Als tv-fanaat denk ik dat ik goed weet te voorspellen waar verhalen naartoe gaan. Ik zag de grote Helly-twist in Verbreking die van een kilometer verderop kwam, voorspelde wie de echte slechterik zou zijn Gen V Seizoen 2 was, en zelfs samenvoegde waar de Goede Plaats zich in bevond De Goede plek.
Dus toen ik aan Peacock’s nieuwe serie begon Allemaal haar schuldIk dacht dat ik wist wat mij te wachten stond: a Grote kleine leugens-achtige huiselijke thriller die begint met rijke moeders die in paniek raken over hun kinderen en eindigt met moord. Dat bleek grotendeels waar te zijn, maar wat ik niet had verwacht was het waanzinnige plot, de constante wendingen en een van de meest bevredigende eindes in de televisiegeschiedenis.
Allemaal haar schuld begint met een klassiek uitgangspunt van de Lifetime-film: Marissa Irvine (Sarah Snook) gaat haar zoon Milo ophalen van een speelafspraak, maar ze kan hem niet alleen niet vinden, de vrouw die opendoet heeft geen idee wie haar zoon is. Wat volgt is een reeks paniekerige telefoontjes naar iedereen die ze maar kan bedenken: de moeder waarvan ze aannam dat ze in het huis woonde, haar man, zelfs het hoofd van de PTA.
Maar terwijl Milo’s verdwijning verandert van wat gewoon een miscommunicatie moet zijn naar wat lijkt op een doelbewuste ontvoering, beginnen geheimen over Marissa, haar man Peter (Jake Lacy), zijn familie en Milo’s oppas Ana Garcia (Kartiah Vergara) zichzelf te onthullen. In het middelpunt van dit alles staat Jenny Kaminski (Dakota Fanning), die Marissa probeert te steunen, terwijl ze weet dat de laatste persoon die Milo heeft gezien haar oppas was, Carrie Finch (Sophia Lillis).
Nannies en de moeders die hen inhuren, vormen daar een belangrijk onderdeel van Allemaal haar schuld.
Pauw
Toen ik tot het natuurlijke einde van deze serie kwam, dacht ik dat het een perfect redelijke miniserie was. Op dat moment merkte ik dat er nog een hele andere aflevering over was, en het is de aflevering die alles verandert. Vanaf het begin wordt je verteld Carrie te demoniseren en Marissa en Peter te prijzen, maar in de finale van de show wordt dat volledig op zijn kop gezet en weet niemand – zelfs Marissa niet – wie hij kan vertrouwen. Er is veel voor nodig om mij te choqueren, maar tegen de tijd dat ik de echte connectie tussen Marissa en Carrie leerde kennen, werd de serie al snel een van de beste shows die ik dit jaar heb gezien.
Allemaal haar schuld is meer dan alleen een ‘Ik wil gewoon mijn kind terug’-verhaal. Het is een onderzoek naar werkend moederschap, het schuldgevoel waarmee ouders worden geconfronteerd als ze om hulp vragen, en het onuitgesproken werk dat het leven als echtgenote en moeder met zich meebrengt, zelfs als je de kostwinner bent voor je gezin. Het is alsof M. Night Shyamalan een seizoen regisseert Witte Lotusen ik wou dat er nog een tiental andere soortgelijke shows waren.
