Er zijn programma’s die aanvoelen als een warme, donzige deken die zich om de kijker wikkelt, waardoor ze veilig zijn – en dan is er ‘Black Mirror’. De sciencefiction-anthologiereeks van Charlie Brooker is een soort hedendaagse ‘Twilight Zone’ die onze relatie met technologie onder de loep neemt, en is meestal net zo geruststellend als een bevroren sneeuwbal in het gezicht. Ondanks het niet zo vrolijke karakter kreeg de show in 2014 een werkelijk fantastische kerstspecial met de aflevering ‘White Christmas’, die volgde op drie verhalen die op eerste kerstdag werden gedeeld door twee mannen genaamd Matt (Jon Hamm) en Joe (Rafe Spall). “White Christmas” is een fenomenale “Black Mirror”-aflevering waarin enkele van de meer inventieve concepten van de show voorkomen, waarbij een van de verhalen daar zelfs aan bijdraagt inspireerde de nachtmerrieachtige Apple TV-hit ‘Severance’.
Dus waarom is “Black Mirror” niet nog een ronde teruggekeerd naar de vakantie? Volgens regisseur Carl Tibbetts, die niet alleen ‘White Christmas’ regisseerde, maar ook de veelgeprezen aflevering ‘White Bear’ met Aaron Paul in de hoofdrol, is het allemaal gewoon een kwestie van het vinden van het juiste materiaal. In een interview met RadioTijdenlegde de regisseur uit dat er een bepaald soort verhaal nodig is om dingen in de kersttijd te kunnen afspelen. En dat niet alleen, maar als je eerste kerstaflevering net zo goed is als ‘White Christmas’, kan het een beetje intimiderend zijn om het zelfs maar te proberen.
Bij een Black Mirror Kerstspecial hoort een echt bijzonder verhaal
Toen hij terugkeek op de aflevering en zich afvroeg of Brooker ooit open zou staan voor nog een kerstspecial, was Tibbetts ervan overtuigd dat het iets heel unieks zou moeten zijn om ze terug naar de kerst te laten gaan: goed:
Je moet een goed verhaal hebben. Je moet een goede reden hebben om iets voor Kerstmis te maken. Ik weet niet waarom ze het deden, ik heb het ze nooit gevraagd. Het is leuk en gek, maar ik denk dat als ze een goede reden hebben, als Charlie een heel goed idee heeft om iets voor Kerstmis te maken, hij er weer voor zal gaan.’
Tibbetts heeft eerlijk gezegd gelijk, want die zijn er veel geweldige kerstafleveringen van shows die er zijn, maar er zijn net zo veel slechte of totaal vergeetbare. “White Christmas” werkt omdat het zo goed in elkaar zit, en het kerstelement door het hele verhaal heen is verbonden zonder aanmatigend te zijn, wat moeilijk kan zijn om opnieuw voor elkaar te krijgen. De toon precies goed houden was de eerste keer immers al uitdagend genoeg, en toch een deel van het verhaal voor “White Christmas” werd geknipt omdat het te somber washet is nog steeds serieus feel-bad-entertainment. Als het idee klopt, kunnen we opnieuw een “Black Mirror”-kerstspecial zien, maar het zou eerlijk gezegd een beetje een kerstwonder zijn.
