Op een zonnige zaterdagmiddag vorige maand in Los Angeles kozen opgewonden fans voor een donkere studio in CBS Television City waar een reünie met de geliefde Barone-familie van ‘Everybody Loves Raymond’ zou plaatsvinden. Liefhebbers van de Emmy-winnende sitcom kwamen bijeen voor een live opname van een 90 minuten durende 30-jarig jubileumspecial, die maandag werd uitgezonden op CBS.
“Dit is iets van het type bucketlist”, zegt Kim Brazier, een oude fan, die vanuit Gulfport, Miss, is overgevlogen. “Ik kijk alleen naar ‘Everybody Loves Raymond.’ Ik heb het op repeat staan. Ik kijk ernaar als ik me ’s ochtends klaarmaak, en het is een soort slaapliedje als ik naar bed ga.’
De populaire sitcom, die van 1996 tot 2005 negen seizoenen duurde, stond bekend om zijn hilarische weergave van de gezinsdynamiek. Ray Romano speelde de hoofdrol als sportjournalist Ray Barone, getrouwd met Debra (Patricia Heaton). Het echtpaar bracht drie jonge kinderen groot terwijl ze te maken kregen met huwelijksruzies, lastige ouderschapsmomenten en voortdurende bemoeienis van Ray’s ouders, Marie en Frank.Doris Roberts En Peter Boyle), die aan de overkant van de straat woonde met Ray’s jaloerse, onderdrukte politieagent-broer Robert (Brad Garrett).
Tijdens de reünie was de sfeer vol nostalgie toen Romano en de maker van de show, Phil Rosenthal, de live-opnames organiseerden vanuit de woonkamer die ze ooit wekelijks naar miljoenen huishoudens brachten. Voor de gelegenheid werd de set minutieus opnieuw gemaakt, inclusief de Barone-bank, die Romano nu bezit en voor de gelegenheid van huis had meegenomen.
De castleden werden de hele middag één voor één naar voren gebracht en bleven allemaal op het podium terwijl het panel groeide, waaronder Rosenthals vrouw, Monica Horan, die Roberts oude liefdesbelang Amy speelde.
Ray Romano en Phil Rosenthal lopen naar het podium voor de reünie ter ere van het 30-jarig jubileum, die net als de serie werd opgenomen voor een live studiopubliek.
(Matthew Taplinger / CBS)
De groep haalde herinneringen op aan het samenwerken met elkaar en deelde hun favoriete afleveringen, vergezeld van fragmenten op de omringende schermen met een reeks grappige regels, geïmproviseerd door Romano en Garrett, die hun mede-castmates in de maling namen. Terwijl elk segment speelde, keken Rosenthal en de cast toe, volledig geabsorbeerd met een glimlach op hun gezicht, terwijl het publiek in vervoering zat en deze gekoesterde momenten opnieuw bekeek.
Anderhalve week later, in een Zoom-interview met Rosenthal en Romano, reflecteerde laatstgenoemde op de terugkeer naar de set. “Het was emotioneel en surrealistisch. In het begin voelde het zo vreemd om terug te zijn, alsof we terug in de tijd gingen”, zegt Romano. “En nadat we een tijdje grapjes hadden gemaakt en ons op ons gemak hadden gevoeld, voelde het alsof we nooit zijn weggegaan.”
Net als de reünie werd de originele serie gefilmd voor een live studiopubliek, een bewuste keuze om de energie in de kamer vast te leggen. “We hadden mij, een komiek, en komedieschrijvers, en we wilden de lach horen”, zegt Romano.
En er werd volop gelachen. Rosenthal vertelde het publiek bij de opnames dat de cast vaak moest pauzeren na punchlines om het gelach te laten wegsterven. Af en toe, zei hij, duurde het lachen zo lang dat het uit afleveringen moest worden verwijderd. De enige keer dat het publiek niet in de problemen zat, was toen Romano ze letterlijk nodig had. Hij sneed ooit zijn hand open tijdens een scène waarin hij kaas aan het snijden was; Romano ging naar het ziekenhuis om te worden gehecht en keerde daarna terug om de aflevering af te maken.
