In de aflevering van ‘The Critic’ genaamd ‘Sherman, Woman, and Child’ (5 maart 1995) is er een grappige, korte parodie genaamd ‘A Few More Good Men’, waarin Jack Nicholson, Christian Slater en William Devane de hoofdrol spelen. De parodie speelt de beroemde scène ‘Je kunt de waarheid niet aan’ na uit Rob Reiners klassieker ‘A Few Good Men’ uit 1992, alleen met Slater in de rol van Tom Cruise. De grap van de scène is dat zowel Nicholson als Slater identiek klinken. De waarheid die Slater niet aankan, is dat hij Nicholson met elke zin en maniertje imiteert. William Devane speelt de stenograaf, en ook hij klinkt hetzelfde als Nicholson en Slater.
Deze schets uit 1995 was emblematisch voor hoeveel filmbezoekers destijds over Slater dachten. Hoewel hij een unieke acteur was die zijn eigen soort vurige charme bezat, beschouwden velen Slater als een bleke imitatie van Jack Nicholson, tot aan de manier waarop hij zijn wenkbrauwen bewoog. Slater begon zijn professionele filmcarrière in 1985, met een opmerkelijke rol in het tienerrebellendrama ‘The Legend of Billie Jean’. Het jaar daarop kreeg hij twee spraakmakende hoofdrollen, en in 1989 speelde hij in Michael Lehmanns verwrongen cultkomedie ‘Heathers’. Slater speelde de opstandige moordenaar JD, de enige man die (met geweld) kon redden de belegerde Veronica (Winona Ryder) uit de leeghoofdige populaire meisjeskliek op hun middelbare school.
Slater werd het grootste deel van een decennium een echte hartenbreker dankzij ‘Heathers’, een film die tot op de dag van vandaag nog steeds geliefd is. In 2016 werd Lehmann geïnterviewd door Walter Chaw voor het Denver Centrum voor Uitvoerende Kunstenen de regisseur bevestigde dat mensen Slater destijds met Nicholson vergeleken. Slaters overeenkomsten met Nicholson kostten hem bijna de baan.
De door Nicholson verbogen stem van Christian Slater leidde aanvankelijk de regisseur van Heathers af
Lehmann zei in het interview dat hij zoveel mogelijk echte tieners wilde casten in ‘Heathers’, omdat hij niet hield van de Hollywood-trend om 28-jarigen als middelbare scholieren te casten. Het probleem met die aanpak is dat tienerjongens, zo vond hij, simpelweg veel minder volwassen waren dan tienermeisjes. Als zodanig was het vinden van een 15-jarige om JD te spelen een vrijwel onmogelijke taak. Lehmann merkte op dat alle jongens bij wie hij auditie deed, ongekunstelde acteurs waren die alleen maar andere acteurs imiteerden. Hij noteerde alle jongens die een jonge Al Pacino imiteerden, en uiteraard alle zogenaamde James Dean-types. Toen Slater auditie deed, hij klonk zo veel als Jack NicholsonLehmann ging ervan uit dat ook hij gewoon een andere acteur imiteerde. Er waren een paar extra woorden voor nodig voordat Lehmann merkte dat dit precies de manier was waarop Slater sprak. In de woorden van Lehmann:
“Christian kwam laat in het proces binnen, en op dat moment verwachtten we gewoon dat iedereen iemand zou imiteren. En dus voor hem was het: ‘Oh, deze man klinkt als Jack Nicholson.’ Ik was er aanvankelijk gemengd over. Ik dacht dat het afleidend was. Iedereen hield destijds van Jack Nicholson. Hij was op het hoogtepunt van zijn carrière. Er waren dus momenten dat ik tegen Christian zei dat hij zich moest terugtrekken uit de Nicholson. Maar ik zeg je: zo praat hij. En op een gegeven moment bekende hij mij: ‘Ik hou van zijn werk. Ik kijk naar wat hij doet in zijn donkere films en hoe hij daarin de komedie weet te vinden.'”
Dus, merkte Lehmann op, Slater had een reden om zich te richten op een Nicholson-achtig optreden. Maar eigenlijk was hij van nature een Nicholson-type. Hij was toen 19 en hij was 100% de juiste keuze.
