Tot op zekere hoogte zijn auto’s fantastische uitvindingen die het gemakkelijk maken om naar verre oorden te komen en deuren te openen voor nieuwe plekken om te wonen, werken of spelen. Maar er is een omslagpunt wanneer de gebouwde omgeving en ons leven zijn ingericht rond motorvoertuigen, waarbij de voordelen ongedaan beginnen te worden. Bouwen om voorrang te geven aan ruimtevretende auto’s brengt een lange lijst van negatieve externe effecten met zich mee.
In de Griekse mythologie vervulde de god Dionysus koning Midas zijn wens om de macht te krijgen om alles wat hij aanraakte in goud te veranderen. Midas geniet van de moeiteloze rijkdom: voorwerpen, meubels en zelfs de grond onder hem veranderen in goud. De Midas-aanraking was geweldig tot hij wilde eten of drinken of gewoon zijn dochter wilde knuffelen.
Er zit een koning Midas-aspect aan motorvoertuigen, dit technologische geschenk dat overvloed beloofde en opleverde totdat het een vloek werd.
{“blockType”:creator-network-promo”,”data”:{“mediaUrl””,”headline””Urbanism Speakeasy”,”description”” Sluit u aan bij Andy Boenau terwijl hij ideeën onderzoekt die de status quo van de infrastructuur liever stil zou houden. Ga voor meer informatie naar urbanismspeakeasy.com. “substackDomain”:https://www.urbanismspeakeasy.com/”, “colorTheme”:groen”, “redirectUrl””}}
Persoonlijke auto’s vergrootten de mogelijkheden als nooit tevoren. Het Amerika van na de Tweede Wereldoorlog zag het autobezit exploderen van 25 miljoen in 1945 tot meer dan 100 miljoen in 1970. De toegang tot een gezinsauto maakte afgelegen plaatsen levensvatbaar om te wonen, werken en spelen, waardoor een uitbreiding van de middenklasse in voorheen landelijke gebieden werd aangewakkerd. Er ontstond een heel autogericht ecosysteem.
De belofte van vrijheid en rijkdom hield stand totdat steden en voorsteden zich begonnen te optimaliseren voor de doorvoer van voertuigen in plaats van lokale toegang en mobiliteit.
Wanneer alles verandert in asfalt
Net zoals Midas ontdekte dat hij geen gouden voedsel kon eten, ontdekken wij dat auto-afhankelijke plaatsen niet de menselijke activiteiten kunnen ondersteunen waarvoor ze bedoeld waren. Dezelfde infrastructuur die verbinding beloofde, isoleert nu. Wat begon als vrijheid veranderde in verplichting.
Amerikaanse steden besteden nu ergens tussen een derde en de helft van hun landoppervlak aan straten, parkeerterreinen en garages. In het centrum van Los Angeles neemt parkeren meer ruimte in beslag dan alle gebouwen bij elkaar. We hebben zoveel van de bestemmingen bestraat die auto’s ons moesten helpen bereiken.
De economische kosten van autoafhankelijkheid zijn op het niveau van de huishoudens enorm. Transport is vaak de op een na grootste kostenpost, na huisvesting, en neemt tot 30% van het gezinsinkomen in beslag. Het ‘drive until you kwalificatie’-fenomeen duwde gezinnen in de richting van betaalbare woningen in de buitenwijken, om hen vervolgens te belasten met woon-werkverkeer dat tijd en geld verslond. Het aantal wanbetalingen op autoleningen is met 50% gestegen in de afgelopen vijftien jaar en in 2024 bereikten de inbeslagnames van auto’s het hoogste aantal sinds 2009.
Ondertussen vraagt de infrastructuur zelf om constante financiering. Wegen, bruggen en parkeerconstructies verslechteren sneller dan gemeenten ze kunnen onderhouden. De American Society of Civil Engineers schat dat er een achterstand van meerdere biljoenen dollars bestaat in uitgesteld transportonderhoud. Elke kilometer weg vereist voortdurende investeringen die onroerendgoedbelastingen in uitgestrekte ontwikkelingspatronen vaak niet kunnen ondersteunen.
