I opgegroeid bij mijn vaderdie nooit foto’s heeft laten ontwikkelen en inlijsten. Als ik tijd bij vrienden thuis doorbracht, was ik jaloers op de warmte die familiefoto’s bij hen thuis brachten. Al heel vroeg wist ik dat ik wilde dat mijn volwassen huis er meer zo uit zou zien.
Ik zag de waarde erin het tonen van foto’s van dierbaren en gelukkige herinneringen, en ik hunkerde ernaar. Op de middelbare school begon ik met mijn oppasgeld wegwerpcamera’s te kopen en foto’s te maken als ik met vrienden rondhing.
Ik merkte al snel het positieve effect dat foto’s op mijn humeur hadden
Ik had nog geen eigen huis voor volwassenen, maar ik plaatste foto’s van mijn vrienden en mij langs de rand van mijn slaapkamerspiegel en wisselde regelmatig mijn favoriete foto’s uit in de omslag van mijn schoolmap. Ik was op zoek naar manieren om mijn eigen kleine ruimtes in de wereld te creëren, gevuld met herinneringen waardoor ik me beter voelde. In welke stemming ik ook was, elke keer dat ik die foto’s zag, voelde ik me geliefd.
Tegen de tijd dat ik op de middelbare school en op de universiteit zat, was ik degene die kopieën van foto’s maakte voor vrienden. Ik merkte hoe uitbundig mijn beste vrienden werden als ik ze een foto gaf waarop we gek doen of gewoon een leuke tijd samen hebben. Voor digitale camera’s en smartphones, het kijken naar nieuwe foto’s die net ontwikkeld waren, was voor ons heel spannend.
Dankzij foto’s kon ik met een klein budget een huis bouwen
Toen ik als twintiger mijn zoon kreeg, wist ik dat ik dat wilde creëer een warm huisgevuld met foto’s die hij overal kan zien. Als alleenstaande ouder zijn foto’s een goedkope maar uiterst effectieve manier geweest om ons huis als een thuis te laten voelen. Hij vindt het altijd geweldig als ik nieuwe foto’s krijg om op de koelkast te hangen of om in te lijsten.
Het maakt me heel blij dat ik dit ene simpele ding anders heb gedaan dan mijn vader, omdat ik heb gezien dat het een impact heeft op het leven van mijn zoon. Ik zie zijn gezicht oplichten als hij naar bepaalde foto’s kijkt die worden getoond, zelfs foto’s die zijn hele leven aan de muur hebben gehangen.
Met dank aan Ashley Archambault
Op zijn twaalfde richt hij zijn kamer nu op dezelfde manier in als ik ooit deed, door foto’s van zijn vrienden op de prikborden in zijn slaapkamer te prikken.
Dankzij foto’s van mijn familie zie ik altijd wat belangrijk is
Nu ik hertrouwd ben, zijn dat er veel foto’s van ons samen als gezin of alleen voor mijn man en mij.
Het is heel moeilijk om boos op mijn man te blijven als ik langs een foto loop van ons tijdens onze huwelijksreis, en het is nog moeilijker om boos te zijn op mijn zoon als ik een foto van hem als baby zie. Het helpt me om hem weer als die baby te zien, die nu net zoveel liefde en steun van mij nodig heeft als toen. En als ik mijn man en mij zo gelukkig en verliefd zie, wil ik daaraan vasthouden en het niet als vanzelfsprekend beschouwen.
Deze foto’s van verschillende momenten in ons leven maken ons niet alleen gelukkiger, maar ze herinneren ons ook krachtig aan wat het belangrijkste is. Er is een deel van mij dat verdrietig is omdat ik dat niet heb meegemaakt toen ik opgroeide, maar ik ben ook opgelucht dat ik als volwassene heb geleerd hoe ik het voor mezelf en mijn gezin kon doen. Mijn zoon houdt net zoveel van foto’s als ik, en ik weet dus dat hij zal opgroeien om ze in zijn eigen ruimtes tentoon te stellen. Het is zo’n eenvoudig maar belangrijk ding dat hij voor zichzelf en zijn dierbaren kan doen, en dat maakt me heel blij.
