Dit verhaal is gebaseerd op een gesprek met Erika Roberts, een 27-jarige geneeskundestudente uit Philadelphia die in München studeert. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Toen ik 16 was, deed ik mee aan een uitwisseling op de middelbare school programma naar München.
Ik hield van alles aan de stad, vooral van de vrijheid die het gaf aan kinderen van mijn leeftijd. Het openbaar vervoer was veilig en gemakkelijk bereikbaar, en ik bezocht alle culturele evenementen die mij interesseerden.
Ik had nooit verwacht dat ik hier tien jaar later nog zou wonen.
Simpele dingen in München waren spannend voor een tiener
Toen ik een tiener was, kochten mijn Amerikaanse en Europese vrienden en ik vers brood bij een bakkerij, gingen bij de rivier zitten en picknicken. Zelfs de eenvoudigste dingen voelden spannend.
Nadat ik in juni 2016 afstudeerde, wilde ik vóór de universiteit iets interessants doen. Ik probeerde mijn vader het idee te verkopen vrijwilligerswerk in een ontwikkelingsland als Cambodja.
Toen besefte ik dat de meeste van die projecten mensen met vaardigheden nodig hebben, en geen 18-jarigen met grote dromen.
Roberts ziet de bezienswaardigheden in de Duitse stad Hamburg. Met dank aan Erika Roberts
Ik volgde de traditionele route van rondreizende hogescholen in de VS. Er waren veel gesprekken over het vinden van internationale en diverse omgevingen waar je jezelf kunt uitdagen om te groeien.
Ik had het gevoel dat ik dat in Duitsland al had meegemaakt en dacht erover terug te gaan. Maar mijn vader was er tegen. We waren het erover eens dat studeren in de VS de minder risicovolle optie was.
Helaas heb ik me nooit op mijn universiteit in Massachusetts gevestigd, waar ik biochemie studeerde met een pre-medische focus. Ik had niet de onafhankelijkheid waar ik naar verlangde.
Ik wilde een balans tussen werk en privé
Ik hou ervan om verschillende perspectieven te zien, en ik had geen verbinding met mensen. Hoewel ik goede cijfers haalde, had ik niet het gevoel dat ik de volwassene werd die ik wilde zijn.
Hoewel ik wist dat het beroep van arts veel inspanning zou vergen, wilde ik ook een evenwicht bewaren tussen werk en privéleven. Een deel van mijn doel was om een topdokter te worden, maar ik verlangde ernaar een andere taal lerenreis de wereld rond en zie nieuwe culturen.
Roberts bekijkt de desserts in een wafelcafé in München. Met dank aan Erika Roberts
Uiteindelijk besloot ik in de zomer van 2017 naar Duitsland te verhuizen. Een goede vriendin vertelde me dat ze zich had aangemeld voor een overstap naar een andere school, wat me hielp een besluit te nemen. Ik bleef me ook zorgen maken over de kosten van mijn studie in de VS en de studieleningen die me boven het hoofd hing.
Mijn vader gaf zijn zegen toen hij zag hoe gemotiveerd ik was. Hij was onder de indruk van mijn onderzoek naar de lagere onderwijskosten in Duitsland, die worden toegeschreven aan het publieke financieringsmodel van het land.
Het collegegeld voor de medische school kost $ 100 per semester
Ik verliet de VS in de herfst van 2017 en heb een jaar lang Duits geleerd op een taalschool. Dan, als iemand van buiten de Europese UnieIk ging naar een voorbereidende universiteit, zodat de Duitse regering mij toestemming zou geven medicijnen te studeren.
Het was ongelooflijk hard werken, maar ik behaalde de juiste cijfers om toegelaten te worden tot de medische opleiding aan de Technische Universiteit van München. Ik heb een verblijfsvergunning voor studenten en het collegegeld kost $ 100 per semester.
Ik zit nu in mijn voorlaatste jaar en combineer studeren voor de besturen met promotieonderzoek. Ik werk ook samen met Ga nu over zee door online tips te delen over verhuizen naar Duitsland.
Roberts, die geneeskunde studeert, heeft geholpen bij operaties. Met dank aan Erika Roberts
Ondertussen zijn de beste dingen aan het leven in München het kwaliteitsvoedsel en de gemakkelijke toegang daartoe wandelen in de Alpen. Er zijn talloze culturele evenementen en reizen naar andere delen van Europa is betaalbaar en eenvoudig.
Ik mis mijn familie
Natuurlijk heeft het zijn nadelen, net als elke andere plaats. Ik vind een deel van de bureaucratie vervelend en je moet wennen aan de kortere dagen in de winter. Ik mis mijn familie ook.
Ik heb een van de drie Amerikaanse medische licentie-examens afgerond en moet een residentie in de VS voltooien om de volledige vrijheid te hebben om in Amerika te oefenen.
Toch heb ik blijvende vriendschappen gesloten en heb ik vertrouwen in mijn toekomst. Het was een enorme stap, maar ik nam de juiste beslissing toen ik op 19-jarige leeftijd de Atlantische Oceaan overstak.
