Verhaal: Twee technologiegiganten racen om AI en technologie in de echte wereld te integreren. Terwijl Eva Kim (Greta Lee) het wil gebruiken om de mensheid te helpen, is Julian Dillinger (Evan Peter) van plan wapens te maken. Omdat hun digitale creaties in de echte wereld maar 29 minuten kunnen duren, gaan ze op zoek naar de oplossing: de Permanence Code. Dillinger stuurt een geavanceerd programma, Ares (Jared Leto), naar de echte wereld om de code op te halen, maar de superintelligente en zelfbewuste Ares twijfelt aan de programmering ervan. Beoordeling: Terwijl het debat over AI versus de mensheid voortduurt, gaat Tron: Ares verder waar Tron: Legacy (2010) ophield en vraagt zich af: wat zou er gebeuren als programma’s van The Grid de echte wereld zouden betreden? Het verhaal van David DiGilio onderzoekt dit via een geavanceerd programma, Ares, ook wel bekend als de Master Control in The Grid. Julian gebruikt het om investeerders te laten zien welke macht wereldleiders kunnen uitoefenen met bewapende programma’s – zoals een supertank die wordt bestuurd door een supersoldaat. Maar Ares, meer zelfbewust dan bedoeld, maakt een scherpzinnige observatie: “Het volgen van richtlijnen is niet het doel van de programma’s, maar programmeren.” Het verhaal contrasteert vervolgens technologie als kracht voor gezondheidszorg, onderwijs en armoedebestrijding met het misbruik ervan voor hebzucht en vernietiging.Het verhaal is vrij eenvoudig en biedt weinig nieuws. Het scenario van Jesse Wigutow heeft tijd nodig om zijn ritme te vinden en voelt in het eerste bedrijf teleurstellend aan. Regisseur Joachim Rønning behoudt echter een sterke grip op de presentatie. Het verhaal neemt misschien een achterbank in, maar de beelden maken dit ruimschoots goed. Strakke, neonverlichte achtervolgingen en strak gechoreografeerde actiescènes houden de energie de hele tijd hoog. Lichtcycli die fel rood oplichten tegen pikzwarte stadsgezichten creëren een hypnotiserend spektakel waar je moeilijk van weg kunt kijken.Er zit ook een flinke dosis nostalgie in, niet alleen voor fans van de originele Tron (1982), maar voor iedereen die van de jaren 80-esthetiek houdt. Ares’ overpeinzingen over waarom Depeche Mode cooler is dan Mozart zullen muziekliefhebbers doen glimlachen als herkenning. De soundtrack en achtergrondmuziek vormen de derde krachtpijler van de film. Visueel spectaculaire films vertrouwen vaak op hun geluidsontwerp, maar Nine Inch Nails tilt het hier naar een ander niveau.Met 118 minuten is het tempo levendig, hoewel het weinig ruimte laat voor diepere wereldopbouw of karakterbogen. De film is niet bepaald een echt wilsstrijd met hoge inzet. Jared Leto is meeslepend als de AI-mensachtige Ares, maar zijn karakter mist emotionele diepgang en ontwikkeling. Greta Lee levert een prima prestatie, al blijft haar rol onderschreven. Jodie Turner-Smith brengt kracht en evenwicht als antagonist Athena, terwijl Peter Evans zorgt voor een passend dreigende Julian.Met zijn oogverblindende beelden, meeslepende soundscape en gelikte actie, Tron: Ares is alleen al vanwege het spektakel te bekijken en het beste te bekijken op het grote scherm.
