De meeste van mijn doordeweekse ochtenden volgen hetzelfde script. Ik trek in de afleverlijn buiten de basisschool van mijn tweeling, controleer hun rugzakken nog eens en neem een slok van mijn koffie uit mijn felroze Yeti-kopje voordat het afkoelt. Maar op een regenachtige ochtend in november, terwijl ik in de langzaam rijdende rij auto’s zat, was ik diep in gedachten verzonken.
Voordat de deuren opengingen, reikte mijn tweeling van zes naar mijn hand, zodat we onze snelle handdruk konden doen, een ritueel dat we hebben gecreëerd om hen te helpen met vertrouwen de kleuterschool binnen te lopen en een manier om hen te laten weten dat ik terug zal komen om ze op te halen. Mijn dochter sprong stil en oplettend uit de auto, terwijl mijn zoon lang genoeg bleef hangen om achterom te kijken en te zeggen: “Een fijne dag, mama!”
Terwijl de leraren hen naar de ingang wuifden, zei ik keek naar hun zelfvertrouwen. En op dat moment raakte het mij. Mijn kinderen hebben de afgelopen tweeëneenhalf jaar een lange weg afgelegd. Dat had ik ook.
Het verlies van mijn verloofde heeft mij opnieuw gevormd
Ik werd een alleenstaande moeder op 15 april 2023, de dag dat mijn verloofde, de vader van mijn tweeling, onverwacht overleden van complicaties die verband houden met diabetes. Hij was pas 31.
Onze tweeling was nog maar drie toen ze voor de lichtblauwe kist van hun vader stond. Mijn herinneringen uit die periode voelen gefragmenteerd aan; verdriet heeft de neiging om de dagen, weken en soms hele maanden te vervagen.
Dat heb ik echter heel snel geleerd verdriet stopt het leven niet van vooruit gaan.
In het jaar dat volgde, onderging ik een grote transformatie. Verlies verduidelijkte mijn prioriteiten. Het dwong me om direct naar de toekomst te kijken die ik moest opbouwen. Niet later, maar nu.
De auteur en haar tweeling poseren met een foto van de afgelopen feestdagen, waarop haar inmiddels overleden verloofde te zien is. Met dank aan Darlene A. White
Naarmate mijn bedrijf groeide, groeide ook mijn toewijding aan het werk
Mijn freelance schrijfbedrijf – iets dat ik al meer dan tien jaar koesterde – begon te groeien. Ik schreef tot diep in de nacht nadat mijn tweeling in slaap was gevallen, en vertelde voor verschillende kanalen verhalen over de veerkracht van Detroit, de complexiteit van het moederschap en de intieme hoeken van verdriet.
Die nachten van ‘het verbranden van de middernachtolie’ werden een herinnering dat voorwaartse beweging nog steeds mogelijk was.
Die duidelijkheid bracht me naar maart 2024, waar ik een nieuwe carrière begon in het PR-team van een universiteit, een team waarmee ik een paar jaar eerder had samengewerkt voor freelance-opdrachten. Het was een uitlijning. Ik stapte in PR met de storytellingbasis die ik al jaren achter de schermen in de journalistiek had opgebouwd.
Twee maanden later, toen ik me in die nieuwe rol vestigde, ontving ik een prijs van de Society of Professional Journalists voor een artikel dat ik schreef tijdens het plannen van de begrafenis van mijn verloofde. Die erkenning ging niet over timing. Het was een validatie voor mij. Het bewijs dat mijn stem nog steeds de macht had, zelfs tijdens enkele van de moeilijkste dagen van mijn leven.
Het creëren van een studiebeurs ter ere van mijn verloofde heeft me geholpen met een doelbewuste wederopbouw
In het voorjaar van 2024, een jaar na zijn overlijden, heb ik een studiebeurs opgericht ter ere van mijn verloofde bij onze alma mater, jaarlijks uitgereikt aan een afgestudeerde senior die naar de universiteit gaat.
De beurs ging niet over het memoriseren van verdriet, maar over het verzekeren dat zijn naam stond voor iets dat groter was dan verlies. Het creëren ervan gaf me een doel in een tijd waarin al het andere onstabiel voelde, waardoor ik onze pijn kon richten een pad vooruit voor iemand anders.
Er ontstond een nieuw begin – voor ons allemaal
Toen kwam er nog een mijlpaal, een die zijn afwezigheid scherper deed voelen dan voorheen.
Dit najaar, op de eerste kleuterdag van mijn tweeling, stond ik tussen de ouders en maakte foto’s terwijl mijn kinderen hun klaslokaal verkenden, de vakjes controleerden en op zoek gingen naar nieuwe vrienden buiten elkaar. Terwijl zij naar school gingen, begon ik ook met iets nieuws. Ik had mijn eerste dag op de graduate school.
Mensen vragen mij vaak: “Hoe breng je alles in evenwicht: alleenstaand moederschap, een universitaire opleiding, een nieuwe carrière, freelancen, verdriet?”
Maar evenwicht is niet wat ons droeg. Ambitie deed het. De wederopbouw deed het. En vele nachten van stille gebeden.
De auteur zei dat zij en haar tweelingkinderen nu genezen en een nieuw leven opbouwen. Met dank aan Darlene A. White
Nu ik me voorbereid op mijn eindexamen en mijn opdrachten voor 2025 afrond, nestelt mijn tweeling zich dieper in hun schooljaar: ze brengen kunstprojecten mee naar huis, vormen vriendschappen en herontdekken vreugde. Ze zijn genezend. En ik ook.
Verdriet opnieuw bedraad door ambitie. Mijn kinderen hebben het vormgegeven. En het leven dat we nu opbouwen is niet gebouwd op evenwicht, maar op gestaag, opzettelijk werk om te worden.
