Wat Wilcox betreft, hij behoort al lang tot die kleine groep privacy-fanaten die zijn simkaarten contant kopen onder een valse naam. Maar hij hoopt dat Phreeli een gemakkelijker pad zal bieden – niet alleen voor mensen zoals hij, maar ook voor normies.
“Ik ken niemand die dit ooit op geloofwaardige wijze heeft aangeboden”, zegt Wilcox. “Niet de gebruikelijke telecom-strip-mining-your-data-telefoon, geen hackertelefoon met zwarte capuchon, maar een privacy-is-normale telefoon.”
Toch hebben genoeg technologiebedrijven privacy als een kenmerk van hun commerciële product gepromoot, waardoor afgematte consumenten zich misschien niet zullen aansluiten bij een winstgevende telecomorganisatie als Phreeli die beweert anonimiteit te bieden. Maar Cohn van de EFF zegt dat Merrills staat van dienst laat zien dat hij de strijd tegen surveillance niet alleen gebruikt als marketinggimmick om iets te verkopen. “Omdat ik Nick al een hele tijd in de gaten houd, is het voor hem allemaal een middel om een doel te bereiken”, zegt ze. “En het einde is privacy voor iedereen.”
Merrill misschien niet zoals de implicaties van het beschrijven van Phreeli als een mobiele provider waarbij elke telefoon een brandertelefoon is. Maar daar bestaat weinig twijfel over sommige van de klanten van het bedrijf zal de privacybescherming voor misdaad gebruiken, net als bij elk toezichtbestendig hulpmiddel, van Signal tot Tor tot koffers met contant geld.
Phreeli zal in ieder geval geen platform bieden voor spammers en robocallers, zegt Merrill. Zelfs zonder de identiteit van de gebruikers te kennen, zegt hij dat het bedrijf dat soort slecht gedrag zal blokkeren door het aantal oproepen en sms-berichten dat gebruikers mogen gebruiken te beperken en door gebruikers te verbieden die het systeem lijken te bespelen. “Als mensen denken dat dit een veilige haven is voor misbruik van het telefoonnetwerk, zal dat niet werken”, zegt Merrill.
Maar sommige klanten van zijn telefoonbedrijf zullen, tot spijt van Merrill, slechte dingen doen, zegt hij – net zoals ze soms deden met betaaltelefoons, die anonieme, op contant geld gebaseerde telefoondienst die ooit in elk blok van Amerikaanse steden bestond. “Je stopte er een kwartje in, je hoefde je niet te legitimeren en je kon bellen wie je wilde”, herinnert hij zich. “En 99,9 procent van de tijd deden mensen geen slechte dingen.” De kleine minderheid die dat wel was, zo betoogt hij, rechtvaardigde niet de onvrijwillige maatschappelijke afglijden naar het cellulaire panopticon waarin we vandaag de dag allemaal leven, waar een telefoontje niet gebonden zijn aan vrij verhandelde gegevens over de identiteit van de beller is een zeldzaam verschijnsel.
