Verhaal: Claire wordt per ongeluk vergeten tijdens de kerstvoorbereidingen. Terwijl haar familie haar probeert te vinden, vallen hun perfecte vakantieplannen uiteen, totdat Claire’s terugkeer hen eraan herinnert wat Kerstmis echt speciaal maakt. Beoordeling: Kerstfilms leunen al lang op mannelijke perspectieven, zelfs in verhalen vol moeders, vrouwen, zussen en vriendinnen. Oh. Wat. Plezier. probeert die onevenwichtigheid te herstellen via Claire Clauster (Michelle Pfeiffer), een overgeïnvesteerde huisvrouw die zich hardop afvraagt: “Waar zijn de vakantiefilms over moeders?” Het is een charmante, zelfbewuste provocatie, een provocatie die de film serieus neemt als hij een feestelijke ode wil maken aan de vaak onzichtbare arbeid van vrouwen. Maar ondanks de oprechte bedoelingen en de gegronde uitvoering van Pfeiffer, vormt deze door Michael Showalter geregisseerde dramaserie zijn ideeën nooit volledig tot een gedenkwaardig of emotioneel resonerend vakantieaanbod. Claire, een moeder van drie kinderen uit Houston, heeft decennia lang Kerstmis met bijna religieuze hartstocht georkestreerd. Haar volwassen kinderen – de verantwoordelijke Channing (Felicity Jones), de chaotische Taylor (Chloë Grace Moretz) en de zwervende Sammy (Dominic Sessa) – verwachten haar tradities en lekkernijen zonder een zweem van wederzijdse inspanning. Haar man (Denis Leary), beminnelijk maar verbazingwekkend onbewust, ziet het seizoen als iets dat om hem heen gebeurt. Het voorrecht van de familie is duidelijk, ook al wordt het nauwelijks ter discussie gesteld, en je zou willen dat de film zelfs maar een regel had gewijd aan de uitleg hoe deze voortdurend afgeleide mensen zich hun perfecte huis veroorloven. Het enige wat Claire in ruil daarvoor wil, is een nominatie voor de ‘Holiday Mom’-wedstrijd, georganiseerd door haar favoriete ster overdag, Zazzy (een amusant verhoogde Eva Longoria). Maar haar vriendelijke hints worden niet erkend, en de laatste druppel komt wanneer de familie haar letterlijk vergeet op weg naar een kerstconcert: kaartjes die ze zelf heeft gekocht. In een impulsieve daad van rebellie verdwijnt Claire, waardoor de Clausters gedwongen worden de chaos te ervaren waar ze hen jarenlang tegen heeft beschermd. De cast is zonder twijfel de grootste attractie van de film. Jason Schwartzman schittert als Channings oprechte echtgenoot; Joan Chen zorgt voor een fris komisch tintje als de verwaande buurvrouw; Daniëlle Brooks duikt op in een korte maar pittige cameo. Hun aanwezigheid, gecombineerd met het gezellige productieontwerp en de warm verlichte interieurs van de film, geeft Oh. Wat. Plezier. een verhoogde glans, een welkome afwisseling van de lopende band van low-budget vakantietarieven. Maar uitvoeringen kunnen slechts zoveel doen tegen een teleurstellend dun script. Het scenario, geschreven door Showalter en Chandler Baker, kent veel personages één bepalende eigenschap toe en gaat verder alsof dat genoeg is om een geloofwaardig gezin op te bouwen. Zelfs Claire, bedoeld als de emotionele kern van de film, is zo breed geformuleerd als het archetypische ‘Everymom’ dat haar de nuances of tegenstrijdigheden zijn ontzegd die haar echt overtuigend zouden kunnen maken. Pfeiffers talent verleent haar waardigheid en humor, maar het schrijven komt haar zelden tegemoet. De film is het meest overtuigend als het gaat om het catalogiseren van Claires grieven: het onzichtbare emotionele werk, de eindeloze verwachtingen, de ondankbare rituelen. Een groot deel ervan zal pijnlijk waar klinken voor overbelaste ouders, hoewel het niet aflatende spervuur van klachten uiteindelijk van herkenbaar naar somber zal overhellen. Wat problematischer is, is dat de film zelden verwoordt wat Claire uit deze relaties haalt of waarom deze tradities ertoe doen. De Clausters zelf lijken niet bijzonder geïnteresseerd in de festiviteiten waar ze zich over uitput. Tegen de tijd dat de voorspelbare verzoening er is, Oh. Wat. Plezier. voelt minder als een volledig gerealiseerde verkenning van het moederschap en meer als een licht afgestofte kerstkaart – lief maar generiek, oprecht maar niet gaar. Als je er samen met je moeder naar kijkt, kun je misschien wel punten verdienen, en er schuilt troost in de warme gloed ervan, maar dit is een vakantiefilm die genoegen neemt met ‘leuk’, terwijl het echt speciaal had kunnen zijn.