Vanaf het podium vertelde Romano het oorsprongsverhaal van de showdie teruggaat tot zijn stand-up comedy-debuut uit 1995 in de ‘Late Show With David Letterman’. Zijn routine van vijf minuten concentreerde zich op het opvoeden van zijn peuters en verloor zijn perspectief op op volwassenen gerichte humor. Hij merkte op dat de laatste grap die hij had geschreven dateerde uit de tijd dat zijn tweelingzonen nog baby’s waren – een stukje over het rinkelen van zijn autosleutels om ze aan het lachen te maken – wat hij fysiek demonstreerde tijdens het optreden. Nadat het publiek van de “Late Show” had gelachen, ging hij nog een stap verder. ‘Ik ben blij dat je erom lachte,’ zei hij. ‘Als je dat niet had gedaan, had ik daarheen moeten komen en mijn neus in je buik moeten wrijven.’
De cast van “Everybody Loves Raymond” tijdens de opnames van de laatste aflevering van de serie, die in mei 2005 werd uitgezonden.
(Richard Cartright / CBS / AP)
Ondertussen zat Rosenthal, destijds schrijver van ABC’s sitcom ‘Coach’, thuis met Horan naar de set van Romano te kijken. Het sprak het koppel meteen aan. “Ik moest er zo hard om lachen”, zegt hij. “We hadden net een kind gekregen en het materiaal was bij uitstek herkenbaar.”
Twee weken later, toen Lettermans productiebedrijf Romano een ontwikkelingsovereenkomst aanbood, ontmoette hij Rosenthal, en de twee begonnen de sitcom vorm te geven, waarbij ze hun gevoeligheden vermengden. Rosenthal zegt dat de resulterende show een hybride werd van zijn sitcom-ervaring met Romano’s gevoeligheid dat alles in waarheid geworteld moet zijn. “Het moest echt en eerlijk aanvoelen”, zegt Rosenthal. “En je doet niets alleen maar om te lachen. We hadden een regel in de schrijverskamer: ‘Kan dit gebeuren?’ Zijn we de geloofwaardigheid zo ver aan het uitbreiden dat we de band van herkenbaarheid met het publiek verbreken?”
Ze ontwikkelden de show rond hun eigen leven, waarbij ze de Barone-kinderen modelleerden naar die van Romano en materiaal uit zijn Letterman-routine verwerkten. Het personage van Robert was gebaseerd op Romano’s echte broer, een politieagent uit New York City wiens bittere grap toen Romano een prijs won – ‘Everybody loves Raymond’ – zowel de titel van de show werd als een dialoog die zijn fictieve tegenhanger in de pilot afleverde.
Rosenthal droeg ook zijn eigen familie-inspiratie bij, waarbij hij Ray’s tv-moeder grotendeels op zijn moeder baseerde, met aspecten van die van Romano. Tijdens de jubileumspecial vertelde hij het publiek met een knipoog dat zijn moeder altijd had volgehouden dat het personage ‘overdreven’ was.
Phil Rosenthal, links, en Ray Romano op de nagemaakte set van “Everybody Loves Raymond.” (Sonja Flemming / CBS)
Brad Garrett, links, speelde Ray’s broer en Patricia Heaton, speelde Debra, Ray’s vrouw in de serie. (Sonja Flemming / CBS)
Toen het tijd was voor de casting, deden ongeveer twintig vrouwen auditie om Ray’s vrouw te spelen, maar Heaton slaagde erin en een gedurfde keuze die haar onderscheidde. Zij was de enige acteur die Romano daadwerkelijk kuste tijdens de auditie, terwijl de rest het alleen maar nabootste. Maar pas tijdens de reünie hoorde Heaton op het podium dat zij de enige was die dat had gedaan.
De reünie onthulde ook dat Garrett’s casting als Robert een verrassing was voor Romano. Zijn echte broer is kleiner dan hij, terwijl Garrett 1,80 meter lang is, wat Romano ertoe aanzet grapjes te maken dat er twee broers tegelijk waren gecast.
