De dood is overal aanwezig in videogames, maar het is zelden iets waar we veel over moeten nadenken. Het is iets dat je kunt ontsnappen of anderen kunt aandoen, wat het einde van je run in a markeert roguelike of een doel om naar te streven in een competitieve shooter. Wat veel minder vaak wordt onderzocht, is wat er achterblijft, in de vorm van verdriet, herinneringen en fysieke overblijfselen, die in het echte leven allemaal een zorgvuldige behandeling en reflectie vereisen. Ambrosia Sky: Eerste bedrijf worstelt met die rommeligere overwegingen terwijl hij een spel opzet dat net zo leuk is om te spelen als tot nadenken stemmend.
In Ambrosia-hemelspeel je als Dalia, een vrouw die voor het eerst in 15 jaar naar huis terugkeert. Dat huis is de Cluster, een kolonie in de ringen van Saturnus waar voedsel dat is geteeld op de rug van een lang geleden gestorven ruimtevarend wezen wordt gebruikt om de uitbreiding van de mensheid naar de ruimte te voeden. Dalia’s terugkeer is geen typische thuiskomst, want ze komt in haar hoedanigheid van Scarabee, een groep wetenschappers die in de nasleep van een catastrofe zijn uitgezonden om DNA te verzamelen van onlangs overledenen in een poging cellulair verval te bestuderen en mensen praktische onsterfelijkheid te verlenen.
Ambrosia Sky: Eerste bedrijf begint Dalia’s werk met het bergen van de lichamen van de gevallenen in haar oude huis.
Tegen de tijd dat Dalia bij de Cluster arriveert, lijkt zij daar de enige levende persoon te zijn. Enorme schimmelgroei heeft de kolonie overgenomen en de bewoners van de Cluster zijn bezweken aan clusterlung, een griezelige aandoening die ervoor zorgt dat sporen zich in de longen van de slachtoffers wortelen en uit hun lichaam ontspruiten. De paddenstoelen die de kolonisten ooit kweekten als voedselbron consumeren ze nu niet alleen, maar dwarsbomen ook Dalia’s werk.
Ambrosia-hemel is veel mee vergeleken PowerWash-simulatoreen vergelijking die op het eerste gezicht heel logisch is, maar minder geschikt aanvoelt dan het in de praktijk lijkt. Dalia is uitgerust met een hulpmiddel om vloeistof te spuiten die de paddenstoelen oplost die haar bad blokkeren, waardoor ze zich een weg kan banen door het geïnfecteerde binnenste van de kolonie. Het lijkt meer op het uitgraven van een ingestorte tunnel of zelfs op het beitelen van een standbeeld dan simpelweg vlekken schoonmaken met een hogedrukreiniger, en met veel verschillende doeleinden.
Je een weg banen door de schimmel die je voormalige huis infecteert, is een sombere puzzel.
Zachte regens
Werksimulaties zoals PowerWash-simulator laat spelers zichzelf verliezen in het comfort van herhaling, waar hun gedachten kunnen afdwalen en opladen. Ambrosia-hemel vraagt veel meer doelgerichtheid in de manier waarop u uw werk aanpakt. Je probeert niet de schimmelgroei in de Cluster volledig te verwijderen, maar je probeert er een pad doorheen te banen om je echte werk te doen. Het is hier veel meer een puzzel, omdat je wordt beloond als je voorzichtig genoeg bent om fruit van de schimmel te oogsten zonder deze te beschadigen.
Het effect dat werk waarschijnlijk op jou als speler zal hebben, is ook heel anders. Waar een deel van de aantrekkingskracht van veel werksimulaties de ongerichte, ontspannen toestand is die hun repetitieve actie kan veroorzaken, Ambrosia-hemel is veel doelbewuster in het leiden van uw aandacht. Er blijven alleen e-mails, dagboekaantekeningen en waarschuwingen in het computersysteem van de Cluster over zodat Dalia kan achterhalen wat er precies is gebeurd in haar voormalige huis, waardoor je veel te overdenken hebt terwijl je je een weg baant door de Cluster. En overal waar je kijkt, zijn sporen van de voormalige bewoners zichtbaar. Je doel hier is om specifieke slachtoffers van de recente catastrofe te bereiken, maar andere lichamen liggen verspreid over de gangen, te ver weg om nog van nut te zijn voor de Scarabs. Hoe grotesk ze vaak ook zijn, de algehele sfeer van Ambrosia-hemel is geen horror maar melancholie, terwijl Dalia nadenkt over haar voormalige huis en de mensen die ze zo lang geleden achterliet.
Dalia’s missie geeft haar een kijkje in de levens van de onlangs overledenen.
Zachte regens
Zoals de ondertitel duidelijk zou moeten maken: Ambrosia Sky: Eerste bedrijf is nog maar het begin van het verhaal van de game. Het voelt meer als het eerste derde deel van een compleet spel, dan als een op zichzelf staand verhaal, waardoor de conclusie een beetje als een cliffhanger aanvoelt. Het feit dat het spel niet compleet is, is overal duidelijk zichtbaar, met een upgradeboom die bijna zinloos aanvoelt, en een reeks hulpmiddelen om je een weg te banen door de schimmel die ik bijna nooit een reden had om aan te raken tijdens het spelen. En hoewel er niet veel beweging in het verhaal van de game zit, introduceren de laatste paar missies grotere mysteries die vermoedelijk later zullen worden opgelost.
Ambrosia Sky: Eerste bedrijf is uiteindelijk een veelbelovend begin, maar op zichzelf geen geheel bevredigende ervaring. De vroege missies voelen beperkt en repetitief aan als ze allemaal op een rij worden gespeeld, maar een paar hoogtepunten – een zero-G-benadering op een gestrand schip, een complex van mausoleums die de ruimte eromheen lijken te buigen – duiden op veel grotere ambities dan het doorkruisen van de gangen van een enkele gedoemde kolonie. Hoewel de eerste act slechts een hint is van wat de volledige game zal zijn, ben ik net zo benieuwd naar de omgevingen die ontwikkelaar Soft Rains voor de rest van het spel bedenkt. Ambrosia-hemel zoals ik Dalia’s begrafenisreis door haar verleden zal voortzetten.
