De beste sciencefiction van dit jaar was meer aards dan kosmisch. Er waren volwassen worden sagen, ellendige vrouwen op missies om de aarde te reddenPatton Oswalt een Vulcan spelenEn Lee Pace steeds meer op Jezus gaan lijken. Ze weerspiegelden ook veel van onze recente zorgen op ons terug: de gevaren van AI en surveillance, de opkomst van autoritarisme en de behoefte aan hoop en verzet tegenover beide.
Tegen de deadline zijn een paar van de grootste sciencefictiontitels van dit jaar nog niet uitgebracht, zoals het laatste seizoen van Vreemdere dingen En Avatar: Vuur en As. (We zien je snel, Payakan.) Maar dat versterkt alleen maar hoeveel er te ontdekken viel in 2025.
Hier zijn Omgekeerd’s top 15 sciencefictionfilms en tv-shows van het jaar.
15. Buitenaards wezen: aarde
Buitenaards wezen: aarde was niet zo’n groot succes als Noah Hawley’s even ambitieus Fargomaar er is nog steeds veel om van te houden. Er is een nieuwe golf griezelige kriebels op komst die de tech-CEO-overlords en nieuw geslagen kindercyborgs zullen terroriseren. Maar de show is op zijn best wanneer de zilvervosachtige Android van Timothy Olyphant het opneemt tegen de meedogenloze cyborghandhaver van Babou Ceesay.
14. Mickey 17
Na de onberispelijke perfectie van de Oscar-winnende Parasietnatuurlijk volgde Bong Joon Ho het op met een maffe maximalistische ruimte-opera met twee Robert Pattinsons tegenover Trumpiaanse ruimte-overlords die van saus houden. Het beste en slechtste aan Mickey 17 Het voelt alsof hij elk idee in zijn carrière heeft meegenomen en ze tot het uiterste heeft gedreven. Het is veel, misschien te veel, maar het is nog steeds een waardig horloge.
13. Star Trek: vreemde nieuwe werelden
De werelden zijn misschien niet zo vreemd en de verhalen zijn misschien niet zo diepzinnig als eerdere seizoenen, maar de beste Star Trek-show in tijden bloeit nog steeds, zelfs als het zal niet lang meer leven. Er zijn planeten die wemelen van zombies en Klingons (en enkele zombie-Klingons), een oorsprongsverhaal voor een glitchy holodek, en archeologische duiken in oude buitenaardse gevangenissen. Zeker, de grote focus op liefdesvierhoeken kan slepen, maar de cast, geleid door Anson Mount, is nooit minder dan charmant.
12. Roofdier: moordenaar der moordenaars & Roofdier: Badlands
De vier van Dan Trachtenberg Roofdier verhalen, die variëren van samoerai-confrontaties tot verafgelegen dodenplaneten, komen redelijk dicht in de buurt van wat we zeggen te willen van franchiseverhalen: nostalgievrije ideeën die uitbreiden in plaats van krimpen wat een serie bekend staat te zijn. Er zijn verschillende voorkeuren over welke van deze beter is dan andere, maar zijn geest voor sympathieke leads en inventieve aderlating helpt hem voort te stuwen Roofdier vooruit. Ik vind het leuk als Dek (Dimitrius Schuster-Koloamatangi) granaten gebruikt die gemaakt zijn van insecten.
11. Superman
James Gunn’s start van de DCU is overvol, thematisch rommelig en herhaalt een beat te veel, wat doet denken aan zijn eerdere werk, maar wanneer Clark Kent Lois Lane vertelt waarom hij een (niet erg goede) hond moet redden, man, dat is Superman. Het kan soms worstelen met alles wat het probeert te bereiken, maar de prestatie van David Corenswet, zo machtig als een Kryptonian in een gele zon, geeft hem de vlucht.
10. Fundering Seizoen 3
Dat komt niet alleen door het gebrek aan concurrentie Fundering behoort tot de beste hedendaagse ruimte-opera’s, met een budget dat een niveau van schaal en schoonheid ondersteunt dat zelden op televisie of film te zien is. Het derde seizoen dreef het trio ‘Empire’-klonen, onder leiding van Lee Pace, tot gedurfde extremen, terwijl Laura Birn een van de beste optredens van het jaar gaf als een oude cyborg die gevangen zit om te regeren.
9. Verbreking Seizoen 2
Of je nu de triomfantelijke vlucht naar nergens van Mark S. (Adam Scott) en Helly R. (Britt Lower) uitjouwde of juichte, het staat buiten kijf dat de slotmomenten van Verbreking Seizoen 2 was dit jaar het meest besproken tv-onderwerp. Het gaf aanleiding tot een discussie over persoonlijke keuzevrijheid en dehumanisering van bedrijven – precies het soort gesprek dat geweldige sciencefiction op gang kan brengen. En hoewel seizoen 2 worstelde met de steeds groter wordende reikwijdte en mythologie, eindigde het toch op een emotionele piek hoger dan ’s werelds hoogste waterval.
