigrantencategorieën zoals religieuze werkers en bepaalde overheidsfunctionarissen in het buitenland.
- EB-5: De klassieke investeringsroute, lang geplaagd door achterstanden en ongelijke projectresultaten.
- Visums voor gezinnen: Echtgenoten, kinderen, ouders en uitgebreide familie van Amerikaanse staatsburgers of permanente inwoners.
- Diversiteit Visa loterij: Een mondiale gelukstrekking voor ondervertegenwoordigde landen.
- Humanitaire paden: Vluchtelingen-, asiel- en speciale jeugdclassificaties.
Zodra iemand een permanente bewoner wordt, is de staatsburgerschapsklok – meestal vijf jaar – voor iedereen hetzelfde, Gold Card of niet.
Waarom het Amerikaanse visumsysteem nooit ophoudt politiek te zijn
Een systeem ontworpen voor het verleden, niet voor het hedenDe numerieke limieten voor veel categorieën zijn geschreven toen de Amerikaanse bevolking, economie en mondiale mobiliteit er totaal anders uitzagen. Tegenwoordig is de vraag enorm groter dan de beschikbaarheid, waardoor aanvragers uit landen met een hoge vraag jaren of zelfs tientallen jaren moeten wachten.Concurrerende instincten binnen de overheidUniversiteiten en bedrijven willen meer internationale studenten en werknemers. Veiligheidsdiensten leggen de nadruk op screening en voorzichtigheid. Politici schommelen tussen expansie en restrictie, afhankelijk van de nieuwscyclus. Het resultaat is een beleidslandschap dat elke paar jaar verandert, vaak zonder waarschuwing.Het eerlijkheidsprobleemInvesteerdersvisa riepen al de vraag op of een permanente verblijfsvergunning stilletjes te koop was. De Gold Card verwijdert de subtiliteit. Het ruilt openlijk snelheid en zekerheid in voor grote bijdragen aan het Amerikaanse ministerie van Financiën. Critici noemen het elitair. Voorstanders noemen het realistisch. Beide partijen zijn het erover eens dat het onmiskenbaar een premiumbaan is.Het moment met gemengde berichtenDe Verenigde Staten scherpen tegelijkertijd verschillende andere immigratieregels aan: strengere controles, langere wachttijden en regionale bevriezingen. De komst van de Gold Card naast deze maatregelen wekt de indruk van een systeem met twee deuren – één breed en met fluweel bekleed, één verroest en verstopt – afhankelijk van uw vermogen.Wat de Gold Card feitelijk verandert
- Het voegt een nieuwe, goed verlichte ingang toe aan de bovenkant van het EB-systeem.
- Het biedt bedrijven een zeer zekere manier om buitenlands talent te behouden dat ze anders zouden verliezen nadat hun studenten- of werkvisa verlopen.
- Het moderniseert de belastinginning door van immigratie een op contributies gebaseerde premiumdienst te maken.
- Het geeft aan dat de toekomst van de Amerikaanse immigratie wellicht minder draait om het vergroten van de aantallen en meer om het herschikken van prioriteiten.
Voor de meeste mensen die zich door het immigratielabyrint van Amerika bewegen – studenten die wachten op werkvergunning, gezinnen die visumbulletins controleren, werknemers die al tien jaar met achterstanden kampen – is de Gold Card geen oplossing. Het is een nieuwe gang die parallel loopt aan die van hen, glad, gepolijst, duur en gegarandeerd aanleiding geeft tot discussies over eerlijkheid.Maar het is onmiskenbaar een teken van waar het Amerikaanse beleid naartoe gaat: een systeem dat probeert het beste talent, de grootste bijdragen en de minste onzekerheid aan te trekken, ook al wordt de rest van het doolhof drukker en meer omstreden.