De isolatieparadox
Autoafhankelijkheid beloofde mobiliteit, maar zorgde voor immobiliteit voor iedereen die geen voertuig had of niet kon autorijden. Kinderen verliezen hun onafhankelijkheid omdat er niets meer op loop- of fietsafstand is, en ouderen worden geconfronteerd met isolatie als ze niet meer veilig kunnen autorijden. Mensen met een beperking, mensen die zich geen auto kunnen veroorloven en mensen die simpelweg liever niet autorijden, komen vast te zitten op plaatsen zonder praktische mobiliteitsalternatieven.
De afstanden zelf werden barrières. Als buurtwinkels plaatsmaken voor grote retailers die kilometers ver weg liggen, als scholen autorijden vereisen in plaats van lopen, als sociale ruimtes alleen bestaan als geïsoleerde bestemmingen in plaats van als toevallige ontmoetingen, verzwakt de gemeenschap zelf. Buren passeren elkaar met een snelheid van 70 kilometer per uur op verkeersaders met zes rijstroken, in plaats van met een snelheid van 5 kilometer per uur op trottoirs. De ‘derde plaatsen’ die het gemeenschapsleven verankerden (cafés, parken, pleinen, enz.) verdwenen in de autogerichte strip- en winkelcentra.
De gezondheidstol
De vloek van koning Midas strekt zich uit tot onze lichamen. Voertuiggerichte ontwikkeling hangt sterk samen met obesitas, hart- en vaatziekten en aandoeningen van de luchtwegen. Wanneer lopen onpraktisch wordt en autorijden verplicht wordt, verdwijnt fysieke activiteit uit de dagelijkse routines. Luchtvervuiling door voertuigen draagt bij aan astma, vooral bij kinderen die in de buurt van grote wegen wonen.
Bij verkeersongevallen komen jaarlijks 40.000 Amerikanen om het leven en raken er honderdduizenden gewond. Grotere voertuigen, snellere voertuigen en onoplettend rijgedrag creëren een steeds dodelijkere omgeving.
Het doorbreken van de vloek
Koning Midas smeekte uiteindelijk Dionysus om zijn wens ongedaan te maken en de gouden aanraking weg te wassen. Net als Midas is onze situatie oplosbaar.
Mensen herontdekken dat buurten kunnen worden gepland en ontworpen op een menselijke schaal die motorvoertuigen verwelkomt zonder het goede leven te ondermijnen. Bestemmingshervormingen die ontwikkeling voor gemengd gebruik mogelijk maken, vormen het allerbelangrijkste uitgangspunt. Wanneer iemand naar een winkel kan lopen, naar zijn werk kan fietsen of met het openbaar vervoer naar sociale activiteiten kan gaan, wordt de auto weer een nuttig hulpmiddel in plaats van een ijzerbehoefte. Maar dat gebeurt alleen als een lokale overheid een verscheidenheid aan landgebruik in buurten legaliseert.
Auto’s zijn fantastische uitvindingen. Het Midas-probleem ontstaat wanneer we alles eromheen optimaliseren, wanneer we het gebruik ervan verplicht stellen en wanneer we alternatieven elimineren. Een stad waar mensen kunnen kiezen om te rijden, lopen, fietsen of het openbaar vervoer te nemen, afhankelijk van hun behoeften, is fundamenteel anders dan een stad waar autorijden de enige optie is.
Het Midas-verhaal eindigt met de koning die door lijden wijsheid leert. We hebben behoorlijk wat te lijden gehad van de gebouwde omgeving. Maar zelfs in het echte leven kunnen de dingen uiteindelijk beter worden.
{“blockType”:creator-network-promo”,”data”:{“mediaUrl””,”headline””Urbanism Speakeasy”,”description”” Sluit u aan bij Andy Boenau terwijl hij ideeën onderzoekt die de status quo van de infrastructuur liever stil zou houden. Ga voor meer informatie naar urbanismspeakeasy.com. “substackDomain”:https://www.urbanismspeakeasy.com/”, “colorTheme”:groen”, “redirectUrl””}}
Nieuwsbron