8. Bugonia
Is ze het of is ze het niet? Het is de centrale vraag van de vierde samenwerking tussen Yorgos Lanthimos en Emma Stone, die de ontvoering van een CEO (Stone) door een UFO-samenzweringstheoreticus (Jesse Plemmons) verandert in een nieuwe herkauwer in 2025 over de ineenstortende vormen van communicatie over klassen- en politieke grenzen heen, terwijl haar zakelijke taal en zijn aluminium jargon voortdurend met elkaar in verbinding staan.
7. Gelukkig einde
In een nabije toekomst die met de minuut meer op vandaag lijkt, is er een bewakingssysteem geïnstalleerd op een middelbare school in Tokio nadat een groep lieve maar ontevreden tieners de auto van de directeur wel of niet als een dominosteen overeind had gezet. Het is een dystopisch uitgangspunt dat aantoont hoe de langzame opmars van het fascisme ons leven ontwricht. Daarom is het dubbelzinnige einde ervan, dat hoop geeft aan de volgende generatie om zich te verzetten, des te ontroerender.
6. Arco
Gebaseerd op een schat aan sci-fi-invloeden zoals EN En Interstellairbezoekt een jongen met een tijdreizende technicolor droomjas een verleden dat is geteisterd door klimaatverandering en sluit vriendschap met een meisje dat naar een vriend verlangt. Het is een verhaal over jonge liefde, onschuld en vernieuwing, met een aantal van de meest doordachte wereldopbouw in jaren. Als een glinsterende regenboog na een storm, het onbeschaamde optimisme van Arco is besmettelijk.
5. De lijkwaden
De pijnlijk persoonlijke tech-thriller van David Cronenberg gaat over de leegtes die de dood achterlaat en hoe ons digitale tijdperk deze op onrechtmatige wijze probeert op te vullen; er zijn begraafplaatsen die de stoffelijke resten van een dierbare veranderen in digitale simulacra, AI-helpers die hun gebruikers manipuleren, en labyrinten van samenzwering die tot het ongewisse leiden. Morbide grappig en diep ontroerend, het is een van Cronenbergs beste in jaren.
4. Opstanding
Een betoverende meditatie over tijd, verlies en cinema, het vervolg van Bi Gan Een lange dagreis naar de nacht is een visueel verbluffend experimenteel droomwerk. Verteld vanuit een dubbelzinnige toekomst waarin we niet langer mogen dromen, reflecteren, rouwen en claimen deze zes verhalen, elk van vorm veranderende genre en stijl, de geschiedenis van de film zelf.
3. 28 jaar later
Wat had kunnen aanvoelen als een nieuwe cynisch herrezen franchise, bleek een van de meest gedurfde en formeel opwindende studiofilms in jaren. In het eerste deel van een geplande trilogie volgen we de ultragewelddadige volwassenwording van de jonge Spike (Alfie Williams) te midden van het door zombies geïnfecteerde Engeland, waarna Danny Boyle en Alex Garland vervolgens het genre ondermijnen dat zij hielpen nieuw leven inblazen door een schokkend ontroerende meditatie te maken over het accepteren van de onvermijdelijkheid van de dood.
2. Voor velen
Geleid door een briljante Rhea Seahorn die een hoofdrolspeler speelt die onwaarschijnlijk durft te zijn, is dit speculatieve sci-fi in zijn meest indringende en geestige vorm. Zelfs nu durf ik het oorspronkelijke uitgangspunt niet prijs te geven, maar elke aflevering biedt een verrukkelijk scenario dat niets minder in twijfel trekt dan wat het betekent om mens te zijn. Er zijn een half dozijn ‘definitieve interpretaties’ geweest van wat het allemaal betekent sinds het in de lucht begint te komen – verdriet, keuzevrijheid, AI, bewustzijn, depressie, enzovoort – en de serie is zo rijk dat ze allemaal waar zijn. Vince Gilligan’s eerste serie die de wereld verliet Slecht breken En Je kunt beter Saul bellen is een triomf.
1. Andor
Wat leek op een roekeloze spin-off van een B-personage in Schurk één gebruikte alle knallen en geknetter van Lucas’ melkwegstelsel om een exegese te maken over het fascisme en de nuances (en noodzaak) van verzet. Maar vanuit die duisternis eindigde het tweede en laatste seizoen zoals Star Wars altijd zou moeten: met hoop. Misschien wel de meest opwindende en scherpzinnige Star Wars ooit is geweest, is het nog steeds moeilijk te geloven Andor bestaat eigenlijk.
