Iets meer dan twee jaar geleden werd ik wakker in mijn kinderkamer slaapkamer voor het eerst in meer dan drie decennia.
Ik was niet alleen thuis voor een bezoekje. Sterker nog, ik was niet eens terug bij mijn ouders. Toen ik 41 jaar oud was, trok ik bij mijn 88-jarige grootmoeder in om voor haar te zorgen. (Ik noem haar Mamaw zoals het goed is Texaanse jongen zou.)
Mijn familie wist al die tijd dat de Mamaw op een dag niet langer alleen zouden kunnen leven. Omdat mijn grootmoeder weigerde haar eigen huis op te geven, heb ik dat aangeboden intrekken.
Het leek mij het meest logisch om mee te verhuizen mamaw
Toen ik een kind was, woonden Mamaw, mama en ik samen in dit huis. Mamaw werd als een secundaire ouder voor mij. In de loop van vier jaar leerde ze me de geneugten van oude musicals en het spelen van kaartspellen die veel te geavanceerd waren voor zevenjarigen.
Nu ik in de veertig ben, woon ik weer bij Mamaw omdat dat het meest logisch is. De logistiek was een stuk eenvoudiger dan dat mijn moeder haar leven ontwortelde en de primaire verzorger rol.
De auteur en haar grootmoeder. Met dank aan Ginny Pruet
Als alleenstaande zonder kinderen en zonder hypotheek was het voor mij het meest logisch om hier in te trekken. Omdat ik me geen zorgen hoefde te maken over de verkoop van een huis of het ontwortelen van een gezin om bij Mamaw in te trekken, verliep het proces relatief naadloos – afgezien van het verhuizen van alle boeken.
Gelukkig doe ik dit niet alleen. Mijn familie heeft zijn eigen versie van de sandwich generatie. Een recent ontslag maakte mijn werksituatie iets ingewikkelder, omdat Mamaw wat extra zorg nodig had. Nu komt mijn moeder de meeste weekdagen langs om huisbezoeken, afspraken en andere zorgtaken af te handelen terwijl ik werk en op zoek ben naar een baan.
Leven bij mijn grootmoeder is niet gemakkelijk, maar er zijn mooie momenten
Ik probeer hier geen martelaar te zijn. Bij Mamaw intrekken was geen onbaatzuchtige opoffering waarvoor ik een schouderklopje verwacht. Ik geniet echt van haar gezelschap, en we kunnen goed met elkaar overweg als ze niet weigert te lunchen of mijn kat die op haar schoot ligt te dutten als excuus gebruikt om haar fysiotherapie niet te doen.
Ik heb haar kennis laten maken met de heilzaamheid die er is’De Grote Britse Bake-Off “en de brutaliteit van play-off hockey, en ach, ze was zelfs vreemd gefascineerd door het kijken naar mijn marathonsessies van” Animal Crossing.
Begrijp me echter niet verkeerd: het is niet altijd gemakkelijk. Er zijn doktersafspraken, thuiszorgsessies – allemaal terwijl ze werkvergaderingen probeert te combineren, en de altijd aanwezige strijd om haar voldoende te laten eten en drinken.
Ik geniet van de laatste jaren die ik met haar heb doorgebracht
Nu ik 90 jaar oud ben, is het moeilijk om de veranderingen te negeren die ik in deze twee korte jaren in haar gezondheid heb gezien.
De omstandigheden hebben ons door de jaren heen keer op keer bij elkaar gebracht. Ze is er vaker voor me geweest dan ik kan tellen, en ik ben maar al te blij dat ik in de situatie verkeer dat ik die gunst kan teruggeven.
En wie gaat er nog meer elke weekavond met mij naar ‘Jeopardy’ kijken?
