Het moderne Chud Grifter Industrial Complex is een economische motor op zichzelf – een grenzeloze, ongewassen zee van reactionaire YouTube-kanalen, TikTok-accounts en Reddit-threads, allemaal met het uitdrukkelijke doel om alle ‘nerdcultuur’-media af te breken die als te walgelijk wakker worden beschouwd (of, weet je, waar een vrouw in zit). In het begin van de jaren 2000 was de digitale infrastructuur die ervoor zorgde dat deze tumor in het culturele discours kon gedijen nog lang niet zo volledig gevormd, maar de inhoud van de reactionaire woede bleef niettemin bestaan.
Neem bijvoorbeeld ‘Battlestar Galactica’, met name de herstart van Syfy uit 2003. Tegenwoordig wordt de serie aangekondigd als een genreklassieker die zijn tijd jaren vooruit is en nieuwe wegen heeft ingeslagen met zowel het genre als de overkoepelende verhaalstructuur. Jaren voordat ‘The Walking Dead’ of ‘Game of Thrones’ sciencefiction- en fantasyprogramma’s met een groot budget tot de dominante kracht op televisie maakten, vormde ‘Battlestar Galactica’ een vroege blauwdruk. Destijds was er echter opmerkelijk verzet tegen de herstart, geleid door zelfverklaarde fans van de originele serie uit 1978.
Katee Sackhoff, die in de remake toppiloot Starbuck speeldekreeg bijzondere haat, omdat haar karakter in het origineel een man was. “De eerste keer dat we naar Comic-Con gingen, hadden ze ons in hal H en werd ik uitgejouwd”, herinnerde Sackhoff zich tijdens een optreden op “De Joe Rogan-ervaring.” Gelukkig kon ze het geluid op dat moment grotendeels buitensluiten. “Nu zou het me waarschijnlijk breken”, vervolgde ze, “maar toen ik 23 was, dacht ik: het was als de gelukzalige onwetendheid van de jeugd.”
Battlestar Galactica legde zijn vroege haters snel het zwijgen op
Tegenwoordig is het moeilijk voor te stellen dat iemand de kant van de kortstondige serie uit de jaren zeventig zou kiezen de veelgeprezen reboot van “Battlestar Galactica”.maar dat was al vroeg het sentiment onder veel vocale critici. Het succes van de nieuwere show overschaduwde echter al snel het kortzichtige seksisme op het vroege internet.
“Het begon langzaam mensen voor zich te winnen,” zei Sackhoff tegen Rogan, “en daarna ging ik naar de gevangenis en de rij zou langer zijn, en de mensen zouden meer steun bieden, en mensen zouden zeggen: ‘Ik wilde het niet leuk vinden, en ik vind het geweldig.'” Dat gezegd hebbende, het was een tijdje moeilijk. Toen Sackhoff hoorde dat de herstart online veel ophef veroorzaakte, ging ze zelf op zoek, maar ontdekte dat mensen het idee haatten.
“Ik logde in en zag deze draad, en alleen al door de haat die ik in deze draad kreeg, dacht ik: ‘Oh, Google jezelf niet'”, legde Sackhoff uit. “Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niet van streek maakte, maar gelukkig waren er genoeg mensen die voorstander waren van de show, zodat ik er echt geen aandacht aan besteedde.”
Fans waren niet de enigen die Katee Sackhoff besmeurden voor Battlestar Galactica
We weten allemaal dat ‘fans’ van bepaalde genre-eigenschappen, om het subtiel te zeggen, de slechtste kunnen zijn. Maar wanneer hetzelfde soort onverdraagzame onzin uit de mond sijpelt van de acteur die eerder de rol speelde waarin jij bent gecast? Een extra niveau van schaamte is op zijn plaats.
Dirk Benedict, beter bekend om zijn ambtstermijn van vijf seizoenen in ‘The A-Team’ uit de jaren 80 dan zijn korte rol als Starbuck in de originele ‘Battlestar Galactica’, ging in 2006 naar zijn eigen blog – tot ver in de veelgeprezen reeks van de show, let wel – om te klagen over, uh… vrouwen.
“Er was een tijd”, Benedictus schreefmet alle verbeeldingskracht en taalvaardigheid van je gescheiden oom in een Facebook-bericht na de verkiezingen: “toen mannen mannen waren, waren vrouwen vrouwen, en soms was een sigaar gewoon een goede sigaret. Maar veertig jaar feminisme heeft zijn tol geëist. De oorlog tegen mannelijkheid is gewonnen.”
Het is ironisch dat Sackhoff een platform zou vinden om het seksisme waarmee ze destijds te maken kreeg te bespreken op The Joe Rogan Experience, een podcast die de facto de standaarddrager is geworden voor precies het soort vage manosfeer van vroeger waarin Benedictus’ tirade vandaag zou passen. Moeilijker om ‘wakker’ te roepen, denk ik, als je daadwerkelijk met een vrouw praat.
