Toen ik op mijn fiets door het land fietste, bracht ik zes tot negen uur per dag door in het zadel – bijna drie volle maanden.
Het heeft veel mensen doen afvragen: Waar heb jij de hele dag naar geluisterd?
“Was het vooral muziek, of meer? audioboeken, podcasts?” vroeg een vriend van mij toen we na thuiskomst wat gingen drinken in een bar. “Wat stond er op je afspeellijst?”
‘Niets,’ zei ik.
Ze fronste een beetje, alsof ze me verkeerd had verstaan. “Wat bedoel je met ‘niets?'”
“Ik bedoel, niets. Ik luister nergens naar als ik rijd”, antwoordde ik. “Ik draag niet eens oordopjes.”
Je kon de raderen van haar geest tot stilstand zien komen. “Wat maakt het uit. Jij… je rijdt gewoon mee… waarin? In totale stilte?”
‘Min of meer,’ zei ik lachend.
“Allll dayyy longgg??”
“Ja.”
Ze was stomverbaasd. “Ik zou compleet gek worden.”
En mijn vriendin was niet de enige die verbaasd was. Toen bijna iedereen hoorde dat ik een cross-country fietstocht van ruim 6.000 kilometer had volgehouden, leek het volkomen stomverbaasd, bijna beroofd. Ik begon te beseffen dat hoewel de meeste mensen het behoorlijk intimiderend vinden om de hele VS door te fietsen, ze zich vaag kunnen voorstellen hoe het zou zijn als een fysieke uitdaging: Intimiderend, zeker, maar je steekt gewoon je kont in het zadel en blijft doorgaan, en je komt er wel. Dat willen ze niet Doen die epische, vermoeiende rit, maar ze kunnen het wel begrijpen Het.
Maar het idee om alles te vermijden mediade hele dag? Ze hebben geen mentale uitrusting om zich dat voor te stellen. Het breekt volledig hun model van hoe de wereld werkt.
Maar hier is het punt: het is best wel geweldig.
Stilte is goud
Het punt is dat ik niet een soort anti-technologie, anti-schermen man ben. Ik mijd de media niet uit principe, zoals een van onze moderne woestijnprofeten met wilde ogen. Integendeel. Zelfs als ik aan het fietsen ben, gebruik ik mijn telefoon heel veel: om te navigeren, om het weer te checken (tornado-waarschuwingsapps zijn vooral handig in Kansas, kan ik je vertellen), of gewoon om rond te slenteren. sociale media.
Maar tijdens het fietsen zelf? Stilte, zo blijkt, is goud waard.
Een deel van de reden waarom ik tijdens het rijden geen oordopjes draag, is veiligheid. Ik rijd vaak over kleinere provinciale wegen met SUV’s en 16-wielers hoosen voorbij, amper een paar meter verderop. Ik wil voelen wanneer ze achter mij aankomen. Ik wil het dopplergeluid van een naderende motor kunnen horen. Ik heb ooit een paar oordopjes geprobeerd die het geluid van buitenaf doorlieten, wat werkte. Toch was ik bang dat ik te veel in de muziek zou opgaan en niet meer op mijn hoede zou zijn voor het verkeer. Dus heb ik ze gedumpt.
Maar ik merkte dat ik het niet miste. Het blijkt dat als ik de media zeven uur lang uitzet, mijn fietsbrein naar een aantal echt interessante plekken gaat.
Eén van de dingen van fietsen is dat je geest tegelijkertijd bezig en vrij is. Fietsen vereist dat je veel constante, kleine beslissingen neemt: vermijd dat kuiltje, pas op voor die voetganger, zwenk rond dat sterrenbeeld van gebroken glas bij de stoeprand. Je moet waakzaam zijn. De psycholoog Nick Moore schrijft over hoe het navigeren door het verkeer op de fiets een ‘minutieus gefocuste staat’ vereist. De wereld krimpt ineen tot ‘een ruimte van slechts een paar centimeter breed en een miljoen kilometer lang, waarbuiten niets bestaat’.
