Recensie ‘Five Nights at Freddy’s 2′: vervolg zal obsessieve mensen alleen maar bekoren

Greenlight voor een vervolg op 2023 “Vijf nachten bij Freddy’s” – de megapopulaire horrorfilm gebaseerd op de populaire videogamefranchise van Scott Cawthon – was een no-brainer. De eerste film bracht tenslotte wereldwijd bijna $300 miljoen op, ondanks overwegend slechte recensies en een dag-en-datum release op Peacock. Aangedreven door een tienervriendelijke PG-13-rating en de cultachtige schare fans van het spel, werd het de meest succesvolle release van producer Blumhouse, waarmee recordhouders van het bedrijf werden verslagen, zoals “Ga weg”, “Splitsen” en 2018 “Halloween.”

Maar ‘no-brainer’ krijgt een dubbele betekenis als het gaat om ‘Five Nights at Freddy’s 2′, een lachwekkend goedkope, leeghoofdige opvolger die de middelmatige eerdere film in vergelijking doet schitteren.

Voor niet-ingewijden volgt de eerste film de carrière-uitgedaagde Mike (Josh Hutcherson), die een laatste wanhopige baan krijgt als nachtelijke bewaker bij Freddy Fazbear’s Pizza, een verlaten Chuck E. Cheese-achtige tent. Het blijkt dat de plaats een groep moorddadige animatronische mascottes herbergt – beer Freddy, konijn Bonnie, kip Chica en vos Foxy – bezeten door de geesten van vermoorde kinderen. Mike ontrafelt het mysterie van het restaurant met de hulp van Vanessa (Elizabeth Lail), een aantrekkelijke agent wiens vader, William (Matthew Lillard), een seriemoordenaar blijkt te zijn die banden heeft met Mike. Daarnaast moet Mike zijn teruggetrokken 10-jarige zusje, Abby (Piper Rubio), beschermen tegen de mascottes, met wie ze op een vreemde manier bevriend is geraakt.

Met mij tot nu toe?

Het vervolg begint in 1982 op de oorspronkelijke locatie van Freddy, een locatie die nooit in de eerste film werd genoemd. Daar wordt een kind genaamd Charlotte (Audrey Lynn-Marie) vermoord tijdens een verjaardagsfeestje nadat ze geprobeerd heeft een crimineel afwijzende groep ouders te waarschuwen dat er nog een jongere vermist wordt. We maken ook kennis met Marionette, een krachtige marionet die naar verluidt de andere robots bestuurt via een vroege vorm van wifi. (Oké, wat dan ook.)

Flash-forward 20 jaar tot na het einde van de vorige film. Mike, Vanessa en Abby (Hutcherson, Lail en Rubio hernemen hun rollen) proberen verder te gaan na de moorddadige gebeurtenissen uit het verleden. Mike is blijkbaar weer werkloos (en nog steeds niet in staat zich glad te scheren); Vanessa blijft getraumatiseerd door de gewelddadige dood van haar vader en de eigenzinnige Abby mist haar gekke animatronische ‘vrienden’ (de altijd beschermende Mike vertelt haar dat ze ‘kapot’ zijn).

Maar nadat een team van geestenjagers (onder leiding van Lisa van Mckenna Grace) een griezelig einde ontmoet tijdens het filmen bij de lang gesloten Freddy’s, roepen de animatronics de hulp van Abby in om hen te bevrijden. Gebruiken ze haar? Misschien, maar ze lijken haar ook te vertrouwen, in tegenstelling tot hun dodelijke minachting voor de ouders van de stad en andere opdringerige volwassenen.

Er volgt een golf van robotchaos, waarbij Mike, Vanessa en andere lokale bewoners betrokken raken bij een reeks rommelige, maar spannende decors bij het vlaggenschip Freddy’s, verschillende huizen en Abby’s school, waar een onverklaarbaar wrede leraar (een landschapskauwende Wayne Knight) haar deelname aan een felbegeerde wetenschapsbeurs dwarsboomt. Slechte zet, Teach!

Ondertussen is de griezelig uitziende Marionette nu gastheer van Charlotte’s wraakzuchtige geest, terwijl de spinachtige Mangle-pop (de speelgoedversie van Foxy) zijn deel van de hinderlaag doet, de nachtwaker van de pizzeria met luiken (Freddy Carter) niet te vertrouwen is en Skeet Ulrich opduikt als Charlotte’s rouwende vader. Lillard (Ulrichs tegenspeler in ‘Scream’, voor liefhebbers van trivia) keert terug als de meedogenloze William, maar alleen in een nachtmerriereeks.

In tegenstelling tot de vorige aflevering, waarin drie gecrediteerde schrijvers zaten (waaronder regisseur Emma Tammi, die hier weer aan het roer stond), werd de nieuwe film uitsluitend door Cawthorn geschreven, wat zijn eigen ergste vijand bleek te zijn. Opgezadeld met een mengelmoes van Freddy’s versverhalen, onhandige uiteenzettingen en pannenkoekplatte dialogen, wordt het verhaal onzorgvuldig en ingewikkeld. Logica wordt achterwege gelaten vanwege franchise-callbacks en paaseieren, dubieuze subplots en het leggen van de weg voor het onvermijdelijke volgende vervolg.

Regisseur Tammi wordt zeker verlamd door het slapdash-script. Toch blijft het tempo achter en bouwt ze zelden veel spanning of angst op, afgezien van een aantal voorspelbare jump scares (hoewel een paar je zullen grijpen). Matig acteerwerk en griezelige lijnleveringen begraven het beeld verder.

Wat de animatronics betreft, heeft Jim Henson’s Creature Shop duidelijke zorg en vaardigheid besteed aan het opnieuw creëren van de logge robots uit de film en het oproepen van de oorsprong van het spel. Maar in de context van een horrorfilm, zelfs een mildere film gericht op jongere kijkers, komen ze maar al te vaak over als dwaas en tandeloos.

Deze is alleen voor die-hards.