“Hoe beter ze kijken, hoe minder ze daadwerkelijk zullen zien.” Het is de mantra die een leidend principe is geworden de Now You See Me-franchiseen het geldt evenzeer voor de verschillende knokploegen die op jacht zijn naar de Vier Ruiters – de groep magiërs die ook ingewikkelde overvallen plegen – als voor het publiek dat op zoek is naar betekenis binnen deze trilogie. Veel gekker dan Now You See Me wordt het niet, een overblijfsel uit de blockbuster-films uit de jaren negentig die er op de een of andere manier in is geslaagd zijn eigen ondergang bij elke bocht te trotseren. Dat we bijna tien jaar na de laatste een derde film krijgen, is een goocheltruc op zichzelf, een verstoring die niet zou moeten werken… en, toegegeven, bijna niet werkt.
Na het allegaartje dat was Nu zie je mij 2deze franchise heeft veel goed te maken. Het laatste vervolg was een overspannen poging om een groter, beter verhaal te vertellen: het antwoord op de Fast and the Furious-saga voor magische nerds. Nu zie je mij: nu niet meer heeft dezelfde ambities en haalt ook alles uit de kast om daar te komen. Het is net zo oubollig, vergezocht en chaotisch als de films die eraan voorafgaan, met een duizelingwekkende plot die minder logisch wordt naarmate je er langer over nadenkt. Maar degenen die eerder iets leuks in deze franchise hebben gevonden, weten dit kapsel niet te nauw te analyseren. Nu zie je mij 3 is echt leuk, maar misschien moet je je hersenen uitschakelen om ervan te genieten.
Jaren na hun laatste missie in Nu zie je mij 2de Ruiters zijn vrijwel ontbonden, maar ze worden niet minder aanbeden. Clandestiene shows trekken nog steeds een bescheiden publiek, zelfs als de Ruiters niet daadwerkelijk aanwezig zijn. Een nieuwe generatie goochelaars heeft sindsdien hun ‘stelen van de rijken’-truc overgenomen, door zich voor te doen als illusionist J. Daniel Atlas (Jesse Eisenberg), ontsnappingskunstenaar Henley Reeves (Isla Fisher), kaartslingerende bedrieger Jack Wilder (Dave Franco) en mentalist Merritt McKinney (Woody Harrelson) om hun eigen oplichters te runnen. Het is niet precies duidelijk hoe ze erin slagen hun gelijkenissen na te bootsen: het is de eerste van vele griezelige trucs die onverklaard blijven, maar zodra de echt Atlas wordt wijs van de zwendel en hij duikt op om Charlie (Justice Smith), Boscoe (Dominic Sessa) en June (Ariana Greenblatt) te rekruteren voor de grote competities.
Nu zie je mij 3 (die er bijna om smeekt om gebeld te worden Nu jij 3 mij) weet dat de meesten van ons vragen hebben. Waarom gingen de Ruiters uit elkaar? Hoe zit het met de Eye, de organisatie die in wezen de Illuminati is voor magische dieven? En wat gebeurde er met Dylan Shrike (Mark Ruffalo), Nick Fury van de Horsemen? De antwoorden komen uiteindelijk in de vorm van snelle, weggegooide expositiedumps, omdat Nu zie je mij 3 weet ook dat we eigenlijk gewoon de band weer bij elkaar willen krijgen. Het is grappig genoeg om te zien hoe Atlas, die zelf al een vrek is, oppast op een groep beginnende goochelaars. (Boscoe, die in ieder geval een Gen Z-kloon van Atlas is, geeft hem de grootste en meest vermakelijke run voor zijn geld.) Hun zoektocht om Veronika Vanderberg (Rosamund Pike, maar maak haar Zuid-Afrikaans te maken), leider van een diamantmijnimperium, is ook een welkome ontwikkeling, waardoor het verschil tussen de binnenlandse theatrale films van de eerste keer wordt opgedeeld. Nu zie je mij met zijn mondiale ambities. Maar deze film zingt echt zodra nieuwe en oude ruiters een verenigd front vormen.
Het is een geïnspireerde keuze om nieuwe en oude ruiters aan de line-up toe te voegen.
Leeuwenpoort
Een van de beste trucs van dit verhaal is de terugkeer van Fisher’s Henley, die het gemist heeft Nu zie je mij 2 en werd vervangen door een nieuw personage gespeeld door Lizzy Caplan. Het herstellen van de oude Horsemen-opstelling helpt al een heel eind bij het gladstrijken van fouten uit het verleden, maar… Nu zie je mij 3 is niet geïnteresseerd in opnieuw verbinden of opnieuw opstarten. Hoe gemakkelijk het ook was om hele plotpunten af te schrijven als een uitgebreide truc, regisseur Ruben Fleischer wil deze franchise graag holistisch bekijken. Het is een complex mechanisme, ondanks al zijn afgezaagde tactieken om verhalen te vertellen: als je één stukje uit de vergelijking haalt, valt het min of meer uit elkaar. Het heeft alles nodig – zelfs hoogdravende dialogen en voorspelbare wendingen – om te werken, en het is zich er terdege van bewust dat dit doorgaat.
Meer is meer in Nu zie je mij 3al was het maar omdat constant momentum, constant bewegende stukken en constante verkeerde richtingen ons ervan weerhouden gaten in de procedure te prikken. Er is hier genoeg om van te genieten, vooral als het meer om de magie of het disfunctioneren van de Ruiters gaat dan om de overval. Een uitgebreide reeks in wat in wezen één gigantisch funhouse is – compleet met omgekeerde kamers, geheime gangen en nepportretten – geeft ons genoeg van het eerste. De OG Horsemen en hun nieuwe rekruten werken samen om puzzels op te lossen die op eigenaardige wijze hun innerlijke problemen blootleggen, zoals Charlie’s zelftwijfel bijvoorbeeld, of Atlas’ eeuwige arrogantie. Deze franchise kan diepgaand zijn als hij dat wil, maar het feit dat hij ook kan uitmonden in een geïmproviseerde uitbraak, waarbij elke ruiter de ander probeert te verslaan met kaarttrucs en verdwijnacts (compleet met duizend verschillende herhalingen van ‘Huh, niet slecht, jongen – maar kijk dit!”) maakt Nu zie je mij 3 een echte schat.
Met een slimme, meeslepende overval, Nu zie je mij 3 zorgt voor een ideaal evenwicht.
Leeuwenpoort
Het is waar, deze films kunnen heel dom zijn. Maar ze kunnen ook heel leuk zijn; gegeven hoe humorloos en hoe ondraaglijk veilig grote blockbusters de afgelopen jaren zijn geweest, lijkt dit soort plezier een beetje op regen in een woestijn. Eén personage zegt het al vroeg in de film – na ‘oorlogen, pandemieën’ en verschillende, vaag gedefinieerde trauma’s ‘heb je meer dan ooit magie nodig.’ Nu zie je mij 3 zal de serieuze dingen niet van de ene op de andere dag oplossen: met een handvol plotgaten en grote schommels die niet helemaal landen, heeft het zijn eigen problemen. Maar het hoeft ook niet echt. Soms is het genoeg om naar een onmogelijke truc te kijken die wordt uitgevoerd door een stel charismatische artiesten zonder na te denken over het hoe of waarom.