Maar deze beslissingen zijn dat niet moeilijk te maken, en ze zijn snel voorbij, dus ik raak er niet mentaal uitgeput door.
Een feest voor de zintuigen
Ondertussen is er een hoop stimulatie. Langlaufen is een feest voor de zintuigen. Bij aankomst een stadIk liep langs sierlijke graffiti in spoorwegonderdoorgangen en verwonderde me over de vaak gecorrodeerde architectuur aan de rand van de stad. In de binnenstad, zou ik doen horen dingen – flarden van afgeluisterde gesprekken van mensen die ik tegenkwam, of stukjes Bhangra-muziek die uit een fastfoodrestaurant klonk.
In het diepe landschap van de Great Plains passeerde ik uitgestrekte machines voor het water geven van gewassen – verspreid over de velden als een enorme wandelende tak – en zag hoe het in de ochtend tot leven kwam en mistwolken over de groene tarwe en maïs blies. Ik zag verkeersborden vol kogelgaten, een gezwollen rivier die tijdens een stormvloed een SUV had opgeslokt, en een enorme longhorn die me strak aanstaarde terwijl ik zenuwachtig voorbijreed. In de Rocky Mountains kwam ik een zestienwieler tegen die een enkel blad voor een windturbine vervoerde dat zo groot was dat het de lengte van een stadsblok had.
Je zintuigen hebben het gevoel dat ze voortdurend op een ongestresste manier bezig zijn, alsof je lichaam voortdurend aantekeningen maakt over de wereld om je heen.
Het is een mooi samenspel van krachten: fietsen houdt je hersenen bezig met een wirwar van kleine beslissingen, terwijl je je geest ook voedt met het kilte en prachtige spektakel van de wereld als geheel. Samen lijkt het mijn achterhersenen losser te maken en in een nieuwe, meditatieve versnelling te zetten.
Ideeën bedenken
Vaak merkte ik dat ik nadacht over ideeën die werden veroorzaakt door de wereld om me heen. Terwijl ik door Trenton, New Jersey reed, passeerde ik een krakkemikkig stripwinkeltje met een taekwon-do-tent naast een hete yogasalon, en ik begon me te verbazen over de manier waarop Amerika zoveel van de historische fysieke/mentale/spirituele fitnessculturen van de wereld heeft gefagocyteerd en ze, zoals Borg, heeft geabsorbeerd in de puriteinse zoektocht om ons gevallen, luie gnostische zelf te verbeteren.
Ik zal ook ontdekken dat ik, bijna zonder het te merken, dat wel ben mediteren over een groter levensprobleem: een uitdaging op het werk, een herinnering aan mijn overleden moeder, een vriend die ik wilde bellen, een passage uit een boek dat ik vergeten was, maar dat me nu enorm intrigeert. Ik vermoed vaak dat die diepe, levensbooggedachten juist opkomen vanwege de merkwaardige, tripartiete mentale toestand van fietsen. De bovenste laag van waakzaamheid houdt mij gefocust, de prikkels van de wereld inspireren tot ideeën, terwijl de diepe oceaan van mijn latente geest rustig ronddraait – totdat plotseling een ‘aha’-moment de oppervlakte doordringt, als een kuifdolfijn.
Nu wil ik de mentale toestand van fietsen in stilte niet overdrijven! Dit gaat niet over het ervaren van zielsverbrijzeling Eet-Bid-Heb doorbraken daar in het zadel. Ik heb geen inzichten op Einstein-niveau gehad. Het is meer alsof het een nuttig element creëert sfeer in de geest. Ik kom minder zenuwachtig terug, meer bereid om met de dagelijkse denkwijze van het leven om te gaan.
Zou het luisteren naar muziek, podcasts of audioboeken die betovering verbreken? Zou het dat gevoel van flow blokkeren? Ik vermoed van wel. In mijn dagelijks leven ben ik niet van plan om te stoppen met het luisteren naar muziek of te stoppen met scrollen op mijn telefoon. Ik ben een nerd; Ik hou ervan om te marineren in nieuws en essays over wetenschap En technologie en cultuur.
Maar onderweg heb ik stilte nodig.