Rosenthal merkte op dat hij, om de schijn van nepotisme te voorkomen, zijn vrouw nooit voor de rol van Amy had voorgesteld. Het was eerder een schrijver van de show die haar naam naar voren had gebracht.
De reünie eerde ook Boyle en Roberts, die respectievelijk in 2006 en 2016 stierven. De opnames vielen samen met wat Boyle’s 90ste verjaardag zou zijn geweest, en zijn vrouw, Lorraine, zat in het publiek. Romano vertelde dat Boyle in niets leek op zijn knorrige karakter Frank. Tijdens de eerste repetitie gaf Boyle de nerveuze Romano het advies: “Het is net als water. Laat het gewoon stromen.”
Roberts was ondertussen de matriarch van de show, zowel op als buiten het scherm, bekend om het maken van potten soep in haar kleedkamer en het uitkijken naar de cast. Horan herinnerde zich Roberts als professioneel en beschermend, en wees erop wanneer iemand ongewild Horans licht in een schot blokkeerde.
Frank en Marie, gespeeld door Peter Boyle en Doris Roberts, werden herdacht tijdens de reüniespecial. De opnames vielen samen met wat Boyle’s 90ste verjaardag zou zijn geweest.
(Robert Voets / CBS)
Later op de middag kwam er nog een aangrijpend moment toen Madylin Sweeten en jongere broer Sullivan Sweeten, die de kinderen van Ray en Debra speelden, Ally en Michael Barone, zich bij het panel voegden. Madylin was 5 toen de show begon, terwijl Sullivan 16 maanden oud was. Zijn tweelingbroer, Sawyer, die ook in de show verscheen als Michael’s tweelingbroer, Geoffrey, overleed in 2015 door zelfmoordvlak voor zijn twintigste verjaardag.
Sprekend over zijn overleden broer, zei Sullivan dat hij positief probeert te blijven door na te denken over zijn beste momenten met Sawyer, waarbij hij vertelde dat de meeste daarvan op de set van de show plaatsvonden. Madylin zei dat zij en Sullivan samenwerken met de National Suicide Prevention Hotline, en merkte op dat de meesten die hulp zoeken, overleven.
Madylin is nu 34 en zelf moeder en dacht na over het opgroeien in een hitserie. Destijds was ze te jong om het belang ervan volledig te begrijpen, en onthulde dat ze zich herinnert dat ze een jaar van streek was toen ze niet kon deelnemen aan een toneelstuk op school omdat ze op de set moest zijn. Terwijl scènes van de Barone-kinderen boven het podium speelden, veegde ze de tranen weg bij het zien van Sawyer als kind.
Het was gemakkelijk om te zien waardoor de cast zich als een echt gezin voelde. Hun chemie vulde de studio opnieuw en hun band blijft bestaan.
“Stel je voor dat je negen jaar met mensen doorbrengt en daarna contact houdt”, zegt Rosenthal. ‘Phil en ik zien elkaar de hele tijd,’ voegt Romano eraan toe, voordat Rosenthal tussenbeide komt: ‘Onze families gaan samen op vakantie.’ Ze vertelden dat ze eerder die dag hadden geluncht met de schrijvers van de show.
De genegenheid onder de cast wordt alleen geëvenaard door de toewijding van de fans die de studio vulden. Tijdens de opnames barstte het publiek uit in gelach, gejuich en applaus, een bewijs van hoe diep de show ingebed blijft in de levens van mensen. Zelfs twintig jaar na de finale houdt iedereen nog steeds van Raymond.
“Het was de ultieme eer”, zegt Rosenthal over de enthousiaste fans die opdaagden voor de reünie. ‘We kunnen blij zijn dat we iets van blijvende waarde hebben gemaakt.’
Op de vraag waarom ze nooit een reboot hebben overwogen, is Romano duidelijk. “Dit was onze erfenis, dit was onze baby, en we wilden er goed mee omgaan”, zegt hij. “We wilden op een hoog niveau vertrekken en als beste eindigen, en dat hebben we gedaan.”
